Gerçek dünyanın kapısını bir müddetliğine kapatıp oyunlara dalıp gitmek çocukluktan beri en sevdiğim aktivite. Ne çok önemli bir dizi izleyicisi oldum, ne çok meraklı bir sinema sever. Biraz kitaplar, çokça çizgi roman ve sonsuz oyun yaklaşık son 25 yılımı kapsıyor. İşte bu gerçekliğin dışına kaçarken beni en çok içine çeken oyunlar da açık dünyada zirvelere tırmandığımız, ırmakların kenarından geçtiğimiz sandboxlar. Tahminen de bu fitilin ateşlenmesindeki en temel oyun serisi de Far Cry olmuştur. Çünkü yıllar evvel eski bilgisayarımda hayli kasarak oynadığım Far Cry’ın ikinci oyunundan sonra oyunlardaki o özgürlük hissini almaya başlamıştım ve bu his bana güya nefes almak üzere geliyordu.
Başlığımız tahminen berbattan uyguna Far Cry oyunları ancak sizi temin ederim ki bu listede benim nazarımda makus oyun yok. Hepsini severek oynadım. Alışılmış listeye yalnızca ana seri oyunlarını dahil ettiğim için pek keyif almadığım Far Cry: Primal yahut Far Cry 5 üstü severek oynadığım New Dawn üzere oyunları dahil etmedim. Tamamiyle subjektif, puanlardan bağımsız bir liste yaptığımı da tekrar hatırlatayım. Yakın gelecekte sıralı otogaz sistemleri üzere birbirini tekrar eden yeni bir Far Cry oyunu gözükmüyorken bu vakte kadar neler gördüğümüze de bir göz atalım;
Far Cry 2
GTA 3 ve Vice City ve birkaç RYO dışında lineer oyunların çizgisi dışına çıkmaya pek meyilli olmayan ve çıkınca da kaybolmaya çok meyilli olan ben Far Cry 2 ile birlitke öbür bir yola girdim. Yalnızca bu yüzden bile Far Cry 2’yi tahminen de listenin en sonuna koymamam gerekiyordu. Lakin ortadan vakit geçince birtakım şeylerin farkına varıyorsunuz. Sıcağı sıcağına beni büyüleyen ayrıntıların aslında birer angarya iş olduğunu anladığımda yani bıngıldağım sertleşmeye başlayınca Far Cry 2’nin o kadar da yeterli bir oyun olmadığını fark ettim. Makus bir oyun asla lakin asla diyemem. Çünkü Afrika’nın göbeğinde hastalıklarla çaba ederken bir yandan da açık dünyada düşman kovalamak hakikaten özel bir tecrübeydi.
Hoş bu savan ve orman karışımı haritada saat başı ilaç içmekten daha çok insanı geren bir şey yoktu. Yani bir çatışma öncesi yaşlı dedeler üzere “ilaç saatim geldi mi?!” diye bir denetim gereksinimi çok az oyunun size sunabileceği bir şey. Tekrar de serinin başka oyunlarıyla kıyaslayınca benim nazarımda kaybolma potansiyelini de en çok taşıyan oyun olduğu için listenin en sonuna koydum. Bir elde harita bir elde navigasyon aletiyle hasta hasta dolaşmak periyodunda hoşmuş de bugün için birebir şeyi söylemek pek mümkün değil.
Far Cry 6
Küba İhtilali ve 20. yüzyılın birden fazla büyük siyasi olayına özel bir ilgim olduğu için hayatta en sevdiğim oyun serilerinden birisi olan Far Cry’ın bu periyotları ele alacak olması beni çok sevindirmişti. Lakin Ubisoft hevesi kursakta bırakmayı çok yeterli biliyormuş. Bir ihtilal kıssasında elimizde 3 tane tüfekle tüm ülkeyi uzunluktan boya özgürleştirmek Far Cry ideolojisi olarak pek makul. Lakin bir ihtilal aracı olarak namümkün! Beğenilen oyunda eski devrimciler, yeni gençler, orta bulucu sol kümeler üzere ayrıntılar var lakin en nihayetinde her işe siz koştuğunuz için oyun içi sinematikler hariç bana pek de inandırıcı gelmedi.
Yara isimli Küba esintili bir adada çıktığımız ihtilal serüveni bu vakte kadar Far Cry’da gördüğümüz en büyük farklılıkları içerecek diye çok hoş reklam yapılmıştı. Hatta o denli ki başşehir Esperanza, öteki Far Cry oyunlarının tersine gerçek bir kent olacak denilmişti. Evet Esperanza ormanların ortasında gerçek bir kent ancak HER YERİ BARİKATLI! Oyunu bitirseniz bile kalkmayan bu barikatlar ve Anton Castillo ordusu sağ olsun hiçbir formda Esperanza içerisinde büsbütün özgür bir formda gezemiyorsunuz. Haydi askerlerle uğraşmak Far Cry’ın olmazsa olmaz bir modülü lakin kentin %80’i de kapalı olduğu için oyun uygunca kekremsi bir tat bırakıyor. Lakin müzikleri, atmosferi ve her şeye karşın anlattığı öyküsüyle bir Far Cry oyunu olarak esasen beni çeken altıncı oyun kendi başına da bende aradığım özgürlük hissine karşılık vermeyi başardı. Sonrasında çıkan DLC’leri de dahil olmak üzere kendini tekrar etmenin kelamlık tarifi olmayı da bir sefer daha başaran Far Cry 6 şayet öykü değil de oyun olarak da ihtilal yapabilseydi tahminen de bu listede tepede yer alabilirdi.
Far Cry 4
Far Cry 4’ü altının önüne koymamda 2 tane temel sebep var. Birincisi Pagan Min. Oburu ise Kryat’ta yaşanan iç savaşın gerçek bir modülü olmayı başarabilmemiz. Ajay Ghale olarak Golden Path’in son umuduyuz. Olmazsa olmaz ruh hastası bir diktatör var. Buraya kadar klasik Far Cry formülü. İşi değiştiren kısım ise Golden Path ve tüm Kryat’ın geleceğinin nasıl şekilleneceğine karar verebilmekti. Yani şayet Amita’yı dinlersek çok daha çağdaş ve gerektiğinde uyuşturucu bile satan büsbütün kapitalistleşmiş bir Kryat bizleri bekliyordu. Öte yandan Sabal’ın kelamlarına uyarsak Kryat gelenekselci olma yolunda devam edecek, ülkenin tahminen de en büyük temel gelir kaynağı uyuşturucu tarlalarını yakacak ve kendi yağında kavrulan bir üçüncü dünya ülkesi olacaktı.
Sadece bu seçim hissiyatı bile Far Cry 4’ü bana nazaran oldukça başarılı bir oyun yapmaya yetiyor. Anton Castillo’yu canlandıran Giancarlo Esposito olmasına karşın Pagan Min çok daha kaliteli bir diktatör hissi veriyordu. Kryat üzere bir ülkede yaşamasına karşın giysisine, hayata bakışına ve caniliğine bakınca Pagan Min’e karşı kuvvetli nefret ya da empati hisleri beslememek mümkün değildi. Oyun manasında BÜSBÜTÜN Far Cry 3’ü kopyalayıp yalnızca bir helikopter eklemesi bize bir ileti veriyormuş. Çünkü Far Cry 3’ten sonra değişen neredeyse hiçbir şey olmadı…
Far Cry
Her şeyin başladığı noktaya 2004 yılına geri dönelim. Pentium 4 işlemcili gözümün ışığı bilgisayarım o periyoda kadar çıkan oyunlarda canavar üzere performans veriyor. Bu durumdan ziyadesiyle memnunum. Derken Far Cry isimli bir oyun karşıma çıkıyor ve öteki bir tecrübe vaat ediyor. Far Cry 2 lineer oyunlardan başımı kaldırıp nefes almama yol açmıştı, evet. Lakin bu özgürlük tohumlarını ciğerime yerleştiren oyun katiyetle Far Cry’ın birinci oyunuydu. Crysis’in çok uzağında daha Cevat Yerli kim bilmeden, Crytek ne haberim olmadan Pentium 4’ümü yormayı başaran birinci oyun Far Cry olmuştu!
Far Cry 2’nin tersine birinci oyun çok daha lineer bir yapıya sahipti. Yani o periyot benim için konfor alanımı riske sokan çok büyük kaybolma problemleri yoktu. Elbette oyunun açık dünyasıyla “aa haritanın dışına çıkabiliyoruz” dedirten yerleri vardı fakat misyondan misyona gittiğimiz yerler emsal periyotlarda çıkmış birçok FPS üzere kapalı alanlarda ve başı sonu belirli bölgelerde geçiyordu. FPS düşmesi ne demek bilmediğimden “bilgisayarım kasıyor” cümlesini bana birinci sefer kurdurduğu için de Far Cry’a bir garezim vardı. Lakin yıllar sonra birebir Cevat Yerli ve grubu Crysis’i çıkartıp birebir cümleyi milyonlarca beşere söylettiği için ödeşmiş sayılabiliriz. Tekrar de şu çağdaş periyotta Jack Carver’ın yer aldığı yeni bir Far Cry oyunu görmeyi ve tekrar bilgisayarı kastırıp, kastırmayacağını test etmeyi çok istiyorum.
Far Cry 5
Father. Joseph Seed. Joseph “The Father” Seed. En favori makûs adamım Vladimir Lem dahil olmak üzere hiçbir oyun düşmanından bu türlü etkilenmemiştim. Ruh hastası, cemaat başkanı, insanları uyuşturucuyla uyutan Haşhaşi önderi Hasan Sabbahvari bir mecnun. Lakin onun bu deliliğinin gerisinde yatan çok fazla sebep var. Oyunda bir noktaya kadar daima Father ve müritlerinden nefret ederek ilerliyorsunuz. Kendinden nefret ettirmeyi ve tiksindirmeyi de çok düzgün başarıyor. Lakin şayet Far Cry oyunlarının biraz dışına çıkıp nitekim senaryoya merak salarsanız. Oyunun art planı size o denli şeyler anlatıyor ki Father’ın büyük planı başınızda şekillenmeye başlıyor.
Eğer bu ayrıntıları takip etmediyseniz bile üzülmeyin. O denli hoş bir son yapıyor ki Far Cry 5, neden Father’ın haklı olduğunu biraz geç lakin güç bir halde öğreniyorsunuz. Şu ana kadar Far Cry 5 ile ilgili oyun ayrıntılarından bahsetmediğimin farkındayım lakin Joseph Seed olan bir oyunda öteki ayrıntılar eli yüzü düzgün olduğu sürece kabul edilebilir kalırdı benim için. Oyun olarak bu sefer bizi çağdaş dünyaya fakat o kadar da çağdaş olmayan bir dünyaya Hope County’e götüren beşinci oyunda yanımıza Cheeseburger isimli şirin bir ayıcık da dahil olmak üzere oldukça kaliteli NPC’leri de alıp vazifelere gidebiliyorduk. Hope County’i Seed cemaatinden kurtarıp, refaha kavuşturmak için çıktığımız misyonda savaşın neler yapabileceği de dahil olmak üzere çokça hayat dersi alıp oyunu kapatıyorduk. Oynanış olarak Far Cry 3’ün sonrasındaki kopyala yapıştır formatı pek değiştirmese de yancı karakterler oldukça keyif veriyordu. Ayrıyeten misyon çeşitliliği de görece biraz daha yüksek olduğu için Far Cry 5’i Father’dan bağımsız olarak da listenin üstlerine yazmakta sakınca görmezdim.
Far Cry 3
Yukarıda hayli Father karakterini övdükten sonra niçin listenin başında Far Cry 3 var diye merak ediyor olabilirsiniz. Zira Father’ın ortaya çıktığı beşinci oyun da dahil olmak üzere tüm devam oyunlarının mihenk taşı Far Cry 3. Muhtemelen en az beş sefer her şeyini yaparak bitirdiğim bir oyun olduğu için başında harcanan saat olarak da Far Cry 3’ün listede dorukta yer alması hayli muhtemel. 2022 yılından geriye yanlışsız bakınca aslında Vaas bizi çok hoş uyarmış sevgili Oyungezerler. Vaas’ın meczupluk tarifi, “her seferinde tıpkı şeyi tekrar, tekrar, tekrar yapıp bir şeylerin değişmesini beklemek.” idi. İşte Far Cry oyunları da bize bunu öğretmeye çalıştı. Üçüncü oyundan itibaren her şeyi tekrar, tekrar, tekrar birebir biçimde yapıp bir şeylerin değişmesini beklememize yol açtı. Yoksa bütün oyun serisi Vaas’ın hayalinde yarattığı bir dünya mıydı?! Meh, bu türlü olmadığını da altıncı oyunun ek paketi Vaas: Insanity’de öğrenmiş olduk…
2012 yılında çıkış yapan Far Cry 3, içimde filizlenen özgürlük tohumlarının ağaç olmayı başardığı oyun oldu. Büsbütün özgür olarak kocaman bir haritada tabiatla başbaşa kalmak o devir için tahminen birkaç avcılık oyunu dışında layığıyla verilebilmiş bir konsept değildi. Yan vazifeleri, açık dünyası, avcılık yaparak geliştirmeleri sağlaması ve çıkık bilekleri yerine takarak güzelleştirmesiyle Far Cry 3’ün oyun dünyasındaki yeri sahiden çok başla. Tahminen sonrasında Ubisoft’u yeni şeyler denememeye itti, tembelliğe alıştırdı lakin Far Cry 2 ile 3 ortasındaki geçiş sahiden muazzamdı. Vaas karakterinin meczupluğu, “ıssız adaya düşseniz yanınıza alacağınız üç silah” sorusuna verdiği yanıtları ve mistik soslarla bezenmiş öyküsü Far Cry 3’ü bu listenin başına gönül rahatlığıyla yazdırmayı başarıyor.
Far Cry serisinin benim için tabir ettiği özgürlük hissini kesinlikle öteki insanlara öteki oyunlar da yaşatmıştır. Alışılmış Red Dead Redemption 1 ve 2’yi farklı bir yere koyuyorum çünkü onlar oyundan da öte birer sanat yapıtı olduğu için her türlü duyguyu yaşatabilirler. Lakin Far Cry 3 ve devamı dışında çok az oyunda bu kadar özgürlük var ve hayatta kalma içgüdünüz bu kadar devreye giriyor. Şayet olayları daha da değişik hale getirmek istiyorsanız yanınıza silah dahi almayıp ok ve bıçak ile tüm hayatı idame ettirmeyi deneyebilirsiniz. Böylece Far Cry’ın o yabanî ortamına daha fazla entegre olabilirsiniz. En başta da dediğim üzere bu liste büsbütün subjektif bir biçimde oyunların bana yaşattığı hisler ve oynarken aldığım keyif skalasına nazaran yapıldı. Muhtemelen her oyun severin kendine has bir yoğurt yiğişi vardır ve listesi değişecektir. Siz de dilerseniz çabucak aşağıya kendi listenizi yapıp, neden Far Cry’ı sevip/sevmediğinizi anlatabilirsiniz.
