Crisis Core –Final Fantasy VII– Reunion – İnceleme

Çok hoş anılarım var Crisis Core’la. Çıkış yaptığı 2007 yılı Final Fantasy diye ölüp bittiğim vakitler, seriyle esasen anca üniversitede tanışmışım ve FF7’yi birinci sefer oynamamın üzerinde çok da fazla vakit geçmemiş; beynim infilak etti Crisis Core’u görünce!

Oha efsane oyunun öyküsünün geçmişini oynayacağız, oha Cloud var hem de çöm, oha Sephiroth var hem de olağan insan üzere yürüyor konuşuyor falan, oha görsellik gerçekçi ve bir de savaşlar gerçek zamanlı! Görmemişim o güne kadar gerçek vakitli Final Fantasy diye bir şey (çok şükür Dirge of Cerberus’u çıktığında oynamamışım da FF’ten soğumamışım).

O gazla bir daldım Crisis Core’a ve beyin infilakları devam etti, her sahnesini her diyaloğunu ağzım açık yiyordum resmen. Sephiroty vs. Genesis vs. Angeal sahnesini herhalde yüz kez izlemişimdir. Mükemmeldi! Tam bir Final Fantasy 7 hayranının muhtaçlık duyduğu oyundu! Yani en azından 2007’de. Pekala bugün?

Görmeyeli kendini toparlamışsın

Crisis Core Reunion bir yenilenmiş versiyon, bir remaster lakin görüp görebileceğiniz en çok özenilmiş remaster’lardan bir tanesi. Birkaç metre daha gitse tekrar imal / remake çizgisini geçecekmiş resmen. Öncelikle görsellik aslında harikulade. Karakterler, yerler, her şey yeni geçilen Unreal motoruyla o denli yenilenmiş ki FF7 Remake kalitesinin yalnızca bir adım gerisinde kalmış; PSP’den gelme bir oyun olduğuna inanamazsınız. Seslendirmeler de birebir halde FF7 Remake seslendirmenleri tarafından baştan yapılmış ve eski oyunun tersine bu kere ufak tefek konuşmalar dâhil her şey seslendirilmiş.

Eski Crisis Core’un oynanışı harikaydı… diye hatırlıyordum doğrusu, hafızanın insanı yanılttığı anlardan. O denli bir aşkla oynamışım ki vaktinde, kalaslığını fark etmemişim bile, artık iki oyunu kıyaslayınca aklıma şaşıyorum. Evet bu Reunion yalnızca görsel-işitsel yenilemeler yapmakla kalmamış, oynanışı da çağdaş bir hale getirmiş. Oynanışın temellerini değiştirmemişler, her şeyi büsbütün FF7 Remake üzere yapmak hem sıkıntı olurdu hem de oyunun özü bozulurdu zati.

Blok almak, koşturmak, dodge’lamak falan derken bildiğiniz gerçek vakitli savaşıyoruz lakin siz savaşırken ekranın sol üstünde bir slot makinesi dönüyor, ismi DMW; üzerindeki semboller de oyundan karakterler ve summon’lar. Gerçek kombinasyon gelirse birkaç saniye hiç mana harcamadan büyü yapmak, limit break patlatmak, summon çağırmak vesaire mümkün oluyor. Talihe dayalı ancak tam da bahta dayalı değil, oyuncuya bariz kıyak geçiyor. Olağan zorlukta da oyun bayağı kolay zati. Eski oyunda ekranın gereksiz derecede büyük kısmını işgal ederdi, ayrıyeten summon falan çağırdığınızda giren orta sahneyi geçme imkânınız yoktu. O tip insanı darlayan çıkıntıları da bir hoş törpülemişler.

Eskiden daima menülerden seçmeye çalıştığınız şeyleri de akla yatkın kısayollara bölüştürmüşler. Dövüş sistemi hakkında bir şikâyetim yok yani elhasıl. Dünyanın en harika sistemi değil, bir FF7 Remake düzeyi beklemeyin ancak yeniden de kendine has ve keyifli. Reunion’daki dokunuşlar sayesinde de günümüzde de sarfiyatı olan bir düzeye taşınmış.

İçerik olaraksa oyunun ne eksiği ne fazlası var. Ana öykü uzun değil, 10-15 saatte bitiyor. Onun dışında 5-15 dakika ortası süren, birbirinin birebiri yüzlerce yan misyon vardı oyunda, onlar da motamot gelmiş. İçimdeki FF7 sevgisinden gaz alarak hepsini bitirmeye niyetliydim lakin yaptım yaptım yaptım, bir baktım %30 diyor daha, yapma etme dedim kendi kendime, güç da olsa bir kenara bıraktım kendilerini. Çekirdek çitler üzere, yardırınca yapılıyorlar da gerçekten çok fazlalar ve çok monotonlar. El konsolu için uygundular lakin büyük ekranda pek çekilmiyorlar.

Ben Gongaga

Peki öykü? Gerçekten vaktinde ölüp bittiğim kadar hoş miymiş? Direkt evet yahut hayır diyemiyorum; hem evet hem hayır.

FF7 Remake’i oynadıktan sonra Zack üzere öyküde çok değerli yeri olan ancak FF7’de rolü neredeyse sıfır olan bir karakteri yönetmek, FF7’de gerçekleşecek olaylara yol açan Jenova deneyleridir, Nibelheim yangınıdır, o tip efsanevi olayların direkt içerisinde yer almak, Cloud üzere, Sephiroth üzere, Aerith üzere can canan karakterlerle takılmak kaçınılmaz olarak kusursuz bir his. Senaryo da düzgün sahiden, hem olaylar hem karakterler ana oyunla çok hoş eklemleniyor.

Hikâyeyi direkt öve öve göklere çıkaramıyor oluşumun sebebi doğrusu yazımın pek de parlak sayılmaması. Hele FF7 Remake’i oynadıktan sonra çok bir ellerinin zıddıyla yazmışlar hissi veriyor. Bilhassa Aerith’in karakterinin özünü pek yakalayamamışlar bence bu oyunda (tıpkı geçmişte çıkan başka FF7 Compilation malzemeleri gibi). Ha yazıma laf atıyorum ancak birtakım sahnelerde de insanı FF7 sever damarından vurmayı da biliyor hani. Hele o son, hele o Why müziği…

Yani demek istiyorum ki, oyun hatırladığım kadar hoş değilmiş falan ancak yeniden de çok hoşmuş. O denli de yeterli yenilenmiş ki resmen çağdaş bir oyun olmuş. FF7’nin ikinci modülü gelsin diye sizin de gözünüz yollarda kaldıysa biraz hasret masrafın.