Hogwarts Legacy – İnceleme

Bir periyot Harry Potter kitaplarını okuyarak büyümüş olan herkes bir noktada Hogwarts’ın o büyülü dünyasına kapılıp gitmek istemiştir herhalde. Ben o sıralarda yaş olarak biraz daha büyük olduğumdan Hogwarts mektubumun asla gelmeyeceğini bilsem de o periyot çıkan Harry Potter oyunlarından beri bilgisayar başında Hogwarts’ta dersten derse koşmanın hayalini kurmuştum daima. Hogwarts Legacy 20 küsur sene rötarlı da olsa aradığımı bana verdi nihayet. Cüppemi ve asamı kuşanıp uzuuunca bir ortadan sonra tekrar büyücülük dünyasına dalmış buldum kendimi…

Tabii artık “Hogwarts tecrübesi” deyince birçoğunuzun aklına Hogwarts ekspresi gelecektir. Peron 9 ¾’ten trene atlayıp nefis İskoçya görünümü izleyerek Hogwarts’a gideceğinizi hayal ediyorsanız yanılıyorsunuz. Hogwarts Legacy, size Büyücülük Dünyası’na dair hızlandırılmış ders veriyor daha baştan. Vermesi de lazım düşününce, zira Hogwarts’a birinci sınıftan değil de daha evvel emsali çok da görülmemiş bir halde direkt beşinci sınıftan giriş yapıyor karakterimiz. Haliyle ton olarak da o birinci kitapların çocuksu naifliğini eksiksiz kaldırıp atıyor, sonraki kitaplardaki karanlık, olgun havaya giriyoruz daha en baştan.

Açılışın şok tesirini çok bozmak istemediğimden sahne sahne anlatmayacağım lakin karakterinizi nispeten tatmin edici seçeneklere sahip karakter yaratma ekranında yarattıktan ve “badire” atlattıktan sonra soluğu Profesör Eleazar Fig ile birlikte Hogwarts’ta alıyoruz. Profesör Fig, Hogwarts’ın içinde ve dışındaki maceralarımız sırasında bize sıklıkla eşlik edecek bir karakter; bir nevi bizim “akıl hocamız”. Kendisi bizi ucu ucuna Seçme seremonisine yetiştirdikten sonra bir Hogwarts klasiği olarak hangi binaya yerleşeceğimizi seçiyoruz. Güzel, serinin hayranıysanız hangi binaya seçilmek isteyeceğinizi esasen biliyorsunuzdur. Bu seçimin oyunun gidişatına tesirleri minimal olsa da sonradan mutlaka değiştiremediğinizi vurgulamam lazım; olur da fikir değiştirirseniz yeni karakter yaratmanız gerekiyor yani. (Neyse ki oyun size direkt 4 farklı karakter slotu veriyor. Her binadan bir karakter yaratabilirsiniz). Bu seçimin yegâne farkı hangi Ortak Salon’da takılacağınız ve bir de çok çetrefilli olmayan bir vazife dizisi. Ha, natürel kendi binanızdaki karakterlerle birazcık daha fazla vakit geçirip onları biraz daha yeterli tanıma fırsatı buluyorsunuz lakin öyküye direkt bir tesiri yok.

Aa ben bu ismi tanıyorum galiba!

Bu ortada oyundaki kimi isimlerin tanıdık gelmesi de mümkün natürel. Harry Potter, Hogwarts’taki tahsiline 1991 yılında başlamıştı; bizim hikâyemizse ondan 100 sene öncesinde geçiyor. 1890 yılında başladığımız okulda tanıdık gelen isimler direkt öykülerini bildiğimiz karakterler değil, onların ataları aslında yani. Mesela Hogwarts müdürü Phineas Nigellus Black, Sirius’un büyük-büyük-dedesi. Beşinci kitapta Sirius’un da kendisinden bahsederken “Hogwarts’ın gördüğü en sevilmeyen müdür” demesinin gerisindeki sebepleri bir okul yılı boyunca çokça deneyim ediyorsunuz. (Her şey bir yana, bari Quidditch’i yasaklamasaydın be adam!). Misal formda Biçim Değiştirme profesörü olan Matilda Weasley’in de Ron’un atalarından olduğu bariz. Lakin bu türlü her karakter kesinlikle bir noktada birilerine bağlanarak “Hadi bakalım, ilişkiyi bulun!”a çevirmiyor neyse ki işi. Yeniden de dikkatli olanlarınızın internet meme’i olmuş Leonardo DiCaprio misali parmakla gösterip kuracağı hoş ilişkiler var çokça.

Oyundaki Hogwarts tam olarak kitaplardakiyle filmlerdekinin başarılı bir karışımı. Ağzına kadar ayrıntıyla, gizemle, keşfedilmeyi bekleyen sırlarla dolu koskocaman büyülü bir kale var önümüzde. Bu mevzuda Avalanche dersine nitekim çok çok güzel çalışmış. Tek Gözlü Cadı Heykeli’nin gerisinden girilen ve Hogsmeade’deki Balyumruk’a açılan bilinmeyen geçitten tutun da Sırlar Odası’nın girişine kadar bulmayı bekleyeceğiniz her türlü ayrıntısı üşenmeyip eklemişler. En son baktığımda millet altıncı kitabın sonundaki malum sahnedeki karakterin Astronomi balkonundan düşüş sahnesini oyundaki Hogswarts üzerinden hesaplamaya çalışıyordu, o denli diyeyim.

Dersler falan deseniz epeyce keyifliler. Bitki Bilim, Tılsım, Karanlık Sanatlara Karşı Savunma, İksir, Uçuş, Kehanet, Astronomi, Sihirli Yaratıkların Bakımı, Sihir Tarihi derslerine giriyoruz ve her birinin kendine has kolay bir küçük oyunu var. (Özellikle Sihir Tarihi’nde uyanık kalmak için efor sarfetmek komikti) Okula direkt beşinci sınıftan başladığımız için bütün profesörler bize ortayı kapatmamız için özel kimi ek ödevler veriyorlar. Bu ödevleri yapması zarurî değil lakin yaparsanız hem keşif hem de dövüşlerde işinize inanılmaz yarayan büyüleri çok daha erkenden öğrenme talihiniz oluyor. (Bunları yapmazsanız maceralarınızda gerekli olabilecek olan büyüleri daha geç olsa da yeniden öğreniyorsunuz) Yani başlarda hakikaten her şey güllük gülistanlık aslında. “Yıllardır hayalimdeki Hogwarts ve oyun be işte!” diye dayanılmaz keyif alarak oynadım. Lakin ne yazık ki bu büyülü hava bir yerden sonra birazcık dağılıveriyor, zira siz daha okula doyamadan kıssanın odağı bir mühlet sonra Hogwarts dışına kaymaya başlıyor.

Hogwarts dışına deyince hepiniz bunun Hogsmeade olduğunu varsayıyorsunuz alışılmış; kısmen haklısınız da. Okuldan yalnızca biraz yürüme ara ötesinde bulunan Hogsmeade’de bol bol vakit geçirme fırsatınız olacak. Asıl haritanın boyutunu gördükten sonraysa muhtemelen “Oha, İskoçya’yı tam modelleselermiş?!” nidası atacaksınız. Açık dünya konusunda hakikaten de ellerini sakınmamışlar hiç. Üstelik “santimetre başına düşen ünlem miktarı”yla sizi boğmak yerine biraz daha insaflı ve istikrarlı gitmişler. (Gerçi Merlin Trial’larının da 90 küsür tane olmasına gerek yokmuş hiç) Quidditch olmasa da süpürge ve binekler, Uç uç Ağı’nı kullanarak ışınlanma devasa haritayı keşfetmeyi daha çekilir kılıyor. Birinci başta çok fark etmeseniz de bu açık dünyada geçirdiğiniz vakit sizin Hogwarts’taki vaktinizden ziyadesiyle çalmaya başlıyor bir yerden sonra. Şayet işin “büyü okulu” kısmına çok meraklı değilseniz bu sizin için bir eksi olmayabilir alışılmış ki, o açıdan beklentisi olanlar için keyif kaçırıcı olduğu kesin öte yandan. Tahminimce tam olarak bu sebeple yanınızda size eşlik eden karakterler açısından da biraz cimri davranıyor oyun. Ben Gryffindor’a yerleştim ve oyun bana başta Cressida, Garreth ve Nellie’yi tanıştırdı. Bu karakterlerin üçüyle de kısa birer yan vazife dışında ne yazık ki tatmin edici bir etkileşimim olmadı. Ortada bir etrafta koşuştururken “Aaa Cressida mı o ya?” dedim lakin o kadarla kaldı yalnızca. Bunun yerine ana misyonla yakın temasta bulunan üç misyon ve dört karakter var. (Ki cömert davranıp Sebastian ve Ominis’i başka farklı sayıyorum bakın) Çok garip bir halde “Gryffindor’dan bir öğrenci yapalım, bir tane Hufflepuff olsun, iki tane de Slytherin koyalım” demişler, kimse de çıkıp “Ravenclaw’dan kimseyi koymayacak mıyız?” diye sormamış. (Ya da sordularsa da “Amit var işte” dememişlerdir umarım, çünkü… Amit’in rolü o kadar az ki bu öteki dördünün yanında anılmaz bile) Neyse ki bu karakterlerin yan vazife serileri çok tatmin edici ve hoş yapılmış. Bilhassa Sebastian ve Ominis’in misyon dizisi Karanlık Sanatlar’ın ne kadar tehlikeli olduğunu ve karşıt tepebildiğini nefis halde yansıtmış. Oyundaki favori kısımlarından birisi oldu o ikisinin öyküsü.

Hah, bu ortada Karanlık Sanatlara değinmişken es geçmemek lazım. Hogwarts Legacy devir olarak Voldemort’un, hatta Grindelwald’ın çok daha öncesinde geçmesine karşın karanlık büyüler ve büyücüler konusunda bir zahmeti yok. Daha oyunun başından itibaren söylentileri yankılanan bir cincüce isyanının tam göbeğine düşmeyi başarıyoruz. Ranrok ismindeki cincüce, bir sebepten hem Ashwinders olarak bilinen bir karanlık büyücü kümesini hem de öteki cincüceleri örgütleyip “bir şeylerin” peşine düşüyor. Bizi bu isyanın yörüngesine çeken şey de karakterimizin çok az bulunan bir” kadim büyü” sezme gücüne sahip olması. Daha sonrasında yalnızca sezmekle de kalmayıp bu gücü daha tesirli bir formda kullanmaya da başlıyoruz alışılmış. Bu noktada açıkçası çokça arbede ve düelloya da girdiğimizden oyunun dövüş sisteminin nasıl olacağı konusunda tasalarım vardı oyun çıkmadan evvel. Ne keyifli ki yersiz telaş etmişim, çünkü pek keyifli ve değişik bir sistem kurmayı başarmışlar. Hatta umarım bundan sonra çıkacak Büyücülük Dünyası oyunları daima bu sistemin üzerinden inşa ederek ilerler.

Sistem şöyle işliyor: Yaptığınız her büyünün bir kategori ve renk karşılığı var. Kırmızı kodlu olanlar direkt hasar, sarı arkaplanlı olanlar denetim, mor renktekilerse etkiyi temsil ediyor. Düşmanlarınız bu üç renkten hangisinde Protego kalkanı kullanıyorsa öncelikle o cinsten bir büyüyle kalkanını kırmanız gerekiyor. Yani sarı bir kalkanı varsa evvel Levioso’yla kalkanı kırıp birebir vakitte havalandırıyorsunuz, sonra Descendo’yla yere çarpıyorsunuz. Ortada R2’ye (DualSense’te tabii) süratli ve ritmik basarak olağan ataklarınızı yapıyorsunuz. Sonra öteki bir düşman bu sefer kırmızı kalkanla geliyor mesela, ona bir Expelliarmus atıyorsunuz; hem kalkanı kırılıyor hem de silahını kaybediyor… Dövüşlerin genel temposu bu formda işliyor lakin ileride siz de alışmaya başladığınızda iş yeterlice gösteriye dönmeye başlıyor, bilhassa de Talent’lar açıldıktan sonra. Mesela düşmanı silahsız bıraktıktan sonra bir de o silahı havada yakalayıp başına fırlatıveriyorsunuz. Ya da Transformation’la düşmanı patlayan bir varile dönüştürüp başka düşmanların üzerine yollayıveriyorsunuz. İşin içine kadim büyü de giriyor, şayet x10 komboları art geriye diziyorsanız Ancient Magic barınız doluyor, neredeyse koca koca troll’leri bile tek vuruşta yıkıveren bitirme hareketleri yapmaya başlıyorsunuz… Pekala savunma kısmı nasıl oluyor? Biz de düşmanların attığı büyülere nazaran mi kalkan açıyoruz? Neyse ki hayır. Üçgen tuşuna atalı olan “Protego” sizi otomatik olarak kısa bir müddetliğine renk ayrımı yapmadan koruyor. Şayet Protego’nun koruyamayacağı bir büyü geliyorsa olağanda turuncu renkte çıkan ihtarın kırmızı olduğunu görüyorsunuz aslında. Saldırıyı son anda karşılayıp üçgene basılı tutarsanız bir de üzerine Sersemletme büyüsü atıyor bu ortada karakteriniz. Özünde fevkalade keyifli bir dövüş sistemi çıkmış yani ortaya. Ancak bu hususta yegâne eleştirim Talent sisteminin de çok lineer olması ve çok fazla farklı seçenek vermemesinden sebeple oyunun sonlarına gerçek biraz daha “Tamam haydi Ancient Magic yapayım da gidelim” moduna bürünmesi.

Bu ortada bu saydıklarım dışında daha çok bulmacalarda ya da dövüşler dışında kullanılan büyüler de var. Onlar da açık mavi (Yardımcı Büyüler) ve açık yeşil (Biçim Değiştirme) tipinde. Açık mavi olanlar esasen Lumos (etrafı aydınlatma), Reparo (kırılmış bir nesneyi tamir etme), Hayalbozan (bildiğiniz görünmezlik) ve Wingardium Leviosa (nesneleri havalandırma)’dan ibaret. Hayalbozanı natürel düşmanlara sessizce sokulup artlarından Petrificus Totalus yapmakta da kullanabilirsiniz lakin başkalarını bulmaca ve keşiflerde kullanıyoruz daha çok. Biçim Değiştirme olanlarıysa yalnızca Muhtaçlık Odası’nda kullanıyoruz -ki oraya da birazdan değineceğim.

Karanlık da olsa sanat, sanattır.

Ama evvel bahsetmemiz gereken öbür bir büyü çeşidi var, çünkü “Ya, Affedilmez Lanetler vardı hani? Onları anlatmayacak mısın?” diyenlerinizi duyar üzereyim. Evet, oyunda üç Affedilmez Laneti de öğrenip kullanabiliyorsunuz. Üstelik bu o denli eften püften “Hadi bakalım Avada Kedavra’nı göster amcana!” stilinde geçiştirilen bir konu da değiller. Sebastian ve Ominis’in misyon dizisinden ve ne kadar enteresan olduğundan bahsetmiştim, değil mi? Ominis’in soyadının “Gaunt” olduğundan bahsetmiş miydim pekala? Bu ikisinin misyon dizisi büsbütün Salazar Slytherin’in öğretilerini keşfetmek ve Affedilmez Lanetler üzerine dönüyor. Affedilmez Lanetler’in kendileri de sahiden akıl çelici çeşitten, zira karşınızdaki düşmanın kalkanı ne renkte olursa olsa olsun kırmak üzere bir özellikleri var. Üzerine bir de mesela ortamdaki bir troll’ü Imperio büyüsüyle denetim altına aldığınızda öbür düşmanlar konusunda çok da endişelenmenize gerek kalmıyor. Ya da Avada Kedavra büyüsü sulandırılıp güçsüzleştirmemiş. Attığınızda karşınızdaki boss bile olsa gözünün yaşına bakmadan öldürüyor lakin tekrar kullanmak için bir müddet beklemeniz gerekiyor.

Peki oyunda bu kadar çok büyü varken dört faal büyü slotuna nasıl yetiyoruz? Yetemiyoruz aslında. Talent’larla süratlice değiştirebildiğimiz 3 set daha açabiliyoruz lakin bu bile yetişmiyor bir yerden sonra. Zira oyundaki büyü sayısı hudutlu olsa da birçoklarını faal olarak kullanmanız gerektiğinden o 4×4 büyü slotlarının tamamına muhtaçlık duyuyorsunuz. Burada biraz berbat bir tasarım tercihi yapılmış ne yazık ki, zira kimi “büyülerin” büyü olarak bu biçimde yer kaplamasına hiç gerek yok aslında. Yani nasıl ki sol istikamet tuşuna basılı tuttuğumuzda karakterimiz “Revelio” yapıyorsa boşta duran üst ya da aşağı istikamet tuşlarına da bir işlev atanabilirdi. Üst basılı tutunca Lumos, aşağı basılı tutunca Hayalbozan yapsa kötü mı olurdu mesela? Yok, illa onları da atayacaksınız. Hatta yer kalmadığından zırt pırt büyü menüsünü açıp düzenleme yapacaksınız. Halbuki bakın, Accio’ya ikincil bir işlev eklemişsiniz ne hoş? Accio yaptıktan sonra basılı tutmaya devam ederseniz Wingardium Leviosa yapıyor karakteriniz otomatik olarak. Bunu niçin öteki büyülere entegre etmediniz ki? Lakin bu mevzuda en üzücü hatalı muhakkak Biçim Değiştirme büyüleri ve Muhtaçlık Odası’nda kullandıklarımız. Bu büyüleri aslında öbür yerde kullanamıyoruz, Gereksinim Odası’ndayken öteki büyü de kullanmıyoruz aslında yalnızca bu odaya girdiğimizde etkin hale gelen bir büyü seti yapmak sahiden nasıl aklınıza gelmedi ya?

İhtiyaç sahibinden kiralık oda…

İhtiyaç Odası başta kaygılı olduğum kısımlardan biriydi. Deek ismindeki mesken cinimizle birlikte her türlü iksir, bitki, ekipman ve hatta bir nevi küçük pokémon toplama muhtaçlığımız bu odadan karşılıyoruz. Kaygılı olma sebebim de buraya kurduğumuz iksir istasyonlarında “gerçek vakitli bekleme” üzere taşınabilir oyunlarda sıklıkla gördüğümüz fakat bence AAA oyunlarda yeri olmayan mekaniklerin olmasıydı. Neyse ki başta endişelendiğim kadar önemli bir durum kelam konusu değil. Bitki toplamak aşağı üst yarım saat alıyor fakat daha sık başvuracağınız iksir kısmında çoklukla 15 saniye ila 1 buçuk dakika ortasında değişiyor bekleme süreci. Halihazırda hazır olanı almadan yenisinin hazırlıkları da başlamadığından “Oyunu açık bırakayım da 3 saat sonra döner parsayı toplarım” üzere şeyler kelam konusu değil. Lakin sizin aklınız “Pokémon ne alaka ya?” kısmında kaldı, fark etmedim sanmayın.

İhtiyaç Odası’nın içinde bir de Vivarium dediğimiz bir kısım var. Ranrok’un cincüce isyanı ve karanlık büyücüleri kadar kaçak avcılarla da çokça çatıştığımızdan tehlike altındaki büyülü hayvanları çantamızla yakalayıp sonra Vivarium’a salıyoruz. Bir noktada dönüp Burcu’ya “Bu hayvanların Shiny’si de olsa ya” diye latife yaptım, 15 dakika sonra Kneazzle yuvasından geçerken bir adedinin isminin yanında “parıltı” ikonu gördüm sonra. Pokémon demem boşuna değil yani. Lakin doğal biz yakalayıp Vivarium’a saldığımız hayvanları dövüştürmüyoruz, onun yerine onları besleyip büyütüp, eee çiftleştirip kılını tüyünü falan topluyoruz. Hayvanlarımız memnun epey da onlardan topladığımız kıl, yün şekli şeylerle ekipmanlarımızı geliştiriyor, kaçak avcı ve goblin kamplarından topladığımız “Trait”leri ekipmanlarımıza ekliyoruz. Bir de elimizdeki fazlalık hayvanları satıp para yapabiliyoruz lakin kaçak avcılardan kurtardığımız hayvanlara yaptığımız bu muamele biraz garip bir döngü yarattığından bundan bahsetmemeyi tercih ediyor—ayy… Neyse.

Bu ortada “Şimdi ekipmanlar için de bir sistem kurmamız lazım, yoksa RYO olduğumuz anlaşılmaz” diyerek eklenmiş üzere duruyor ekipman sistemi. Ekipmanların renksiz, yeşil, mavi, mor, turuncu diye giden artık neredeyse 2 yaşına gelmiş olan oğlum Leon’un bile öğrenmiş olduğu bir düzey sistemi var. Ancak turuncu dışındaki rastgele bir eşya oyunun ileriki kısımlarında işinize yaramayacak, zira yalnızca turuncular üçüncü düzey Trait alabiliyorlar. Üstelik bu ekipmanların üzerindeki yetenekler de zerre baş patlatmanızı gerektirmeyecek çeşitten. Hangisi daha çok defans ya da ofans veriyorsa onu giyip geçiyorsunuz. Sahiden bu kadar sistem. Üstelik daima envanterin dolması, bunları Gereksinim Odası’na koşturup orada özelliklerini öğrenmece falan derken bu kadar sığ bir sistem için sizi gereksiz yoruyor. Ancak görünümlerini istediğiniz üzere ayarlayabilmek ve hatta cüppelerde kapşonu indirme / kaldırma seçeneği olması hoş. O açıdan (facewear’ların çoğunlukla vahim gözükmesi dışında) beni tatmin etti ancak Diablo’culuk oynamaya çalışmasa daha iyi olurmuş güya.

Son demlerinde biraz negatif gidip şikâyet ettim üzere oldu fakat bunlar ortadan cımbızla çektiğim şeyler aslında. Yoksa başta da dediğim üzere bugüne kadar çıkan en âlâ Harry Potter oyunu olduğuna kuşku yok. Bilhassa Hogwarts’ta geçen kısımlarının tadı resmen damağımda kaldı. Yarın öbür gün bunun üzerine çıkmak için yapmaları gereken tek şey okul kısımlarının kıymetini biraz daha arttırmak, yan karakterleri arttırmak ve tercihen onlarla daha çok vakit geçirme imkânı vermek. Zira tamam, Büyücülük Dünyası’nı kurtarmak ve berbatları tepelemek hoş de insan tekrar de bazen Üç Süpürge’ye girip arkadaşlarıyla bir kaymak birası içmek istiyor ya…