Like a Dragon Gaiden: The Man Who Erased His Name – İnceleme

Daha evvel pek çok kere söyledim, ancak tekrar tekrar edeceğim, Yakuza serisini çok lakin çok seviyorum. Tahminen Kazuma Kiryu’nun Haruka ile baba-kız bağlantısı yüreğime işlediğinden, tahminen türlü absürtlükle eğlendirdiğinden, tahminen hafızalarda yer eden karakterleri ve en az onlar kadar renkli yerlerinden, tahminen havasından, tahminen suyundan… Sebep ne olursa olsun, bıkmadan usanmadan oynadığım bir seri Yakuza serisi ve bu türlü olmaya da devam edecek üzere görünüyor.

Hal böyleyken, Like a Dragon Gaiden: The Man Who Erased His Name’i de es geçmem düşünülemezdi, o denli değil mi 🙂 Ben de fırsat ayağıma kadar gelmişken Kiryu ile bir maceraya daha yelken açayım dedim, bakalım bu macerada neler yaşamışız…

Kiryu’dan Joryu’ya…

Yakuza 6: The Song of Life’ın finalinde kahramanımız Kazuma Kiryu’nun sessiz sedasız bir biçimde sahneden çekilişine şahitlik etmiştik. Like a Dragon Gaiden, bizlere o noktadan sonra Kiryu cephesinde neler yaşandığını anlatıyor ve öyküyü bir sonraki oyuna bağlıyor.

Kiryu, kızı üzere gördüğü Haruka ve torunu diyebileceğimiz Haruto başta olmak üzere Morning Glory Yetimhanesi ahalisini koruyabilmek ismine Daidoji ile bir mutabakat yapıyor ve bir geçersiz mevtin ardına saklanıyor. İsmini ve geçmişini geride bırakan kahramanımız, Daidoji nezaretinde bir tapınakta inzivaya çekilmiş durumda.

Ancak kestirim edebileceğiniz üzere bu inziva süreci fazla uzun sürmeyecek. Daidoji’nin yöneticilerinden Hanawa, artık Joryu ismini kullanmaya başlayan kahramanımıza gelip bir iş için kendisine gereksinim duyulduğunu söylüyor. Bu iş olağanda kolay bir teslimat misyonu olması gerekirken bir anda taarruza uğrayan takım, bunun bir tuzak olduğunu anlamakta gecikmiyor. Sonrasında da doğal olarak bu tuzağı kuranların peşine düşüyorlar.

Çok geçmeden, bu işin ardında Watase Hanesi’nin bulunduğunu ve maksatlarının Kiryu’yu saklandığı yerden çıkarıp kendi yanlarında yer almaya ikna etmek olduğunu öğreniyoruz. Sonuncu hedefleriyse, Omi İttifakı ve Tojo Klanı’nın başkanlarının bir ortaya gelip deklare edecekleri çok kıymetli bir kararın doğurabileceği ezaları bertaraf etmek için Kiryu’nun da dayanağını alabilmek.
Elbette o noktaya varana kadar tekrar türlü olaylar yaşanıp kahramanımız ve arkadaşlarının başından çeşit çeşit macera geçiyor, sonunda da seriye yakışır bir final bizleri bekliyor

Sotenbori sokakları bizleri bekler

Yakuza serisi yüklü olarak Tokyo’nun Kabukicho bölgesinden esinlenerek tasarlanan Kamurocho’da geçiyordu. Yakuza: Like a Dragon’da ise, Yokohama’nın Isezakicho bölgesinden esinlenen Isezaki Ijincho’ya yol almıştık. Artık yolumuz bir kere daha seride daha evvel de uğradığımız bir yere, Osaka’nın cümbüş bölgesi olarak bedellendirilen Dotonbori’den esinlenerek tasarlanmış Sotenbori’ye düşüyor.

Ryu Ga Gotoku Studio’nun bu kadar oyun boyunca istikrarlı bir halde devam ettirdiği ve muvaffakiyetle yaptığı işlerden birisi eğlenceli bir kent sunması diyebilirim gönül rahatlığıyla. Bir yandan yolumuzu kesen çeteleri pataklamak, bir yandan muhtaçlık duyan semt sakinlerine yardımcı olmak, marketlere girip alışveriş yapmak, restoranlara dalıp kahramanımızın karnını tıka basa doyurmak yahut cümbüş yerlerinde gönlünü etmekle geçiyor saatlerimiz. Alışılmış benim üzere nostalji tutkunları için Sega salonlarının da yeri başka 🙂 Tekrar Sotenbori sokaklarını ezberleyecek kadar turluyor, güya sahiden de oraları ziyaret etmişiz üzere hissediyoruz.

Bu sefer bir de “The Castle” isimli bir “yüzen kent” bizleri bekliyor. Bu gemide de çeşitli vazifelerimiz yahut eğlenmek için yapılabilecek şeyler var, lakin temel olarak kolezyum dövüşlerine konut sahipliği yapıyor The Castle. Yeri gelmişken bu kapışmalardan da bahsetmiş olayım. Like a Dragon Gaiden’ın küçük oyunlarından birisi de bu kafes dövüşleri. Caddede, sokakta, sağda solda milleti pataklamak yetmediyse, burada 4 farklı kategoride kafes dövüşleri yapabiliyorsunuz. Platin düzeyine ulaştığınızdaysa The Castle’ın süper dörtlüsüyle kapışma faslına geçebiliyorsunuz. Absürt sahnelerle dolu bu kısım, münasebetiyle yalnızca ana kıssayla ilgili misyonları yapıp bırakmayın, devamına da bir baht verin derim.

Hazır dövüşlerden bahsetmeye başlamışken, kahramanımızın oyunda kullandığı dövüş tarzlarından de kelam edelim bari. Kiryu, bu sefer 2 farklı dövüş tarzıyla karşımıza çıkıyor. Bunlardan yakuza tarzı daha güçlü ataklara odaklanırken, casus tarzı ise daha çok sürat odaklı bir dövüş tarzı sunuyor bizlere. Bir de casus tarzı ile kullanabildiğimiz kimi oyuncaklar var; oyunun başından itibaren sahip olduğumuz kanca-halatın yanına oyunun ilerleyen kısımlarında drone üzere teknolojik aletler de ekleniyor. Elbette bu tarzlardan hangisini isterseniz onunla devam etmeniz, baktınız kapışmalar güçlü bir hal aldı, çabucak dövüş ortasında başka tarza geçiş yapmanız mümkün. Her ikisinin de kendince hoş yanları var.

Tanıdık yüzler ve yeni isimler…

Kiryu, daha evvelki oyunlardaki üzere burada da dostlar ve düşmanlar ediniyor doğal olarak. Like a Dragon Gaiden’ın hoşuma giden taraflarından birisi de tam olarak burada karşımıza çıkıyor aslında. Bir yandan dost ve düşman yeni simalarla takım genişlerken bir yandan da eski oyunlardan aşina olduğumuz isimler sahneye çıkıyor. Serinin geçmişiyle geleceği ortasında hoş bir bağ kurulmuş durumda.

Oyun boyunca bir dost bir düşman olan karakterler, serinin devamında da karşımıza çıkma ihtimali bulunan kötülerimiz, Kiryu’ya hürmet duyan ve takviye olmak için elinden geleni yapan isimler ve Sotenbori sokaklarının esirgeyici meleği Akame, ezcümle her bir yeni karakter üzerine düşen rolü yerine getirmiş durumda bence. Oyunun sonuna gerçek bunlara bir de evvelden tanıdığımız kimi isimler ekleniyor.

Seriyi takip eden arkadaşlar da benimle tıpkı biçimde düşünürler mi bilemiyorum, lakin örneğin seri boyunca Kiryu’nun başının belası olan Goro Majima’yı kısa bir müddetliğine de olsa gördüğümde yüzüme bir tebessüm geliyor benim, Taiga Saejima’yı gördüğüme mutlu oluyorum, Daigo Dojima’yı gördüğümde anılarım canlanıyor. Velhasıl, bu tanıdık simaları görmek oyuna renk kattı benim için.

Burada bilhassa Ryuji Goda için bir parantez açmak istiyorum müsaadenizle. Serinin 2. oyununda Kiryu’nun baş düşmanıydı kendisi. Her ne kadar karşı cephelerde olsalar da birbirlerinin hürmetini kazanmayı başarmışlardı. Bu oyunda da bu noktanın altının çizildiği kimi sahnelerle karşılaşıyoruz.

Ana öykü gereği yaptığımız kafes dövüşlerinden birisinde kahramanımızın karşısına Ryuji Goda’ya benzeri bir karakter çıkıyor. Benzerlik Kiryu’yu da şaşırtıyor hatta, başlarda “Gerçekten de o olabilir mi acaba” diye geçiyor aklından. Sonrasında o olmadığını anlıyor olağan. Hatta iş burada da kalmıyor, Sotenbori sokaklarında geçersiz Ryuji Goda avına çıkıyoruz. Bu misyonlar esnasında da Kiryu’nun, Ryuji Goda’yı nasıl hürmetle andığını görüyoruz.

Aslında o denli çok da kıymetli bir şey üzere görünmeyebilir bu. Ancak oyunun beğendiğim ayrıntılarından birisi oldu. Geçmişte yaşananları ve hafızalarda yer eden karakterleri bu halde anımsamak hoşuma gitti. Kiryu’nun uzun soluklu seyahatinde yer eden isimleri ve onda bıraktıkları izleri düşündürttü bu sahneler bana.

Zaten oyunun başlangıcı da finali de tam olarak bu noktaya temas eden cinsten ayrıntılar barındırmakta, Kiryu’da iz bırakan isimler ve onlara nasıl bağlandığını görüyoruz bu sahnelerde. Genel olarak baktığımızda da Kiryu’nun sevdikleri için ne fedakarlıklara katlanabildiğini, onlara ziyan vermeye çalışanlar olduğunda bir anda nasıl kaplana (ejdere mi demeliydim yoksa?) dönüştüğünü, düşmanlarına karşı ne kadar acımasızlaşabiliyorsa sevdiklerine karşı da o kadar yufka yürekli olabildiğini bir sefer daha deneyim ediyoruz bu oyunda. Like a Dragon Gaiden bu tarafıyla tam da olması gerektiği üzere bir Kiryu profili sunuyor ve aşina olduğumuz bir tecrübe yaşatıyor diyebilirim.

Yani özetle, oyunun öykü kısmında başarılı bir performanstan bahsetmek mümkün. Yakuza 6 sonrasında Kiryu neler yaşadı, bu olayların Yakuza: Like a Dragon’da Ichiban Kasuga ve arkadaşlarının yaşadığı olaylarla teması neydi sorularını cevaplarken bir yandan da yeni oyunun tohumlarını atıyor; Kiryu’nun yolunun Hawaii’ye nasıl düştüğünü de öğreniyoruz. Bu istikametiyle yeterli bir geçiş oyunu olmuş.

Oynanış kısmı da evvelden nasılsa yeniden tıpkı halde devam ediyor. Abartılı dövüş sahnelerinde aksiyona doyuyor, ortada da soluklanmak için bilardoya gidiyor, karaoke yapıyor, Ufo Catcher makinelerinden oyuncak kapmaya çalışıyor, sonra bir cins daha Virtua Fighter oynuyor, gücümüz hala tükenmediyse de kabarelerde, casinolarda vakit geçiriyoruz 🙂 Yakuza serisinin alametifarikası da bu değil midir zati? Amaca odaklanmış formda önünüze gelen mafyasıdır, yakuzasıdır, sokak çetesidir pataklayıp ilerlerken kendinizi bir anda olmadık yerlerde olmadık şeyler yaparken bulursunuz. Bu küçük oyunlar, yan maceralar oyuna öteki bir renk katar. Bu oyun için de tıpkı durum geçerli. Münasebetiyle bu kısımdan da bir artıyı hak ediyor bence. Yakuza: Like a Dragon’da geçilen sıra tabanlı dövüş sistemini de seviyorum. Ama ne palavra söyleyeyim, ana serinin aksiyon odaklı dövüş sistemini bir kere daha deneyim etmek de hoş geldi.

Âdet yerini bulsun, nazar boncuğu niyetine olumsuz olarak değerlendirilebilecek kimi noktalara da işaret edeyim. Serinin ana oyunlarına kıyasla kısa bir oyun Like a Dragon Gaiden. Elbette bunun bir geçiş oyunu olduğunun ve bu nedenle kısa tutulmuş olabileceğinin farkındayım, lakin gönül biraz daha uzun bir oyun olsun isterdi. Bilhassa serinin eski karakterlerine biraz daha vakit ayırılabilir, öykünün birtakım kısımları biraz daha işlenebilirdi diye düşünüyorum. Ancak sıhhat olsun, bu haliyle de gereğince keyif veriyor.

İkinci olarak, bir tasarım tembelliği durumuyla karşı karşıya olduğumuzu düşündüren ayrıntılardan bahsetmek mümkün. Harita küçülmüş mü, yoksa bana mı o denli geliyor sanki? Bir de eldeki hazır gereçlerin tekrar kullanıldığını görünce, “kendilerini çok da yormamışlar” diye düşünüyor insan 🙂

Fakat üstte da dediğim üzere, bunlar görmezden gelinebilecek ufak tefek kusurlar, bir nevi nazar boncukları. Oyundan aldığım keyfi baltalayacak hiçbir sıkıntıyla karşılaşmadım. Bilakis, kâh gülüp kâh duygulandığım, son kertede büyük keyif aldığım bir 20 saat geçirdim başında.

İster serinin bundan evvelki oyunlarını ezberlemiş oyunculardan olun, isterseniz birinci kere bir Yakuza (veya yeni ismiyle Like a Dragon) oyunu oynayacaklardan, Like a Dragon Gaiden’ı gönül rahatlığıyla tavsiye edebilirim sizlere. Kıssasıyla de oynanış kısmıyla da âlâ bir oyun sizleri bekliyor.

Böylece Kiryu ile bir maceranın daha sonuna gelmiş bulunuyoruz. Darısı sıradaki oyunların başına diyelim mi?