Banishers: Ghosts of New Eden – İnceleme

Banishers’ın Don’t Nod’un şimdiye dek yaptığı en argümanlı oyun olacağını düşünüyordum, haklı çıktım. Öykü anlatımındaki muvaffakiyetleri aslında malumunuz, üstüne şimdiye dek pek de başarılı olamadıkları aksiyonu da geliştirmişler ve ortaya çok sağlam bir oyun çıkmış. Banishers bana 3 farklı oyunu hatırlattı: Animasyonlar ve harita dizaynıyla God of War, öyküleriyle The Witcher 3 ve atmosferiyle Greedfall. Bu üçünün kombinasyonu çok hoş olmuş.

Hayalet sevgilim

1695 yılında Kuzey Amerika kıtasında, New England’dayız. Koloni devri, hasebiyle İngiltere’den gelen kümeler yeni yerleşimler kuruyor ve yerlilere zulmediyorlar. Ana karakterlerimiz “Banisher” mesleğini seçmiş olan iki sevgili; Red İskoç, Antea ise Kübalı. Yeni kurulan yerleşimlerden biri olan New Eden’da (günümüzdeki New Haven diye varsayım ediyorum) güzel olmayan şeyler oluyor ve halk bunun bir lanetten kaynaklandığına inanıyor. Bizim işimiz de “Banisher” olarak lanet çözme, insanlara musallat olan ruhları yaşayanlar aleminden şutlamak üzere şeyler olduğundan, New Eden’a çağırılıyoruz. Lakin işler beklediğimiz üzere gitmeyince Antea ölüyor ve ruhu Red’in yanına geri geliyor, Red ise New Eden’ın uzağında bir mağarada kendine geliyor. Bu işlerden anlayan meslek erbapları olduğumuzdan, Antea’yı geri getirmek yahut mevtini kabullenerek ruhunu ebediyete geri göndermek bizim kararımıza bırakılıyor. Lakin öleni geri getirmek için diğer insanların ruhlarını toplamak gerektiğinden, bu karar oyun boyunca karşımıza çıkacak musallat olaylarına nazaran şekilleniyor. Kararımız ne olursa olsun her formda Antea’nın vücudunu, onu öldüren lanetli varlıktan geri almak için New Eden kasabasına gerçek seyahatimiz başlamış oluyor.

Her türlü musallat itinayla çözülür

New Eden’a ulaşana kadar 4 farklı ana bölgeyi dolaşıyoruz. Bu bölgeler ormanlık alanlar, karlı dağlar, geniş tarım alanları, bataklıklar biçiminde birbirinden ayrılıyor ve her birinde farklı trajediler dönüyor iddia edeceğiniz üzere. Biz de Red olarak Antea’nın manevî rehberliğinde musallat hadiselerini çözüyor ve başıboş ruhları dövüyoruz. Ana öykü dışında, her bölgede çokça musallat hadisemiz oluyor ve bu hadiseler bana çokça Witcher 3’teki kontrat öykülerini hatırlattı açıkçası. Bazen trajik, bazense trajikomik olaylar karşımıza çıkıyor ancak hepsi birbirinden enteresan ve âlâ yazılmış. Yalnızca tek bir örnek vermek istiyorum: kendi kendine musallat olan ruh hadisesi var mesela 🙂 Bu hadiselerde Antea’nın manevî güçleri yardımıyla ölümlü gözlerden gizlenmiş birtakım kanıtları ortaya çıkarıyor, bol bol mektup ve günlük okuyor, musallat olan ruhla sohbet ediyor ve en sonunda hadiseyi tahlile kavuşturmak için karar evresine geliyoruz. Daha evvel de bahsettiğim üzere bu kararlar oyunun sonunda Antea’nın mukadderatını belirliyor.

Vakalarda karar verirken, musallat olan ruhu huzura kavuşturup “yükseltme” (cennet denebilir herhalde) yahut sonsuz boşluğa göndererek “cezalandırma” (cehennem diyelim hadi), ya da ruhun musallat olduğu kişiyi öldürerek ruhunu Antea için “çalma” halinde 3 farklı karardan birini seçmemiz gerekiyor. Hadiseler birkaç tanesi dışında o kadar gri alanlarda ki, hiç basitçe “bu kesin suçlu” diyemedim zira kötülük yapan herkesin hak verilebilecek bir sebebi oluyor ve karar büsbütün sizin vicdanınıza bırakılıyor. Açıkçası ben hadiseye nazaran karar vermeyi tercih ettim, yani sadece Antea kurtulsun diye tüm yaşayanları öldürme kararı da alabilirsiniz fakat ben hadiseye nazaran vicdanımın sesini dinlemeyi seçtim. Ve bahsettiğim üzere karar vermek birden fazla vakit sıkıntı oldu. Hakikaten yan misyon diyebileceğim hadiseleri bile derinlikli ve manalı yazmışlar. Ayrıyeten içinde bulunduğu tarihi devri de hoş yansıtıyor karakterler ve öyküleri. Taa karşı kıtadan gelip yerlileri yerinden eden, onlara zulmedenler, katı, takıntılı ve bağnaz seviyede bir dini inanç, bilimsel düşünen ve kendi kendine bir iş kurmaya çalışan bayanları çabucak cadı ilan edenler… Oyun hepsine azar azar değiniyor ve hem Red, hem de Antea’nın bu bahislerle ilgili yaptığı yorumlar takdire şayan. Banisher’larımız o periyoda nazaran epeyce ilerici ve özgür bir niyet yapısına sahip. Tahminen bunu gerçekçi bulmayanlar olacaktır lakin açıkçası benim hoşuma gitti.

Antea’nın güçleri yalnızca hadise çözerken değil, haritada ilerlerken ve ruhlarla savaşlarımızda da işimize yarıyor. Başlarda ulaşılamayan yerlere, Antea yeni güçler edindikçe ulaşabilir hale geliyoruz, böylelikle haritada hem yeni yerler, hem de kısa yollar açılıyor. Oyun alanı düşündüğümden çok daha geniş ve ana öykü bizi bölgeler ortasında dolaştırdığı için uzun müddet tıpkı bölgede kalmıyoruz, bu da sıkılmanın önüne geçiyor. Süratli seyahat, yetenek puanlarını dağıtma ve envanter idaresi, haritaya dağıtılmış kamp alanları aracılığıyla yapılıyor. Bu kamp alanlarının kimileri birbirine fazla uzak ve haritada bol bol mağara ve kısa yol olduğu için bazen istikamet bulmakta zorlandım lakin onun dışında oyun alanını keşfederken çok keyif aldığımı söyleyebilirim. Her bölge başka hoş gözüküyor; puslu bataklıklar, sisli ormanlar, okyanus kıyısındaki harabe haldeki gemiler, savaş alanları derken bölgedeki lanet, yerlilerle yaşanmış olan çatışmalar ve tekinsizlik de çok hoş yansıtılmış. Görsellik ve atmosfer çok başarılı hasılı. Ayrıyeten hazine haritaları, gizlenmiş sandıklar, terk edilmiş kulübelerde bulduğunuz notlar vs. de keşif isteğini tetikliyor güzelce.

Ruh yumruklamak bu kadar keyifli miydi ya?

Banishers’ta en çok aksiyon tarafına kuşkuyla yaklaşmıştım ve beklentim pek yüksek değildi açıkçası. Oyunun başında “ee pek de bir numarası yok gibi” dedim hatta itiraf etmem gerekirse. Fakat sonradan çok hoş açıldı ve sözlerimi bana yedirdi sağolsun, ben de afiyetle yedim. Red ile yakın dövüş ve tüfek imkanlarına sahibiz, Antea ile de manevî yumruk gücümüz ve alan hasarı veren yeteneklerimiz var. Dövüşler sırasında (veya haritada gezerken) tek tuşla Antea’ya geçebiliyoruz, lakin dövüşlerde Antea’yı kullanmanın aşikâr bir mühleti var, çünkü Antea çok daha güçlü. Bu süreyi kullandığımız ekipmanlarla arttırabiliyoruz. 4 farklı kola ayrılmış yetenek ağacı ve farklı özellikler veren ekipmanlar sayesinde istediğimiz oyun tarzını oluşturmak mümkün. Antea’nın akınlarını daha çok kullanıyorsanız onu güçlendirmek yahut daha çok tüfek hasarına tartı vermek üzere örneğin. Natürel ki Red ve Antea’nın art geriye yapabildiği kombolar da var (olmasa yazık olurdu) ve bu kombolar çok akıcı bir formda yapılabiliyor. Bunun dışında gerçek zamanlamayı becerebiliyorsanız (ben bu hususta bütün oyunlarda berbatım) parry ile mükemmeller yaratılabiliyor. Vurduğunuz “şey” hayalet olsa bile dövüşler çok tok ve tatmin edici olmuş, hele Antea’nın yumrukları resmen “hissediliyor” (başka hangi sözcükle anlatayım bilemedim :P). Red’in tüfeğini kullanmayı da bayağı sevdim ben, bilhassa hayaletlerin zayıf noktalarına (evet hayaletlerin de zayıf noktaları vardır, olamaz mı) büyük hasarlar verebiliyorsunuz gerçek ekipman ve yetenek seçimleriyle.

Ekipmanlar da elbette haritanın her köşesine gizlenmiş, birtakım bulmacaları aşarak ulaşacağımız sandıklardan ve “mini küçük bir roguelike” diyebileceğim void alanlarını tamamladığımızda çıkıyor. Her ekipmanı 5. düzeye kadar yükseltebiliyoruz, topladığımız bitkiler, maden ve hayaletlerden düşen çeşitli tuhaf şeylerle. Lakin merak etmeyin bunları toplamak zulüm değil zira etrafta gezerken tek tuşla toplanıyor ve bol bol da bulunuyorlar. Lakin son düzey yükseltmeler için gereken kimi gereçleri boss’umsu hayaletleri çağırıp amel defterlerini kapatarak topluyor yahut muhakkak bir tüccardan satın alıyorsunuz. Bu hayaletleri çağırabileceğiniz yerler ve üstte bahsettiğim void alanları tekrarlanabilir aktiviteler oluyor ve siz tekrarladıkça zorlaşıyor, mükafatı de artıyor olağan. Void alanları için küçük minnacık bir roguelike demiştim zira alanı temizlemeden ölürseniz baştan başlamanız gerekiyor ve ayrıyeten bu alanlarda düşmanların da süratlice sıhhatleri (hayaletin sıhhati? tövbeler tövbesi) doluyor. Lakin en güzel ekipmanları da bu void dövüşleri sonrasında topluyorsunuz. Aksiyon konusunda tek zahmetim düşman çeşitliliğinin az olması diyebilirim. Bir yerden sonra daima tıpkı tipleri dövmekten sıkıldım açıkçası, lakin hayalet kıtlığı da anlaşılabilir bir durum öte yandan (nasıl yani?!).

Ölüm bizi ayırana dek

Ana teması vefatın iki sevgiliyi ayırması olan bir oyunun duygusal istikametinin oyuncuya nasıl yansıtıldığı da değer taşıyor doğal. Red ve Antea oyun boyunca birbirleriyle açıkça his ve kanılarını paylaşıyor, bazen birbirlerine takılıyor ve çok makûs espriler yapıyor, bazen hafif atışıyor, bazen de daha evvel hiç paylaşmadıkları geçmişleriyle ilgili şeyleri anlatıyorlar. Bağlantılarını pek tatlı bulsam da, Antea’yı biraz gereksiz sert ve soğuk buldum (ölü olduğu için mi diye düşündüm fakat yok, karakteri bu türlü yani:P). Red’e daha çok ısındım, yani oyunun başında ölen o olsaydı, daha çok üzülüp daha çok bağ kurabilirdim tahminen. Red Antea’ya nazaran daha duygusal ve affediciydi, şimdiden favori oyun karakterlerim ortasına girdi. Hele bir de o İskoç aksanı yok mu… (Bu ortada onu da ortaya sıkıştırayım yeri gelmişken, oyunda karşılaştığınız çabucak hemen herkes İngiliz olduğu için şayet İngiliz aksanı seviyorsanız kulaklarınız bayram edecek, zira tüm konuşmalar seslendirilmiş ve pek başarılı buldum seslendirmeleri de).

Oyunun başında Antea’ya bir kelam veriyorsunuz, sonunda onu hayata geri döndüreceğinize yahut vefatını kabullenip ruhunu hür bırakacağınıza dair. Bu kararı oyunun ortalarında değiştirmeniz mümkün lakin ben en başta verdiğim, özgür bırakacağıma dair kelamı bozmadım ve final çok duygusaldı açıkçası. Öteki sonu da çok merak ediyorum fakat oyunu yaklaşık 55 saatte tamamladığımdan, ikinci sefer oynamak için vaktim olmayacaktı, artık öteki sonu görmek için istikamet Youtube olacak. Hadiseler hakkında farklı kararlar vermek ve başka sonu görmek için oyun ikinci bir kere oynanmaya pek müsait yani uzun kelamın kısası. Ayrıyeten yan hadiseleri, void alanlarını vs. yapmazsanız 25 – 30 saat civarında ana öyküyü bitirebilirsiniz, fakat kesinlikle tüm olayları görmenizi tavsiye ediyorum.

Banishers: Ghosts of New Eden, bilhassa kalite manasında beklediğimin ötesinde bir üretim olmuş. Don’t Nod, kuşkuyla yaklaştığım aksiyon kısmını da bu sefer uygun kotarıp, yeterli yaptığı şeyleri de tekrar çok uygun yapınca, ortaya 2024’ün akılda kalacak güçlü oyunlarından biri çıkmış. Devamı da gelebilir üzere hissetim lakin, umarım gelir.