Elder Scrolls II: Daggerfall’u Neden Çok Sevdim?

Eminim hepimizin bir periyot de olsa rol yapma oyunları ile bir geçmişi olmuştur. Seversiniz ya da sevmezsiniz, cinsin kendisine has bir cazipliği olduğunu kabul etmeniz gerek. Yalnızca çeşidin ismi bile, tüyleri diken diken etmeye yetiyor en nihayetinde. ROL YAPMA OYUNU…

Bu çeşidi sevenlerin ise içerisinde farklı fraksiyonlara ayrıldığını (abi sol kendi içinde…) biliyoruz. Yeniden de eminim hepimiz Elder Scrolls serisini farklı bir köşeye koyarız.

Yaşım pek de yetmediği için –böyle dediğime bakmayın 30 oldum- Elder Scrolls serisine lakin Oblivion ile başlayabildim. Skyrim’e bir ömür gömdükten ve tabanını ekmekle sıyırdıktan sonra ise hayatımı değiştirecek bir arayışa çıktım.

Aslında birinci adımda herkesin meczuplar üzere övdüğü Morrowind’i denemek istiyordum. Lakin yazgının bir cilvesi olacak, birinci olarak berbat internet irtibatım yüzünden Daggerfall’u seçtim. İşte yaklaşık 9 yıl süren kesintisiz alakamız de bu türlü başladı kendisi ile…

Başka Bir Dünya

Bana sorarsanız Elder Scrolls serisinin en uygun oyunu Daggerfall ve bu yazının sonuna geldiğinizde sizi de bu tezime ortak etmiş olacağımdan eminim.

İlk olarak çizgileri net olarak çekmek gerek. Daggerfall’un en düzgün tarifini LGR’dan duymuştum. Kendisi oyunu bir RYO yerine, orta çağ fantezi hayatta kalma simülasyonu olarak tanımlıyor. İnanın Daggerfall’u bundan daha uygun tanımlayabilecek bir şey yok. Serinin geri kalan tüm oyunları, bilhassa Daggerfall’dan sonra gelenler, çok daha fazla RYO tarafına eğilirken Daggerfall size sonsuz özgürlük sunabiliyor.

İşte beni içerisine çeken asıl şey, bu ince farklılık olmuştu.

Evet, oyunun bir kıssası var. Evet, yapmanız gereken vazifeler de var. Lakin isterseniz bu vazifelerin tamamını askıya alıp kendinize orijinal bir ömür kurabilirsiniz. Ünlü bir büyücü olup Mages Guild’e katılabilir, ya da Thieves Guild ile paraya para demeyebilirsiniz. Hatta isterseniz kendi konutunuzu, geminizi satın alıp hayatınıza ve yaşantınıza devam edebilirsiniz. Daggerfall’da yapabileceklerinizin bir hududu yok.

Yüzlerce, hatta binlerce NPC’nin bulunduğu 15.000’den fazla kenti hayal etmek şu an bile kulağa imkansız geliyor. Ama Daggerfall bunu yıllar evvel başarabilmiş bir oyun. Haritada özgürce dolaşmak da, karakterinizi güçlendirip maceralara atılmak da büsbütün sizin elinizde.

Şu özgürlüğü veren öbür kaç oyun biliyorsunuz?

Kayıp Mektup

Daggerfall’un benim özelimde hanesine koca bir artı yazdıran öbür ayrıntısı ise öyküsü elbette. Öykünün anlatılış biçimi ve kurgusu beni rahatsız ediyor ancak buna ilerleyen kısımlarda değineceğim. Şimdilik müspete odaklanıyoruz…

Bol bol plot twist, bol bol taht oyunu ve bol bol seçeneğin olduğu bir kıssaya sahip Daggerfall. İleride oynamak isteyenler için çok fazla spoiler vermeyeceğim ama oyunda ana iki kıssa başlığımız var. Bu kıssaları devam ettirip sonuçlarını görmek bizim elimizde. Yalnız bu esnada Iliac Bay üzerindeki hayatlar da devam ediyor.

Iliac Bay, Skyrim’in çabucak batısında kalan bir boğaz diyebiliriz. Hammerfall ve Highrock isimli iki bölgeye bölünen Iliac Bay, büyük savaşlara da sahne oluyor. Bilhassa ismini oyuna veren Daggerfall ile Sentinel’in savaşı, kıssanın değerli bir modülü.

Bu ikilinin savaşı da aslında kökenini gerçek dünyadan alıyor. Daggerfall ve Sentinel, limanın çabucak dışında bulunan Betony Adası’nı denetim etmek için savaşa giriyor. Bizim Yunanistan ile çıkan Kardak Adaları krizine bir oldukça benziyor bu durum.

Açılış sahnesi ile bize İmparator Uriel Septim tarafından iki vazife veriliyor. Bu vazifelerden birincisi, savaşta hayatını kaybeden ve Daggerfall’u ruhu ile esir alan Kral Lysandus ile ilgili. İmparator, Daggerfall’un bu ruhtan arınmasını istiyor bizden. Bir öbür vazife ise, bölgede karmaşa yaratabilecek bir mektubun geri alınması ile ilgili.

Biz de bu karmaşa içerisinde kendimizi Daggerfall’da buluyoruz.

Diğer oyunların bilakis burada öykü için kıymetli ya da kilit bir karakter değiliz. O denli ki oyun içerisinde yaptıklarımız, girdiğimiz guild’ler ve tercihlerimiz öteki NPC’lerin bize verdiği yansıları bile değiştirebiliyor. Yani Daggerfall’da istediğiniz kişi olabiliyorsunuz. Bu da haneye koca bir artı yazıyor.

Kaosun İçerisindeki Ahenk

Henüz geçtiğimiz günlerde Yılın Oyunu Ödülü’nü konutuna götüren Elden Ring’in açık dünya oyunlarındaki anlayışımızı değiştirdiğini söylemek yanlış olmaz sanırım. Uzun müddettir herkesin ağzında dönen “abi oyun elinden tutmuyor” sözleri, Daggefall için de geçerli. Hatta Daggerfall sizi elinizden tutmak yerine, uçurumun kenarından aşağı itiveriyor.

Eğer oyunu birinci sefer oynayacaksanız, bir rehber kullanmanızı katiyen önermiyorum. Zira birinci kademede oyunu kendiniz tecrübe etmeli ve bu karmaşanın içerisindeki keyfe varabilmelisiniz. Bilhassa süratli seyahat sistemi ve rastgele şekillenen zindanlar sizi birinci etapta afallatabilir. Bu yüzden Quick Save tuşunu hazırda tutmanız elzem.

Günümüzdeki pek çok açık dünya oyununda süratli seyahat sisteminin olmasını bekliyoruz. Ancak Daggerfall buna bir düzey atlatarak süratli seyahati nasıl yapacağınıza karar vermenizi istiyor. Örneğin atınızla gidip yollarda konaklayabilir ya da satın aldığınız geminiz ile denizi aşarak yolu kısaltabilirsiniz. Elbette bu seçeneklerin tamamının size farklı tesirleri oluyor.

Diyelim yollarda konaklamayı, süratli gitmeyi ve atınızı kullanmayı seçtiniz. Süratli seyahat esnasında stamina’nızı, can puanınızı ya da magicka’nızı yenileyemiyorsunuz. Tıpkı formda şayet yollarda konaklarsanız, canavarların saldırısına uğrayabiliyorsunuz. Ama bu seçenek, varacağınız yere daha süratli gitmenize imkan sağlıyor. Daggerfall cihanında vakit, hiç kimse için durmuyor.

Size verilen vazifeleri tamamlamak için birebir bir Euro Truck Simulator 2 sürücüsü üzere süratli seyahat seçeneklerinizi güzel ayarlamanız gerek. Bu sebeple seyahat esnasında çıkan seçenekler ile ne kadar para harcayacağınızı ve ne kadar müddet geçeceğini direkt olarak öğrenebiliyorsunuz. Yalnızca bu bile Daggerfall’un ne kadar ince düşünülerek geliştirildiğini gözler önüne seriyor. Bilhassa içerisinde bulunduğumuz oyun dünyasında bu bulunamaz bir nimet.

Aynı durum rastgele şekillenen zindanlar için de geçerli. Bu zindanlar vakit zaman o kadar büyük oluyor ki içerisinden çıkabilmek bir vazife haline geliyor adeta. Bu yüzden ben rastgele şekillenen zindanlar yerine, oyuna özel olarak yerleştirilmiş zindanları daha çok beğeniyorum.

Ağızdaki Acı Tat

Daggerfall vaktine nazaran çok yenilikçi bir oyun olsa da, devrin oyun dünyasının beraberinde getirdiği pek çok yanlışı da tekrar ediyor. Daha evvel de bahsettiğim üzere kıssanın anlatılış biçimi yalnızca text’lerden ibaret. Bunu da geçelim, öykü lineer olmadığı için farklı yollara sapabilir ve değerli kilit noktaları kaçırabilirsiniz. İşte bu nedenle de ikinci oynayışınızda UESP üzere rehber siteleri kullanmanızı şiddetle öneriyorum.

İki farklı kıssanın birbirine bağlı vazifeler ile oluşturulması bu kıssaların bir kısmını atlamanıza neden olabiliyor. Final sahnesinin de yalnızca bir orta sahneden oluşması, önemli manada can sıkıcı.

Oyunu oynamak isteyenlere bir öteki notum da oyunun Unity versiyonunu kullanmaları. Orjinal oyunun tersine bu versiyon hem daha stabil çalışıyor hem de pek çok mod takviyesi sunuyor. Kesinlikle GOG üzerinden bu versiyonu edinin derim. Üstelik büsbütün fiyatsız.

Bir öteki can sıkıcı durum ise, Arena’da da olduğu üzere, oyunun combat mekaniklerinde bildiğiniz zar sistemini kullanıyor olması. Bilhassa günümüzde bu durum biraz yadırganabilir oynanışta. Zira rakibinize ne kadar yakın olursanız olun kılıcınızın kendisine hasar vermiyor olması bazen baş karışıklığına neden olabiliyor. Ama unutmayın, bu bir ROL YAPMA OYUNU. Yani yeteneklerinizi kullandıkça bu yetenekler gelişiyor ve kılıcınızı artık daima hasar vererek savurabiliyorsunuz.

Eee, ne duruyorsunuz? Haydi Daggerfall zamanı!