Film İnceleme – Blue Beetle

Green Lantern birinci çıktığı vakit nasıl yerden yere vurulmuş, daha sonraları Deadpool ile başarıyı yakalayan Ryan Reynolds orada bile dalgasını geçmişti sinemayla hatırlarsınız. Açıkçası sineması izledikten sonra DC’nin en eski kahramanlarından olan Blue Bettle’in uyarlaması için de emsal reaksiyonları bekliyordum lakin gelen yorumların olumluluğuna ziyadesiyle şaşırmış durumdayım. “Acaba bende mi bir sorun var?” diye düşünmeden edemiyorum şu an. Lakin siz IMDB notuna da Rotten Tomatoes notuna da aldırmayın. Neden mi? Sıralıyorum…

Filmin konusu çizgi romanlardaki son Blue Bettle olan Jamie Reyes’e odaklanırken bir evvelki Blue Bettle olan Ted Kord’un hikayesini de ortaya yediriveriyor. Çok çok büyük değişikliklere maruz kalmayan orijin öykümüzse uzaylı imali Scarab denen bir aygıtın birtakım olaylar sonucu Reyes ile birleşip onu Android bir savaşçıya dönüştürmesine dayanıyor.

Jaime’nin ailesinden gücünü alması, eğitimine değer veren bir birey olması temaları falan daima çizgi romanla paralel ilerlerken temel kötümüz ve temel kızımız da tekrar Kord ailesinden çıkma. Buraya kadar her şey kitabına uygun aslında, özüne sadık bir çizgi roman uyarlaması var elimizde değil mi? Sorun ne pekala?

Sorun Reyes’in ‘aşırı’ Meksikalı ailesinde aslında. Burada bilhassa rahatsız edici bulduğum George Lopez’in Rudy amca tiplemesinden (bakın tipleme diyorum karakter olamamış çünkü) bahsetmek isterim, çünkü adam sahneye her girdiğinde bağıra çağıra konuşup komik olduğunu sanmış ve bu bir yere kadar çalışsa da sonlara hakikat “off ya öl ya sus Rudy amca gözünü seveyim” kıvamına getirdi beni ve birlikte izlediğim arkadaşları. Ailenin geri kalanı da güya Meksika kültürünü yansıtmaları için oradalar lakin yani her taraflarından klişeler akan bu cıvık aile tablosuna benim sabrım kalmadı bir noktadan sonra. Lakin en azından Blue Bettle’ı oynayan Xolo Mariduena kardeşimiz ve Kord ailesinin Doğrucu Davut kızı Jenny rolündeki Bruna Marquezine (ki kendisine Tomb Raider’lık inanılmaz yakışır) düzgün bir kimya tutturmuşlar da onların sahneleri görece komik ve keyifliydi. Yılların oyuncusu Susan Sarandon’ın yalnızca kirasını ödemek için burada olduğu her anından aşikarken sinemanın tahminen de en yeterli yanı çizgi romanlardaki dinamizmi çok hoş yansıtan başarılı aksiyon sahneleri.

90’ların çapı küçük çizgi roman uyarlamalarını kötü halde anımsatan Blue Beetle’in bu abartılı aile mekaniklerini ve ucuz esprilerini kim bu kadar sevdi bilmiyorum fakat dramatik olması gereken bir sahne esnasında sinemada kahkahalarla gülen birkaç kişinin olduğunu söylesem bu kâfi bilgiyi verir sanırım. Hani birtakım yerlerde ucuz Türk sineması draması izler üzere oldum ki milyon dolarlık bir üretimde buna pek de beğenilen bakamayacağımı iddia edersiniz.

James Gunn’ın dediğine nazaran Blue Bettle yeni DC kozmosunun köşe taşlarından birisi olacakmış. Açıkçası ailesinden uzakta bir macerada bu karakterin daha güzel iş yapacağını düşünüyorum ve dediğim üzere başroldeki Xolo kardeşimiz rolün gerektirdiği güce ve sempatikliğe sahip. Hakeza bu Scarab kıssası çizgi romanlardaki üzere işlenirse hususa Reach falan da dahil olacağından epey enteresan noktalara da gideriz. Yeniden Peacemaker önderliğinde bir Teen Titans grubu de kurulacak üzere duruyor ve bunlar nitekim düzgün bir planı da işaret ediyor. Fakat lütfen şu çocuğun ailesi tatile falan gitmiş ve şu 90’lar başı klişelerden uzaklaşılmış olsun bir dahaki sefere. Bakın rica ediyorum.

Çünkü bu eğlenceli olabilecek sinemanın tabanını kazımış resmen adamımızın aile muhabbetleri. Yıldırdı, bezdirdi, içimde var olmayan bir Meksikalı aile alerjisi oluşturdu. Yoksa iki kılıç birleştirip Cloud’un Buster Sword’unu yaratarak Braver atmak falan çok havalı hareketti.

Editörün Notu: Uzun vakittir izlediğim en iç sıkıcı ve oburu ismine utandığım çizgi roman uyarlamasıydı. Yani güler eğlenirsiniz biraz fakat gerisini öteki sinemalarda yüz defa izlediniz esasen.

Filmin Notu: 2,5 / 5