Film İnceleme – The Flash

Bizimkinden farklı bir kozmosta dayanılmaz bir Flashpoint uyarlaması var ve o sinemada baba Wayne’i oynayan Jeffrey Dean Morgan olağanüstü bir Batman olmuştur eminim. Hatta sinema o kadar yeterli ki en yeterli sinema kolunda Oscar’ı kucaklayan birinci süper-kahraman sineması oluyor, görebiliyorsunuz değil mi? Bu ve binlerce öbür olasılığın içinden bizim hissemize düşense kötü akmayan, kendine çok dönük, çok meta, esprileri hoş lakin CGI’ları nedense berbat bir sinema olmuş.

The Flash projesi bundan neredeyse 7-8 yıl evvel birinci duyurulduğunda DCEU şimdi tazeydi ve Marvel’la rekabet için elinde epey bir koz vardı. Ezra Miller pek uygun bir oyuncu seçimi üzere duruyordu ellerinde Baffleck ve Christopher Reeve’den beri gelmiş en yeterli Superman Cavill vardı, Aquaman ve Wonder Woman da pek sağlamdı. Ne aksi gidebilirdi ki? Karşılık; çabucak her şey!

Önce sinemalar tavsadı sonrasında daima tekrar yazımlar, direktör değişimleri falan derken The Flash ötelendikçe ötelendi. Bu esnada Marvel boşluğu uygun görerek kendi soft resetini atmak ve devamlılık yüklerinden kurtulmak için bizi çoklu evrenlerle tanıştırdı. Bu tema Sony’nin kendi Spider-Verse ve No Way Home sinemalarıyla güzelce bir cilalanırken Everything Everywhere All At Once’la birlikte bu çoklu cihan konusuna doymuş bulunduk. Ve tüm bunlar yetmezmiş üzere Ezra Miller’ın sorunlu kişiliği ve kriminal aktiviteleri de sinemaya olan beklentiyi düşürdükçe düşürdü. Hani tüm doneler bir sinemanın bu kadar aleyhine işler ancak… Efendim? Aquaman 2 mi? Onu görecek miyiz bir gün bilmiyorum fakat The Flash’ı sonunda görmüş olmak bana yetti galiba.

Şimdi sineması izledim ve ne düşündüm biliyor musunuz? Üzücü değil, hiç kötü değil. Olaylar bizim Flash’ın vakitte seyahat yapabildiğini keşfetmesiyle birlikte gidip keko üzere kendi hayatındaki değerli bir konuyu değiştirmesiyle başlıyor. Bu müdahale bizi diğer bir kainata atıyor ki bu cihan bilhassa Back to the Future sinemasına pek uygun davranmamış. Burada alternatif kendisiyle karşılaşan Barry yarattığı kaosu toparlamak ve bu kozmosu kurtarmak için oranın Batman’i ile iş birliğine gidiyor -ki formunda bir Michael Keaton, Tim Burton setleri ve Danny Elfman müzikleri tam ekip bizimle – ve yamalı bohçaya dönmüş cihanı hale yola sokmaya çalışıyorlar.

Film buraya kadar düzgün geliyor aslında lakin bilhassa CGI efektler tarafından mana veremediğim bir olmamışlık kelam konusu. Yani alternatif evrendeyiz diye insanların hızları da hamur üzere mi olmalı yahut sonlardaki uzunca nostalji bombardımanında neden herkes 3DS MAX 2.5’tan render alınmış üzere duruyor? Yetişmedi mi, bilhassa mi bu türlü bir seçim yapıldı anlamak güç. Aksiyon sahnelerinde biraz daha toparlayan bu durum bilhassa iki Barry de sahnedeyken yanlışsız yere, yani sahnede o an konuşmayan Barry’e bakarsanız gözünüze oldukça batacak. Fakat hakkını da yemeyelim Ezra Miller tüm manik aşırılığına karşın tam da olması gereken bir Flash ve kendi varyetesi ile ayrışmayı becermiş. Birbirinden büsbütün farklı iki karakter var karşımızda lakin ortak istikametlerini de net biçimde hissediyorsunuz. Espriler ve ufak tefek diyaloglar da hoş yazılmış şikâyetim pek yok. Ha baht ve özgür irade problemi biraz havada kalmakla birlikte sinemanın buralara da temas etmesi güzel lakin üstte da bahsettiğim o harika Flashpoint sinemasında işin felsefi tarafı de daha düzgün işlenmişti zati.

Bu sinemanın en büyük satış noktalarından biri olan Keaton’ın Batman’i tuhaf bir giriş sekansından sonra nihayet görsel ve işitsel olarak anlaşılır bir çoklu cihan modelini bize sunuyor. Bu sunumun akabinde göründüğü her sahnede de karizmasını konuşturarak sinemanın zayıf pek çok yanını unutturmayı başarıyor neyse ki. Onun liderliğindeki bir Justice League sineması eminim çok daha farklı ve katlanılabilir olurdu ancak o da işte diğer bir kainatın bahtınadır tahminen.

Yeni Supergirl Kara’yı benimsemek kolay olsa da ona ayrılan müddetin azlığı karakterin motivasyonlarına entegre olmamızı da zorlaştırmış. Sinemanın yaklaşık son 45 dakikasıysa cihanı genişleteceğim derken kendi nostaljisinde boğulan bir Warner Bros gösterisine dönüşmüş. Bu kendi içine çökme hali ironik biçimde bize genel DCEU halini de özetlerken finale ulaştığımızda bir ‘oh!’ çekmedim değil. James Gunn’ın önderliğinde atılacak olan hard reseti beklerken bu potansiyelini asla tam kullanamamış, adeta sakat bırakılmış sinema cihanına veda etmek için yerinde bir fırsat The Flash ve üzerine daha da büyük bir lanet çökmüş olan Aquaman 2 gelsin ya da gelmesin burada ortaya konan bitme hissi bana pek kâfi geldi. Fazlasında gözüm yok ve lütfen The Batman ve Joker üzere yan denemelere de devam et DC, onları çok yeterli yapıyorsun. Tüm yazılar aktıktan sonra gelen ek sahne de eğlenceliydi, onu da beklemeye kıymet.

Sadede gelirsek The Flash fazla süratli koşup her yere yetişeceğim derken biraz çabuk yorulan, sonlara gerçek uygunca baş karıştırıp bitiş çizgisini geçtiğini fark etmeyen bir sinema olmuş. Makûs CGI’lar ve basmakalıp kimi aksiyon sahneleri bu zihin yorgunluğuna çokça çanak tutarken düzgün oyunculuklar ve espriler günü kurtarmış. Gidin izleyin, eğlenip unutun tadında bir üstün kahraman sineması bu ve unutmayın ki bizimkinden farklı bir kainatta beşerler bundan çok daha kötüsünü de izliyor olabilirler. Münasebetiyle vefatı gösterip sıtmaya razı eden bir kozmosun görkemli denebilecek kapanışını kendi adıma kabul edilebilir buldum diyebilirim. Dedim mi, dedim. Dava kapanmıştır!

Editörün Notu: James Gunn’ın kainatı tekrar şekillendirmesinden önce bize DCEU’nun tüm yeterli ve makûs yanlarını tekrar hatırlatan sinema, sonlara hakikat cümbüşünü ve yakıtını tüketirken gofret falan yemekle toparlayamayacak hale getiriyor izleyiciyi.

Filmin Notu: 6,5