Like a Dragon Gaiden: The Man Who Erased His Name’i Neden Çok Sevdim?

Bundan yıllar evvel “Yakuza’yı Neden Çok Sevdim?” yazısında Kazuma Kiryu’nun 6 (+1) oyun boyunca anlatılan öyküsünün beni kendisine nasıl da hayran bıraktığından bahsetmiş, bu seriyi neden bu kadar sevdiğimi sizlerle paylaşmaya çalışmıştım.

Sonrasında ortaya bir yan seri olan Judgment girdi. Ana serinin yeni oyunu yeni kahramanımız Ichiban Kasuga ile çıktı karşımıza. Bu oyunları da sevdim, keyifle oynadım, yenilerini de merakla bekliyorum elbette. Fakat, Kazuma Kiryu’nun yeri bambaşka bende. Hal böyleyken, Kiryu’yu tekrar baş rolde göreceğimiz bir oyun gelince sevinçten havalara uçmamam mümkün değildi, hakikaten o denli de oldu 🙂 Hasebiyle, Like a Dragon Gaiden: The Man Who Erased His Name (bir oyun ismi ne kadar uzun olabilir isimli çalışmamıza beğenilen geldiniz!) gelir gelmez çabucak atıldım bu maceraya. Ve günün sonunda şunu rahatlıkla söyleyebilirim ki, ben bu oyunu da çok sevdim!

Bu oyunu neden sevdiğimi sizlerle de paylaşayım istedim. Kim bilir tahminen aranızda daha evvel bu seriye hiç bulaşmamış olanlar vardır, onları da en sonunda Yakuza (veya yeni ismiyle Like A Dragon) serisine bulaştırmış oluruz 🙂

Kazuma Kiryu…

Yakuza serisini neden çok sevdiğimi anlatırken, kahramanımız Kazuma Kiryu ile nasıl bir bağ kurduğumdan bahsetmiştim. Bütün o şiddetin, çatışmanın ortasında bir bayana aşık olabilen, bir kız çocuğuna kol kanat gerip babalık yapabilen, başı darda kalanların imdadına yetişen, koca yürekli bir adamla tanışmıştık. Gelin görün ki, artık ufak ufak sahneden çekilme vakti de gelmişti onun için. Ana serinin son oyunu Yakuza 6: The Song of Life’ın finalinde Kiryu’nun sessiz sedasız bir formda ortamızdan ayrılışına şahitlik etmiştik.

Nasıl bir büyük fedakarlık yaptığını görüp hürmet duyduğumuz Kiryu’nun, bu ayrılıktan ne kadar etkilendiğini daha derinden hissettiğimiz bir oyun Like a Dragon Gaiden. Daidoji ile anlaşıp bir “ölü adam” olmaya, ismini silmeye karar veren kahramanımızın aklından yetimhanedeki “çocukları” bir an olsun çıkmıyor. Aslında ne yaparsa daima onları korumak için yapıyor.

Kızı üzere gördüğü Haruka ve haliyle torunu üzere sevdiği Haruto başta olmak üzere Morning Glory yetimhanesinde yetiştirdiği çocukların düzgün bir hayat sürebilmeleri, başlarına makus olaylar gelmemesi, Yakuza belasıyla (ve öteki tehditlerle) uğraşmak zorunda kalmamaları için ismini ve geçmişini siliyor Kiryu.

Bir periyotlar “Dragon of Dojima” olarak fırtına üzere eserken, “isimsiz adam” olmaya karar vermesinin ne kadar büyük bir fedakarlık olduğunu Like a Dragon Gaiden ile çok daha net bir halde görüyoruz. Yıllar boyunca adım adım tepeye tırmanıp sonra da bin bir emekle inşa ettiği kimliği bir kenara atmak her babayiğidin harcı değil. Aslında oyundaki düşmanlarından birisiyle yaptığı final kapışmasında bunu çok hoş bir biçimde gösteriyor bizlere Kiryu.

Kiryu’nun bizlere gösterdiği bir öbür şey de yıllar boyunca içine gömdüğü aşkı. Acısını bilinmeyen kapalı yaşadığını, aklının bir köşesinde daima onu tuttuğunu ve onun için yapmak istediği son bir şey kaldığını görüyoruz. Önüne geleni pataklayan, yakuzayı darmaduman eden çelik adamın yüreğinde nasıl bir yara olduğunu görmek insanın kalbine işliyor. Kiryu’nun gerek aşkına gerekse çocukları olarak gördüğü isimlere nasıl da bağlandığını görüp de duygulanmamak elde değil.

Hikayeyi çok da açık etmemek için ayrıntılarına girmeyeceğim, bunu şahsen deneyim etmeniz çok daha hoş olur. Lakin şu kadarını söyleyebilirim, oyunun final sahnelerinde kendimi tutmak için ağır gayret sarf ettim.

Dolayısıyla Like a Dragon Gaiden, benim için duygusal tarafı de olan bir oyun diyerek bu kısmı kapatayım, biraz soluklanmak için işin eğlenceli kısmına geçeyim.

Şehir değişir, cümbüş değişmez…

Ana seri boyunca Tokyo’nun Kabukicho bölgesinden esinlenerek tasarladıkları Kamurocho’nun her bir santimetrekaresini bizlere ezberletmişti RGG Studio. Yeni serinin birinci oyunu Like a Dragon’da evvelki oyunlardan Kamurocho (Tokyo) ve Sotenbori’yi (Osaka) ziyaret ediyor olsak da büyük oranda Yokohama’da, Isezaki Ijincho’da geçiyordu maceramız. Like a Dragon Gaiden’da da bir kere daha Sotenbori’deyiz.

Nasıl Kamurocho, Kabukicho’dan ve Isezaki Ijincho, Isezakicho’dan esinleniyorsa Sotenbori de Osaka’nın cümbüş bölgesi olarak bedellendirilen Dotonbori’den esinlenerek tasarlanmış durumda. RGG Studio’nun hoş yaptığı şeylerden birisi de bu bence. Oyun boyunca kentle o kadar haşır neşir oluyorsunuz ki, bir noktadan sonra sizin için çok bilindik bir yer haline geliyor, güya o sokaklarda gezip tozmuş üzere hissedebiliyorsunuz 🙂

Like a Dragon Gaiden’da da bu geleneğin sürdürülmüş olmasından çok mutluyum. Tekrar evvelki oyunlarda olduğu üzere bir yandan her bir sokak ortasındaki misyonları kovalarken bir yandan türlü türlü yemeğin tadına bakmak, bulduğumuz her imkanda alış veriş yapmak ve türlü türlü cümbüşe yelken açmak tekrar çok keyifli. Sega salonlarında oyunlara dalıp gitmekten hiç bıkmayacağım üzere görünüyor 🙂

O sokaklar, caddeler o kadar renkli bireylere, öykülere, maceralara, sürprizlere konut sahipliği yapıyor ki; tekrar tekrar dolanmaktan bıkmıyorum, bundan sonra da kolay kolay bıkmam üzere görünüyor.

Burada bir de parantez açmak lazım. Bu sefer bir de yüzen kentimiz “The Castle” var. Küçük bir Sotenbori olarak kıymetlendirebiliriz The Castle’ı. Orada da türlü türlü macera ve cümbüş bizleri bekliyor.

Kısacası, Like a Dragon Gaiden’ı sevdiren ayrıntılardan birisi de evvelki oyunlarda da olduğu üzere canlı, coşkulu kentimiz diyebilirim.

Eski dostlar da burada, yeni düşmanlar da…

Yakuza serisinin başarılı olduğu taraflardan birisi de tam olarak bu, dikkat çeken, akılda kalan karakterlere mesken sahipliği yapması. Like a Dragon Gaiden, bir geçiş oyunu olarak bu hususta da yeterli bir iş ortaya koymuş durumda.

Önceki oyunlardan karakterleri görmek, öykünün bu noktaya gelişinde bizlere eşlik eden isimleri bir daha anmak, hoşuma giden ayrıntılardan oldu.

Bu noktada Ryuji Goda için farklı bir paragraf açmak lazım tahminen de. Her ne kadar Goro Majima’yla daha uzun soluklu bir dostluğumuz (!!!) olsa da Ryuji Goda’nın da Kazuma Kiryu için farklı bir manası olduğunu söylemek gerek. Yakuza 2’deki düşmanımız Ryuji ile Kiryu’nun birbirleri hakkındaki niyetlerini biliyoruz. Her 2 isim de sevenleri kadar sevmeyenlerinin de hürmetini kazanabilen karakterler.

Like a Dragon Gaiden da Kiryu’nun Ryuji’ye hürmet duruşunda bulunduğu sahnelerle bu noktanın altını bir kere daha çiziyor. Gerek kolezyum kapışmalarında Ryuji Goda üzere görünen bir karakter ile yaptığı dövüş olsun gerek sokaklarda dolanıp milleti korkutmaya çalışan Ryuji Goda kopyalarına derslerini verirken olsun daima eski düşmanına duyduğu derin saygıyı lisana getiriyor Kiryu. Evvelki oyunlardan gelen karakterler bu kadarla hudutlu değil elbette. Goro Majima da gösteriyor kendisini, Daigo Dojima, Taiga Saejima ve yeni serinin kahramanı Ichiban Kasuga da (Hatta yan seri Judgment’tan bile konuğumuz var :)). Bu da seriyi çok seven ve keyifle takip eden oyuncular için oyunun sunduğu hoş ayrıntılardan birisi.

Bir yandan serinin eski karakterleriyle karşılaşırken bir yandan da yeni isimleri takıma dahil ediyoruz. Makûs adam performansları da yan karakterlerimiz de olması gerektiği üzere. Takıma serinin sonraki oyunlarına da taşınabilecek karakterler dahil olmuş durumda. Yalnızca bu oyunda kalacak olsa bile akıllarda yer edebilecek dost ve düşmanlar mevcut. RGG Studio, kadroyu zenginleştirmek konusunda güzel bir iş çıkarmış bence.

Elbette bu oyunu sevme nedenlerim bunlarla sonlu değil. Fakat bu türlü bir yazı için bu kadarı kâfi olsa gerek. Uzun lafın kısası, Like a Dragon Gaiden, bir geçiş oyunu olarak serinin geçmişi ile geleceği ortasında hoş bir köprü kuruyor ve bu istikametiyle sevdiğim oyunlar ortasına ortasını yazdırıyor diyerek noktalayayım bu yazıyı.

Eğer bu kadarı kâfi gelmezse de, Like a Dragon Gaiden’ın nitekim de bu türlü sevilecek bir oyun olup olmadığına şahsen test edip karar vermeye davet ediyorum sizleri:)