Röportaj – Oyuncularıyla Rebel Moon’u Konuştuk – Bölüm 1

Rebel Moon’un çıkışından evvel, sinema grubuyla Netflix tarafından hazırlanan bir röportaja katılma fırsatımız oldu. Bu da onun birinci kesimi.

Filmde takımın bir ortaya gelmesinde kıymetli yeri olan Kai’yi canlandıran Charlie Hunnam, gizemli bir geçmişi olan Tarak’ı oynayan Staz Nair ve gözden düşmüş eski bir Imperium generali Titus’u canlandıran Djimon Honsou ile konuşma fırsatı yakaladık.

Ayrıca baş rol karakterimiz Kora’yı oynayan Sofia Boutella ve onun karşısında sinemanın baş berbatı Atticus Noble’ı canlandıran Ed Skrein…

Zack Snyder‘a Warhammer 40K sorduğum kısım? O da yarın. ????

Bize biraz karakterlerinizden bahseder misiniz?

Djimon Honsou: Ben bir vakitler Imperium için çalışmış olan, şimdiyse bu isyancılar kümesine katılarak yaptıklarını telafi etmek isteyen General Titus’u canlandırıyorum.

Staz Nair: Ben Tarak’ı canlandırıyorum. Onu bulduğumuzda Tarak, yolunu kaybetmişlik içinde sürüklenen bir adam. Fakat General Titus üzere, aslında sinemanın geneli üzere, o da bir geçmişinden aklanma yolunda ilerliyor. Ve geçmişini öğrendikçe içinde içinde aslında yumuşak ve hassas bir yan olduğunu da görüyoruz.

Charlie Hunnam: Ben takımın en güzel üyesiyim. (Kendisi sinemada Kai’yi canlandırıyor – G.)

Peki bu soru direkt Charlie için. Sinemanın sonunda o karmaşada senin karakterinin ölüsünü göremedim. İkinci sinemada geri döneceğini umuyorum.

C.H.: Elbette ölmüyor. Hepimiz sinema çekmenin nasıl işlediğini biliyoruz. Gidip en kıymetli karakterini öldüremezsin.

Güzel, zira tahminen de ben öldürmek isteyebilirim. [Burada aldığım yansıyı ben de yazıya dökemiyorum sayın Oyungezerler. :D] Neyse, asıl bahsetmek istediğim, karakterinin sinemanın sonunda sıkı bir U-dönüşü var…

C.H.: Benim de bu karakterle ilgili sevdiğim şey bu. Yani gerçekte kim olduğunu asla bilemiyorsun. Sahiden birden fazla yüzü var, ancak aslında hepsi de pek içten. Ve bu türlü, dışarıdan bakıldığında biraz şizofrenik görünebilecek bir karakteri oynamak nitekim keyifliydi. Davranışları, bazen birbiriyle çelişse de her vakit gerçek.

S.N.: Ayrıyeten onun hedefi hayatta kalmak. Ve bazen hayatta kalabilmek için birden fazla kişiliğin olması gerekiyor, ki bu kümedeki neredeyse herkeste olan bir özellik.

C.H.: Sen izlerken kümesi kandırıyor olduğunu mu düşünmüştün mesela?

Yoo, hayır. Elbette başta söylediğimi latife yollu söylemiştim. Bence Kai üzere, tam olarak çözemediğimiz bir karakter olması hoş bir şey, hele de bir sinema daha geliyorken.

C.H.: O vakit benim için bir uygunluk yapabilir misin? Her ne yazıyorsan başlığı, “KAI’I GERİ İSTİYORUZ,” olabilir mi? Hatta #KaiForPresident olabilir. (Olur elbetteki Mr. Hunnam, sizi kıracak değiliz – G.)

Bu soru da Djimon ve Staz için. Sizlerin karakterleri sinemada uzunluk göstermek için pek vakit bulamıyorlar lakin o kadar besbelli karakterler ki kendimi onların geçmişlerini ve yaşadıklarını hayal ederken buldum. Senaryoyu okuduğunuzda sizin için de kim oldukları bu kadar besbelli karakterler miydi?

D.H.: Evet, benim için de öyleydi. Nitekim uygun yazılmış bir öyküydü. Mesela ben karakterimi düşünürken Afrika’nın içinden geçtiği zorlukları gözümde canlandırabiliyordum. Elbette Part I’in gayesi bu karakterin nasıl olup da bir Imperium generaline dönüştüğünü, kim olduğunu bulmaktı.

S.N.: Birinci olarak, sana mutlaka katılıyorum, Charlie’ye çok fazla ekran vakti ayrılıyor.

D.H.: Hiç de o denli bir şey demiyordu adam.

S.N.: Fakat o da hissetti, biliyorum. Önemli bir karşılık vermek gerekirse, Djimon’a katılıyorum. Senaryonun içinde ziyadesiyle done vardı. O noktada insan şunu sormaya başlıyor; ben bu işe nerede dahil oluyorum, bu karakterin hissettiği hislere yakın hisleri ne vakit hissettim, bu karakteri kendi deneyimlerimle nasıl süsleyebilirim?

Ve Zack’in tıpkı anda hem direktör hem müellif hem sinematograf olup yeniden de oyuncuya kendi istediğini yapabilmesi için yer bırakabilmek üzere bir yeteneği var.

Zack Snyder’ın direktörlüğü ile ilgli en sevdiğiniz yan neydi? Sette onu nasıl tanımlardınız?

C.H.: Sinema yapma işi fotoğraf yapmaya benzemiyor. Tek bir kişinin bir başına yapıp sonra görücüye sunabileceği bir şey değil bu. Ancak Zack’in sinema yapışı neredeyse bu türlü. Yani senaryoyu o yazıyor, o yönetiyor, sinematograf olan o. Ne istediği konusunda o kadar net ve emin ki oyuncuya bir şeyler denemek için yer yaratabiliyor. Zira şayet bir şeylerin gerçekleşmesi için zorlamanız gerekiyorsa diğer kimsenin fikrine yer kalmıyor. Lakin Zack işbirliğine çok açık.

S.N.: Ve sinemanın üretiminin her adımıyla yakından ilgileniyor, yani her vakit orada, bizimle birlikte sette. Gerek gecenin üçünde kalmak gerektiğinde, gerek yemek masasında… Sinema çekilirken birincil kamera onda, yani geriden direktör koltuğundan seyretmiyor. Ve bu nitekim rahatlamanızı ve onun sizi yönetmesine müsaade vermenizi sağlıyor. Ayrıyeten çok da ilham verici.

D.H.: Bu sinemanın hem muharriri, hem direktörü, hem de sinematografı olduğundan bahsettik, ve bu bir kişi için çekip çevirmesi çok büyük ve kuvvetli bir iş. Lakin Zack bunu başarıyor. Üstelik onu hiçbir vakit panik içinde de görmedim. Her vakit çok sakin. Her şey her vakit denetim altında.

Rebel Moon çekimlerinde çokça yeşil kartonun içindeydiniz sanıyorum?

C.H.: Farklı bir halde hiç alakası yok! Zack bu mevzuda çok kesin, mümkün olduğunca bir şeylerin pratik efekt olmasını istiyor. Yeşil ekranda çekmeyi sevmiyor. Direkt olarak yakınımızda olan her şey inşaa edilmişti. Uzak planda olan şeyler bilgisayarda yapılmıştı.

D.H.: Şöyle söyleyeyim, her şey gerçekti, uzay dışında.

C.H.: Lakin sinemadaki uzayın da ne kadarı gerçek ki aslında? (Charlie Hunnam, bu mevzuyu konuşmak için Part II röportajlarında bir ortaya gelmeliyiz efenim, nasıl röp. sonunda bu türlü bir bomba patlatır gidersin yav?! – G.)

Rebel Moon aşikâr ki birçok öbür medyadan ve dünyadan esinlenerek yapılmış. Sizin kendi karakterlerinizi canlandırırken kullandığınız özel bir ilhamınız oldu mu?

Ed Skrein: Ben Atticus Noble karakterinin izlenirken adeta bir Francis Bacon tablosu üzere hissettirmesini istedim. (İrlandalı ekspresyonist, sürrealist ressamdan bahsediyor – G.) The Electrocution of Pope ya da benzeri… İzlerken bir rahatsızlık, tekinsizlik hissiyatı oluşturmasını istedim ki ben kendim bile bunu hissetim sineması izlerken, güya kendimi izlemiyordum.

Ama direkt referanslar kelam hususuysa Zack bana birkaç tane verdi: Apocalypse Now’daki Colonel Kurtz, Leon’dan Gary Oldman, Schindler’in Listesi’nda Amon Goeth’i oynayan Ralph Fiennes… Faal olarak rastgele birine benzemeye çalışmasam da bu karakterler aklıma tohum üzere ekilip büyümeye bırakılmıştı.

Sofia Boutella: Zack bana bir referans vermedi, karakter ya da gerçek hayattan, aslında ona neden bu türlü yaptığını sormalıyım. Lakin her şeyin başında Zack’le kendi geçmişim hakkında konuşmuştum. Ailemle Cezair’den nasılş ayrıldığımız, hayatımın vilayet 10 yılını iç savaş içinde geçirmek konusunda. Ki bir çocuk olarak iç savaşı deneyim etmek yetişkinlerin üzerinde olduğu kadar ağır değil; evet dışarı çıkma yasakları vardı, Fransa’da sahip olabileceğimiz birçok şeye ulaşımımız yoktu. Lakin ben Fransaya gitmek istemiyordum ve uzun bir mühlet o aidiyetsizlik hissini çektim.

Ve Kora üzere küçükken benim de çok fazla gücüm vardı. Fransaya taşındığımızda durulmaya başlamıştım zira bütün gücüm daima alışık olmadığım şeyleri gözlemleyip algılamaya çalışmaya harcanıyordu.

Ve bunu biraz Kora’ya da taşıdım. Toplu yemekte misal bir şeyi onda da görebiliyorsunuz. Köyde 4 yıldır yaşıyor olmasına karşın hala etrafına yabancı, hala öbür insanların davranışları konusunda tetikte ve kendini ilişkin hissetmiyor.

Ve Zack’e bunları anlattığım için tahminen de bu sürece daha fazla şey eklemek istememiştir. Ayrıyeten senaryo da var doğal. Her şey kağıt üzerinde olunca bir aktörün işi de kolay oluyor.

Böylesine âlâ giysili bir makus adamı oynamak ne kadar keyifliydi Ed? 10 üzerinden kaç puan verirdin?

E.S.: 10 üzerinden kadar mı keyifliydi? Belki… 112? (Seni on ikide durduran ne oldu Ed? Bize bunu biraz açar mısın? – G.) Ve güzel giysili dedin. Bu bir nimet olduğu kadar bir lanetti de. Santa Clarita’da bir sıcak hava dalgasına yakalandığımızda ben uzun çizmeler, yün bir ceket, yün palto, deri eldivenler giyip şapka takıyordum. Ve etrafımdaki herkes uçuş uçuş rahat kıyafetler içindeydi. Fakat daima kendime şunu söyledim, sen bu çılgınlığı seviyorsun. Kostüm tasarımcımız Stephanie beni nitekim çok şık hissettirdi.

Rebel Moon yapımı kocaman görünüyor. Size de setin içinde bu kadar büyük hissettirdi mi?

S.B.: Ed öteki bir röportajımızda, “Daha evvel büyük setlerde bulundum. Fakat bu sete ayak basınca aslında büyük setin ne demek olduğunu bilmediğimi fark ettim,” üzere bir şey söylemişti. Ve o kadar haklı ki.

E.S.: Evet, mesela bazen birisi, “Helikopteri getirin,” diye bağırıyor ve bakıyorsunuz helikopter yalnızca rüzgar çıkarmak için orada. Ya da Sindri karakteriyle yakın bir konuşma içerisinde olduğum sahnede, bir ardınıza dönüyorsunuz ve orada yaklaşık 250 kişi var. Köylüler, askerler… Nitekim kocamandı. Ve Part II konusunda spoiler vermek istemiyorum fakat orada da birtakım devasa aksiyon set modülleri var.

Ve bence Zack’in en büyük başarısı bütün bunların içinde size güya hala bağımsız işler yapan bir direktörmüş üzere hissettirebilmesi. Saygısız bir biçimde demiyorum, yani ne kadar samimi hissettirdiğinden bahsediyorum. Size odada diğerlerinin olduğunu unutturabiliyor.

O yüzden daima bir şaşırma ve hayrete düşme haliyle o yakınlık ve samimiyet hissi ortasında gidip geliyordum.

S.B.: Ve Netflix ona aklındaki sineması yapabilmesini sağladığı için de sette her gün çok memnundu. Bence bunu hak ediyor da. Zack sahiden yetenekli ve birebir vakitte nazik bir insan da.