Ah DC vah DC. Rastgele bir DC sineması çıktığında korkarak sarfiyat oldum. Sinema âlâ mi makus mü olacak diye üzülmüyorum bile ha yanlış anlamayın, korktuğum şey bu sefer sanki neye sevinip hiçbir vakit tekrar göremeyeceğimiz oluyor. Artık Warner Brothers o kadar çok el değiştiriyor ki bir sinemada olan hiçbir olayın devamlılığını göremiyoruz. Olağan bir sinemada bu pek sorun değil ancak muhteşem kahraman sinemalarında koca bir kainatta geçmelerinden ötürü hayranların devamlılık aramaları çok mümkün. Kelam konusu DC olunca da bu devamlılık hiçbir vakit gerçekleşmiyor, verilen kelamlar asla tutulmuyor ve her 2 yılda bir yeni bir içerik ile hayatlarımıza giriş yapıyor.
Shazam Fury of The Gods ile de bu hislerim yanılmamış oldu. Değil evvelki sinemalarla olan ilişkiyi, kendi birinci sinemasıyla dahi ilişki kurulamamış. Yıllardır süregelen oyuncu değişiklikleri, kıymetli karakterlerin arafta bırakılması ve bu üzere nedenlerden dolayı öyküde olması gereken birden fazla şey yaşanamıyor. Mesela birinci sinemadaki Superman sahnesinin sonraki sinemada hiçbir yere çıkmaması, bu sinemada de muhakkak karakterlerin görünmesi lakin hiçbir yere çıkmayacağını bilmemiz hakikaten can yakıyor. Yani yıllarca Iron-Man izleyip Avengers’ta göremediğimizi düşünün. Bir mühlet sonra o kadar kıymetli bir karakter bile ilgisini kaybediyor. Sinema güzel hoş deyip 2 hafta geçmeden unutuluyor. Ama artık bir biçimde DC de bu türlü artık diye düşünüp bahtıma razı oldum ben.
Gelgelelim Shazam’ın yeni filmine… Birinci sinemanın duygusallığını bırakıp daha kaotik bir öyküyle çıkmış karşımıza Shazam. Ben büyük bir Shazam sever olarak okuduğum çizgi romanlarda ve izlediğim her animasyonda gördüğüm Shazam’ı görebilmiştim birincisinde. Bu seferki daha çok Shazam Family üzerine bir sinemaydı. Atlas’ın kızlarını ana berbatlar olarak seçen Fury of the Gods, epeyce keyifli ve akıcı bir senaryoya sahip olsa da bu onu düzgün yapmıyor maalesef. Sığ bir öyküsü olması nedeniyle ne cihana ne Shazam karakterine pek bir şey katmayan bir sinema. Sinema hakkında en çok hoşuma giden şeylerden birisi David F. Sandberg üzere birinin direktörlüğünü yapması. Kendisi Lights Out ve Annabelle üzere dehşet sinemalarını yapmakla meşhur bir kaygı direktörü aslında ve Shazam üzere çocuksu bir karakteri kendi karanlık çizgisine bu kadar düzgün yedirmesi çok hoşuma gidiyor. Hayli da hoş bilgiler yaydığı bir Twitter hesabı var, çizgi romanlarla da sinemalarla de içli dışlı birisi ve hakikaten bu türlü kaliteli insanların DC direktörlüğü yapması çok sevindiriyor. Külfetli kısmı ise DC’nin bu insanların değerini bilmemesi ne yazık ki.
Sandberg birinci sinemada olduğu üzere bu sinemada de imza pek çok görsele adım atmış. Birinci sinemada Billy Batson’ın çatıdan atlayıp Shazam’ı birinci çağırdığı görsel bu sinemada benim için son savaş sahnesinde Shazam’ın gerçek kuvvetini görebildiğimiz sahneye tekabül ediyor. Pek çok insan sinemanın geneline bakarak makûs eleştirse de David F. Sandberg’ün renk paleti kullanımına ve pek çok sahnesine endişe sineması enstantanelerini düzgün yedirmesine bayılıyorum. Şahsen sinemanın açılış sahnesindeki kamera direktörlüğü ve son savaştaki görsel efektler epeyce başarılıydı. Yer yer şaşırıp “Bu sinemaya nazaran fazla karanlık ve hoş durmuş cgi.” dediğim çok oldu. Sahiden DC’nin o tonunu çok çok uygun kullanmış Sandberg. Bu bahiste da başarılı olduğuna inanıyorum lakin WB şirket içerisindeki problemleri çözmedikçe Tarantino da yapsa harikulade bir iş izleyemeyeceğiz üzere duruyor.
Onun dışında Lucy Liu ve Helen Mirren her ne kadar dayanılmaz görünseler de bu sinemada harcandıklarını hissediyorum. Oyunculuklar genel olarak ortalama altında kalıyor. Bilhassa Shazam Family’nin çocuk hallerini büyüklüklerinden kat kat daha çok beğeniyorum. Freddy Freeman ve Billy Batson’ın oyuncuları başta olmak üzere tüm çocuk oyuncular çok başarılı. Fury of the Gods da bu oyuncuların ortasındaki bağı ve Shazam Family’i çok yanlışsız bir biçimde göstermiş.
Fakat işte her ne kadar sinemanın katmanlarını beğensem de geneli için çok güzel bir sinema diyemiyorum. DC’nin bir an evvel James Gunn’ın önderliğinde cihanı bağlayıcı adımlar atıp, oyuncuları daha sabit bir hale getirerek şurası bir cihan kurması lazım. Bu gidişle ve gişelerle Batman dahi kurtaramaz yoksa üzere hissediyorum. İnsan bir Infinity War vakitlerini, bir Spider-Man: No Way Home vakitlerini özlüyor ne de olsa. Umarım DC’de de bir gün bu coşkuyu yaratacak bir Justice League sineması görmek nasip olur. Black Adam’sız ve JL teklifi almamış bir Shazam görmek kalbimi acıtıyor zira. Tekrar de after credits bir yerlere bağlayacak üzere lakin haydi bakalım, ipler James Gunn’ın elinde.
Editörün Notu: Birkaç güne unutacağınız lakin anlık keyfi yeteri kadar vermeyi başaran bir harika kahraman sineması, fazlasını beklemeyin.
NOT: 7
