Marvel’s Spider Man Remastered – İnceleme

Spider Man Uzun vakittir, sene sonunda yılın oyununu belirlemeye çalıştığımız toplantılarla ilgili canımı sıkan bir konu var. Her sene kesinlikle o listede bir exclusive Playstation oyunu oluyor ve ben oyunu oynayamamış olduğumdan, tartışmada biraz geri planda tutuyorum mecbur kendimi (uzundur yurtdışında yaşadığımdan gidip öteki birinin konsoluyla oynama bahtını da pek bulamadım doğrusu). Her haliyle can sıkıcı bir durum. Ancak bilhassa oyunculuk hayatına evvel Atari sonra Playstation 1 üzere konsollarla başlamış biri için ekstra üzücü bir durum. Latife maka ortada arkadaşlarla PES oynamak için gittiğim PS kafeleri saymazsak, Playstation 2’den beri konsollarla ortasına hayli bir aralık girmiş, bu yüzden oyun eleştirmenliği manasında da yer yer yaya kalan biri olarak, Sony’in bu exclusive oyunları gecikmeyle de olsa PC oyuncularına ulaştırmasından olağanüstü mutluyum. Üstelik dört sene evvel üstün bir indirimle -ve sürpriz, Marvel’s Spider-Man oyunuyla gelen- bir PS4 almanın kıyısından döndüğüm düşünülürse, bu memnuniyetimin tavan yaptığını varsayım edebilirsiniz. Eh haliyle bana az kalsın PS4 aldıracak oyunun PC’ye geldiğini duyunca çabucak Steam’den istek listeme eklemiştim. Ve sonra Ağustos ayı geldi çattı. Ve işte o toplantılarda exclusive oyunlara Fransız kalan ben, mecmuada herkesin hali hazırda oyunu yalayıp yutmasından mütevellit incelemeyi üstlenmiş oldum.

Öncelikle şunu söyleyeyim, gerçekten beşere konsol aldıracak kadar hoş ve keyifli bir oyunmuş Marvel’s Spider-Man. Bilhassa en sevdiğiniz üstün kahramanlardan birisi Örümcek Adam ise… Herhalde bugüne kadar oynadığım Örümcek Adam oyunlarında en çok Örümcek Adam üzere hissettiğim oyun bu olmuştur. Bunda öyküye gösterilen ihtimam, şahane seyirlikler sunan orta sahneler/QTE’ler, inanılmaz akıcı dövüş sistemi ve tüm bunlarla birleşen hür deveran mekanikleri daima birlikte tesirli. New York semalarında boş boş ağ atıp salınmak bile o kadar zevkli olmuş ki başarımı açmak dışında süratli seyahat kullanmayacaksınız bile muhtemelen.

Üstelik Spider-Man’de New York’un bir dekor olmanın ötesinde, kentin Peter Parker’ın kimliğinin kıymetli bir kesimi olduğu gerçeği de oyunda ziyadesiyle hissediliyor. Bunu fotoğraflayabileceğimiz, üstlerinde her türlü Örümcekliği yapabildiğimiz kent simgeleri manasında düşünmeyin yalnızca, satır ortalarında bile oynayana sık sık hatırlatılmış bu konu. Fotoğraf demişken, Spider-Man olarak hissetmek bu fotoğraf çekme işinde bile tavan. Hani 94’teki TASM dizisinde Peter Daily Bugle için savaştığı kötülerle fotoğraflarını çekerdi ya (bu ortada Bugle için Earth-1048’de Mary Jane çalışıyor), bir yere ağ atıp kendimizi üstlere fırlatıp hür düşüşe geçmişken Empire State binasının fotoğrafını çekmek bile, o hissi ve hazzı ziyadesiyle veriyor. Ve natürel tüm bu ayrıntılarda, Onur’un da PS4 incelemesinde bahsettiği üzere yapım kalitesi çok belirleyici olmuş. Hakikaten yıllardır hasretmişim bu türlü bir Örümcek Adam oyununa da haberim yokmuş.

Ağ baş olmanın dayanılmaz hazzı

Oyun çok şahane bir açılış yapıyor bence: Polisin irtibat kanallarına erişimi olan Peter, yatakta eşinirken birden Kingpin’in yeniden zahmet çıkardığını duyuyor ve yataktan zıplayarak direkt aksiyonun ortasına dalıyor. Uzatmalı olarak Daredevil’ın Fisk dolu üçüncü dönemini yeni bitirmişken, direkt Willie’yle kapıştığımız bu açılış beni ziyadesiyle havaya soktu diyebilirim. Sizin bu türlü bir olayınız olmasına da gerek yok üstelik, her türlü pek gaz bir halde start alıyor oyun.

Aslında bu kısım bizi ufak ufak denetimlere, oyundaki değişik mekaniklere falan dair bilgilendiren bir eğitim kısmı. Sonrasında ise oyuncuya, işte ne bileyim polis nezaret kulelerini tamir etmek, kent simgelerini fotoğraflamak, üs baskınları üzere aktiviteler aracılığıyla, açık dünyasını da cömert bir biçimde sunuyor oyun. Bir yandan da ufak ufak öyküsünü açıyor. Sonuna kadar merak edeceğiniz, oyunun Remastered versiyonuna dahil üç kısımlık The City That Never Sleeps eklentileriyle de bir tık daha çatallanan -ve bunu yaparken Kara Kedi ve Çekiç Baş üzere karakterleri de olaya dahil eden- çok keyifli bir hikaye bu. Bu ortada maşallah Spider’ın/Peter’ın numarası bayağı bir beşerde var. Misyon ortalarında sağa sola salınırken hem ana kıssanın hem de yan vazife kıssalarının bu telefon konuşmaları üzerinden devam etmesi çok güzel bir ayrıntı.

Şimdi biraz da şu inanılmaz akıcı dövüş sistemi ve özgür sirkülasyon mekaniklerine biraz daha derinlemesine bakalım. İkisi de söylediğim üzere bayağı bir pürüzsüz işliyor. Üstelik bu pürüzsüzlüğü ilgili yeni yetenekleri açtığınızda daha da kolay -ve estetik- bir hale getirebiliyorsunuz. Genel olarak bu yetenekler oynanışı daha da çeşitlendiriyor ve oyunun sonuna hakikat sahiden gösteri yapmaya başlıyorsunuz. Gerçi çeşit çeşit ve gitgide güçlenen düşman tipleri karşınıza çıkacağından durum biraz da istikrarlı gidiyor diyebilirim ancak tüm yetenekleri kazammış Spidey’nin düşmanlarla olan dansı adeta baş döndürüyor ve biraz dikkatli olduğunuz takdirde oyun sizi pek zorlamıyor. Hür dolanım ve dövüş kısımları de birbirleriyle bayağı bütünleşmiş bu ortada. Örneğin direkt bir binanın çatısındaki düşman bir kümeye daldığınızda geçiş o kadar kusursuz gerçekleşiyor ki oyun boyunca elinizden ne uçan ne kaçan kurtuluyor. Ki haritada kırmızı ünlem, yani işlenen bir hatası size haber veren o ibare çıktığında ortama ulaşmanız ve olaya müdahale etmeniz hayli kısa sürüyor. İşte bunlar daima hakikat verilmiş harbi Örümcek Adam hissi.

Oyundaki yetenek ağacının yanı sıra, dövüşlerde işe koşabileceğimiz pek çok örümcek zamazingosu mevcut. Örümcek droneları, Impact Web üzere olağana nazaran daha güçlü ağlar, ağ bombaları ya da Trip Mine üzere düşmanı anında duvara yapıştıran edevat, düşmanları bir müddetliğine havaya uçurarak donduran Suspension Matrix akla çabucak gelen hoşluklar. Bu zamazingoların kendi içerisinde de geliştirmeleri var bu ortada. Bu geliştirmeleri oyunda çeşitli yan misyonları, ek işleri yaparak toplayabileceğimiz jetonlarla açıyoruz. Hakeza Örümcek Adam’ın alternatif kostümleri de aşikâr jetonları toplayarak ya da kıssada makul bir noktaya gelerek açılabilir durumda. Bu kostümlerin her biri, odak çubuğunuzu doldurarak aktive edilen kendi özel güçleriyle birlikte geliyor. Bu özel güçler birbirinden genel manada farklılar ve sizin dövüş yaklaşımlarınızı çeşitlendirmede çok uygun çalışıyorlar. Tüm bunlar, birazdan da değineceğim kısır yan vazife döngüsünü, bilhassa tüm başarımları açacaksanız, bir noktaya kadar kırmayı başarıyor diyebilirim.

Adam pataklamaktan yılacaksınız

Tabii oynanış büsbütün sağa sola ağ atmak ve adam pataklamak üzerine konseyi değil. Oyunda yer yer küçük örümcek botuyla olağanda giremeyeceğimiz deliklere giriyor, araştırma yapıyoruz. Yine MJ ve Miles Morales’i denetim ettiğimiz kapalılık üzerine konseyi orta kısımlar mevcut. Natürel Örümcek Adam ile de saklılık odaklı bir yaklaşım izlemek mümkün, en azından aşikâr bir noktaya kadar (mesela üs baskınlarında yalnızca birinci dalga düşmanları saklılık yoluyla alt edebiliyorsunuz.). Bilhassa oyunu PS’de önden oynama talihine erişmiş kimi oyuncuların, bu orta kısımlardan pek hazzetmediğine dair yorumlara denk geldim nette, ancak bence baş döndüren aksiyonun üzerine biraz soluklanma talihi tanıyarak genel tecrübesi daha canlı tutmayı başarıyorlar.

Ama işte her şey bir yana, şayet oyunu %100’leyecekseniz, oyunun zayıf yan misyon tasarımı sizi muhakkak duvara toslatacak. Bence bu, oyunun zayıf karnı ve şu haliyle bile çok çok güzel olan bir işin, vaktin ötesinde bir klasiğe dönüşmesini engelleyen en büyük eksiklik. Aslında başta Harry’nin araştırma istasyonlarında kente dair sorunları çözmek ya da ne bileyim Taskmaster’ın -DLC’de ise Screwball’un- oyuncuya fırlattığı farklı gayretler pek eğlenceli. Tekrar Parker’ın sağa sola istiflediği -ya da “ağ”ladığı diyeyim- lise çantaları ya da DLC’deki Hardy fotoğrafları ve Maggia tetikçisinin terapistiyle olan ses kayıtları üzere toplanabilirler, keyifli kıssa kırıntıları içerdiği için oyuncuyu bunları toplamak için kâfi seviyede motive etmeyi başarıyorlar.

E haydi yeniden üs baskınlarının birbirini tekrarlayan yapısını (önce Fisk’in inşaatları, sonra Demon depoları, sonra mahkûm kampları, Sable üsleri vs. derken özünde değişen yalnızca isim oluyor) görmezden gelelim. Ancak birebir düşmanları Manhattan’ın her bölgesine “engellenecek beş suç” diye yerleştirmek ve genelde bunların çabucak hemen hiç farklı hissettirmemesi büyük sorun. Üstelik birebir mantık çok ufak değişikliklerle (örümcek bot ile bomba imha etmek ya da kamyon müdafaa vazifeleri gibi) DLC’de de devam ediyor.

Halbuki Tombstone yan misyonu üzere yan misyonların sayısı çoğaltılırken, bunlar da birazcık kısılsa çok daha kusursuza yakın bir iş yapılabilirmiş. Hatta bırakın Tombstone’u, demin bahsettiğim Harry misyonlarına ya da farklı çabalara benzeri birkaç şey daha çıkarsalarmış bile yetermiş. Bir iki saat boyunca sokakları arşınlayıp, daima tıpkı cins adamları patakladığınızda o övüp durduğum harbici Örümcek Adam olma hissi de oyunun açık dünyasının sahiciliği de maalesef baltalanıyor. Ki adam pataklama üzere durmayan otomobil kovalama misyonları falan da çok tekrar ediyor, daima birebir animasyonla tıpkı halde otomobil durdurunca harika kahramandan çok alelade bir trafik polisi üzere hissediyor insan. Özcesi açık dünya oyunlarının büyük kısmında karşılaştığımız hastalık burada da zuhur etmiş maalesef. Ha yine bir halde yapıyorsunuz lakin eğlenceli mi derseniz, pek değil.

PC performansı

Oyunun bilgisayarlara özel kimi yeniliklerle geleceği biliniyordu. NVIDIA Surround kullanan çoklu monitör tertibatları dahil ultra geniş monitör dayanağı, geliştirilmiş gölgeler, ray trace yansımalar, GeForce RTX kart sahipleri için DLSS ve DLAA dayanakları ve sınırsız fps seçenekleri üzere ek seçenekler ile coşacak görsellerin muştusunu duymuştuk oyun çıkmadan. Bunların hepsini test edemesem de oyun hakikaten de hoş görünüyor. Öte yandan oyunun bende dalgalı bir seyir izleyen performansı, bu yazının yazılmasından bir gün evvel gelen kallavi bir yamayla acayip formda güzelleştirildi. Mesela yamadan önce, yüksek ayarlarda ve en yüksek çözünürlükte rahatlıkla 45-60 fps ortası alabiliyordum; lakin kimi anlarda oyun yirmi saniye üzere uzun aralıklarla o denli bir çakılıyordu ki yeni bir Horizon faciası mı ufukta diye endişelenmeye başlamıştım. Gerçi oyunun Nixxes üzere port konusunda deneyimli bir firmaya emanet edilmesinden dolayı içim bir nebze rahattı, lakin işte, emin de olamıyor insan.

Yamayı indirdikten sonra oyunu oynadığım üç dört saat boyunca ise ufak tefek, ziyadesiyle tahammül edilebilir şeyler dışında hiç sorun yaşamadım. Üstelik bu sefer en yüksek çözünürlüğün yanında öbür her şeyi de en yüksek ayara çekmeme karşın, fpste önemli güzelleşmeler gözlemledim. Benzeri biçimde yama öncesi minik birkaç buga da denk gelmiştim fakat sonrasında kayda kıymet bir şeyle karşılaşmadım. Evet tahminen yama evvelki kırk küsur saat ile dört saat çok hakkaniyetli bir karşılaştırma değil lakin tekrar de Nixxes’ın işini düzgün yaptığına dair itimadım tam şu noktada.

Son değinmek istediğim konu ise bilgisayara gelen DualSense takviyesi. Sony zati artık PC oyuncuları için de güncellemeler yayınlıyor DualSense için. Bu oyunda da haptic feedback üzere şahane DualSense özelliklerinden faydalanabiliyoruz PC kullanıcıları olarak. Lakin bir taraftan da Spider-Man’in DualSense özellikleri bana sorarsanız o denli ahım şahım değil. Aslında bu özellikleri tam manasıyla almak için denetimciyi kabloyla bilgisayara bağlamanız gerekiyor. Hasebiyle bluetoothla yayılarak kablosuz oyun oynamayı sevenler bu seçenekleri es geçebilirler. Ancak burada da öteki bir sorun hasıl oluyor: Yer yer denetimci sapıtıyor, bastığınız tuşlar karşılıksız kalabiliyor. Şimdiye kadar kablosuz dual sense kullanırken sorun yaşadığım tek oyun Spider-Man Remastered oldu maalesef.

Örümcek hislerim yazıyı daha fazla uzatma diyor

Toparlamak gerekirse, kimi eksik taraflarına karşın, bulup bulabileceğiniz en güzel Spider-Man oyunlarından biri sonunda PC’ye de geldi arkadaşlar. Siz bu yazıyı okuduktan birkaç gün sonra erişime açıldığında, performans manasında benim oynadığımdan çok daha düzgün bir versiyonu oynayacağınızı da düşünürsek, şayet Spider-Man’i ucundan kıyısından da olsa birazcık seviyorsanız kesinlikle baht vermenizi önereceğim naçizane. Şu an 500 TL üzere bir fiyat bandıyla çıkması pek çoklarını haklı olarak üzecektir; (oyun Playstore’da ön sipariş indirimiyle birlikte 369 TL şu an – Eser)ama öte yandan şimdiki SteamDB bilgilerine nazaran dünyada oyunun en ucuza gittiği yer de yine Türkiye. Bu meblağın ede ede 27 eurocuk ettiğini düşünürsek bilhassa. Mesela oyunun AB fiyatı 60 euro. Ha zati dört yıllık oyun, ben birazcık daha beklerim diyorsanız o da mantıklı doğal. Lakin her türlü şimdiden istek listenize ekleyin derim ben.