Cannibal Abduction – İnceleme

30 yıldan fazladır faal biçimde oyun oynayan biri olarak PS1 yıllarındaki tank denetimli survival-horror’ların benim için en unutulmaz oyunculuk devirlerinden birini yaşattığını söyleyebilirim. Cannibal Abduction da üretim tarihi olarak çağdaş olsa da bu efsane periyoda hürmet duruşu olarak yapılmış, büsbütün eski başlı bir oyun. Hatta vaktinde PS1’e çıksa cuk otururmuş yani, o derece.

Cannibal Abduction ufak bir kasabadan geçen baş karakterimizin aracının bozulmasının akabinde, yardım için sığındığı bir çiftlikte esir alınması ile başlıyor. Oyunun isminden da varsayım edebileceğiniz üzere mesken sahiplerinin yamyam çıkmasıyla birlikte kaçış gayretimiz de başlıyor. Yamyam demişken oyunun Texas Chainsaw Massacre’dan önemli formda ilham aldığını belirtmekte yarar var.

Oyunun tanıtım bülteninde Silent Hill’e selam çakılsa da oyun daha çok bir Resident Evil ve Clock Tower kombinasyonu. Çiftlik konutunda tıpkı klasik RE serisinde olduğu üzere tank denetimler ile ilerleyip eşya kullanmak üzerine bulmacalar çözerken psikopat yamyam peşimize düştüğünde de bu sefer Clock Tower serisinden alıştığımız halde yalnızca kaçıp dolaplara saklanarak tehlikenin geçmesini bekliyoruz. Bu tercih oyunun hissettirmeye çalıştığı çaresizlik hissini de pek başarılı formda veriyor doğrusu.

Oyunun genel akışı bulmaca çöz, bulduğun eşyayı öteki bir nesnede kullan, tehdit geldiğinde de saklan döngüsünde ilerliyor. Etraftaki nesneleri görebilmek için de el fenerinizi açık tutmanız gerekiyor ancak fenerin açık olması tıpkı vakitte yamyamın dikkatini çekmek manasına da geliyor. Ne kadar müddet koşabildiğimizin de bir limiti var bu ortada. Bu barı tükettiğiniz vakit tekrar dolması için beklemeniz gerekiyor. Yamyam peşinizdeyken koşma barınız tükenirse hapı yuttunuz demektir yani.

Oyunu atmosferik açıdan epey başarılı buldum. Yamyamla olan karşılaşmalarınız kötülükler getirecek bir sıklıkta olmadığı için sizi sıkmadan diken üstünde tutmayı başarıyor (Yakın devirde çıkan bir başka Clock Tower türevi olan Remothered beni bıktırmıştı mesela). Grafikler de girişte bahsettiğim üzere PS1 periyodundan çıkıp gelmiş üzere görünecek biçimde tasarlanmış ve görsel açıdan kaset devrinin o düşük çözünürlüklü ama tekinsiz estetiğini kullanıyor. Çünkü oyunu oynarken found footage biçimi kaygı sinemasına ilişkin bir VHS kaset izliyormuşsunuz havası yakalanmaya çalışılmış. Hatta yamyam size yaklaştıkça ekrandaki karıncalanmalar ve bozulmalar artıyor falan, oyunun hem atmosferine hem de biçimine hayli uygun bir seçim olmuş bu.

Dönemi övsek de eksilerinden bahsetmek gerekiyor tabi. Mesela karakterin kendi etrafında dönme suratı gereğinden fazla olduğu için pek çok sefer kapılardan geçerken etraftaki nesnelere takıldığım, hatta kapıyı ıskaladığım oldu. Bu durum bilhassa birtakım kovalamaca sahnelerinde canınızı sıkabiliyor ve aslında kolaylıkla kurtulabileceğiniz bir durumdan cesediniz çıkabiliyor maalesef. Üzerine 180° dönme butonun da olmayışı eklenince yapımcının maksadının oyunculara bilerek bu tank denetimlerin zorluğunu yaşatmak olduğunu düşündüm açıkçası. Ne istendiği tam olarak anlaşılmayan radyo bulmacasında takılmazsanız da oyunun mühleti taş çatlasa 1-1,5 saat kadar sürüyor ayrıyeten. Indie oyunlar için bile epeyce kısa bir oyun müddeti bu ve bitirdikten sonra bir üst zorlukta oynamak haricinde tekrar oynamak için bir neden sunmuyor. Keza çoklu sonlar olayı da bir palavra. Oyunda topu topu 2 tane son var ve ikisini de tek oynayışta görebilirsiniz.

Lakin hakkını teslim edeyim, bu kısa dediğim oyun mühleti benim açımdan hayli keyifli geçti ve birtakım mekanikleri eskimiş olsa da periyodu ne kadar özlediğimi hatırlattı bana. Ayrıyeten üretimci Selewi PS1 devrinin görsel estetiğini ve mekaniklerini kusursuz halde yansıtmayı başarmış oyuna. Kısa oyun mühleti ve tank denetimlerin vakit zaman yarattığı kahırlar olsa da korktuğum, merak ettiğim, heyecanlandığım, ancak en değerlisi de oynamaya devam etmek istediğim bir oyun oldu Cannibal Abduction. Uygun bir fiyata kıstırırsanız kaçırmamanızı öneririm.