Bir kasaba düşünün. Bu kasabada bağırmak yasak. Hatta yüksek sesle konuşmak bile yasak. Zira kasabayı çevreleyen ormanda canavarlar var.
Çocuklar gürültü yapamıyor, aksi halde çabucak büyüklerin dehşet ve kızgınlık dolu bakışlarıyla karşılaşıyorlar. Ya canavarlar duyduysa? Ya yeniden ortamızdan birini alıp götürürlerse?
Evet, bu kasabada daima olarak birileri kayboluyor ve kendilerinden bir daha asla haber alınamıyor. Kasabadaki panoda kaybolanların fotoğrafları asılı. Bu fotoğrafların asılma sebebiyse “kayıp aranıyor” değil, “o da kayboldu” diyebilmek. Zira büyükler bir kişi ortadan kayboldu mu o işin peşini bırakıyorlar. Bu hususta soru sormak bile yasak.
Bu bireyler nereye kayboluyor, neden kimse onları aramaya çalışmıyor, ormandan neden bu kadar ödü kopuyor insanların, büyükler çocukların sorularına neden asla karşılık vermiyor, Lucy’nin geceleri gördüğü kabusların manası ne? İşte Children of Silentown’ın özünde bu sorular ve karşılık arayışı yatıyor.
Lucy çok tatlış bir kız. Sesi çok hoş, annesi üzere o da müzik söylemeyi seviyor. Kasabada bir sürü arkadaşı var; Kara, Güneş, Mavi, Kızıl, Gümüş… Günlerini kimi vakit mümkün olduğunca sessiz biçimde saklambaç oynayarak, kimi vakit birbirlerine cüret meydan okumaları yaparak geçiriyorlar. İş kaybolanları sorgulamaya gelinceyse hiçbirisinin ağzını bıçak açmıyor, büyükleri o denli tembihlemiş zira. Lucy hariç. Lucy merak ediyor. Neden her gece kabus gördüğünü, ormandan gelen seslerin sebebini öğrenmek istiyor.
Sonrasındaysa bir olay oluyor (merak etmeyin, spoilersız bir yazı bu) ve Lucy’nin artık ormana girip de kendi yanıtlarını aramaktan diğer seçeneği kalmıyor.
Children of Silentown, adeta bir Tim Burton animasyonu üzere görünen, epeyce sürükleyici bir point and click macera oyunu. Ben “sürükleyici” sözünü o denli rastgele kullanmayı sevmem. Oyunu bir gün içinde 8.1 saat oynayarak bitirdim ve daima olarak da üstteki sorduğum soruların yanıtlarını merak ede ede oynadım. Hele ki 2. kısımla birlikte oyunun tonu düzgünce karanlıklaşınca aldığım keyif de bayağı arttı diyebilirim.
Oyunun grafikleri nitekim de çok cazibeli, esasen demosunu oynadığımda da bunun özel bir oyun olduğunu anlamıştım. Karakterlerin, bilhassa de çocukların hem şirin, hem de ürkütücü bir görünümleri var (bunu gözlerden anlayabilirsiniz zaten). Kabus sahnelerinin çizim biçimi ve iç gıdıklayıcı temaları da oyunun bu karanlık havasına nefis bir katkı sağlıyor.
Aslında bu oyun hayatına bir kısa animasyon olarak başlamış, sonrasındaysa geliştirici Elf Games ve çizim stüdyosu Luna2 bunu interaktif bir medyaya taşıma kararı vermişler ve ortaya Children of Silentown çıkmış. Bu sürecin en dikkat cazibeli yanlarından biri de oyunun küçük bir grup tarafından, başka asıl işlerinden arta kalan boş vakitlerde geliştirilmiş olması. Proje yavaş yavaş olgunlaşmış ve sonuç da bence tüm bu uğraşa değmiş. Oyunun tüm grafiklerinde bu uğraşın, tutkunun ve ilham kaynaklarının izlerini görmek mümkün.
Elbette bir adventure oyununu yalnızca grafikler üzerinden kıymetlendirmek olmaz. Children of Silentown’ın kolay başlayıp zora hakikat giden bulmaca yapısı benim çok hoşuma gitti. Bilhassa oyunun sonlarına yanlışsız ormandaki bulmacalar, hatta bir orta Oddworld’ü çağrıştıran denetim mekanikleri (bunu görünce anlayacaksınız) çok tatlı bir dokunuş olmuş.
Sadece bu da değil, Children of Silentown’ı öteki misal adventure oyunlarından ayıran bir şey daha var: müzikler. Şöyle ki oyun dünyasında birtakım sesler (veya şarkılar) duyduğunuzda nota öğreniyorsunuz ve Lucy bu notayı defterine not alıyor. Bir müziğin üç notasını öğrendiğinizde ise o şarkıyı söylemeye başlayabiliyorsunuz. Örneğin bir müzik insanların anılarını hatırlamasını (ve lisanlarının çözülmesini) sağlarken, bir oburu emsal bir etkiyi eşyalar üzerinde yaratıyor. Müzikleri yanlışsız yerde kullanmak da oyunda ilerlemenin anahtar noktalarından biri. Şarkıyı kullandığınızda ise ekstra bir bulmaca çözmeniz gerekiyor, her müziğin ilgili bulmaca tipi birbirinden farklı.
Lucy’nin öğrenebileceği toplam 4 müzik var, bunlardan üçü öykü için gerekli, biri ise bonus. Bildiğiniz müzikler oyunun sonunu da direkt etkiliyor, yani toplam 4 farklı sonu olan bir oyun Children of Silentown.
Oyuna dair tek önemli eleştirim de işte bu müzik bulmacalarında yatıyor aslında. İkinci müziğin bulmacasını ben biraz sıkıcı buldum (tablaya dişli yerleştirip panoları döndürerek yol oluşturmaya çalışıyorsunuz). Oyunun bilhassa de sonlarına yanlışsız bu şarkıyı kullanmak gereken yerlerin artması ve her seferinde sıkıcı bulduğum bu bulmaca tipiyle uğraşmak zorunda kalmak pek hoşuma gitmedi. Bir de bu bulmacalar da git gide zorlaştığı için bir orta gerçekten bunaldım. Bu bulmacaları es geçme yahut yardım alma talihi da olmadığı için “ya bu yol bulmacasını çözersin, ya da bu diyardan gidersin” demişler. Lakin kıssayı de merak edince katlandık, o kadar kusur kadı kızında da olur diyelim. Tahminimce ileriki günlerde bununla ilgili bir yama yayınlanır.
Bir de çıkartma sıkıntısı var bakın, onu da unutmayayım. Oyunda çeşitli eşyaları incelediğinizde yahut birtakım bulmacaları çözdüğünüzde çıkartma buluyorsunuz ve Lucy bunları defterine yapıştırıyor. Her çıkartma beraberinde bir de muvaffakiyetim getiriyor. Ben güya incelemedik, dokunmadık yer bırakmadığımı düşünüyordum; oyun bitince bir de baktım 6 tane çıkartmam eksik! Bunları nasıl, nerede ıskaladığımı inanın bilmiyorum lakin bulmaya kararlıyım. Esasen oyunu bitirdiğinizde bunun için New Game+ açılıyor, böylelikle eksiklerinizi tamamlayabiliyorsunuz. Öteki sonları görmek için zati bir defa daha oynamayı planlıyordum, bu da mazereti oldu.
Son olarak Children of Silentown’un büsbütün Türkçe takviyeli olduğunu da ekleyeyim. Çevirisini AiBell üstlenmiş ve ben ortaya çıkardıkları işi bir epey beğendim. Birkaç yerde ufak tefek yanlışlar vardı (kiraz ile vişneyi karıştırmak gibi) ancak genel olarak başarılı bir çeviri ve oyunu Türkçe oynamak çok keyifliydi.
