Cocoon – İnceleme

Jeppe Carlsen ismi çoğunuz için tek başına bir şey tabir etmiyor olabilir. Lakin bu Danimarkalı arkadaş LIMBO ve INSIDE üzere iki platform mükemmelinin gerisindeki asıl beyin gücüdür aslında. COCOON da (Jeppe sen hayırdır? Nedir bu büyük harf takıntısı arkadaş?) yeni kurduğu stüdyosuyla çıkarttığı birinci oyun olma özelliğini taşıyor. Hem de ne oyun! Carlsen tekinsiz bir atmosfere sahip, özgün dünyalar yaratma konusunda gerçekten bir usta dostlar. COCOON’da da bunu bir sefer daha kanıtlıyor. Hem de sonuna kadar…

Küçücük Fıçıcık, İçi Dolu Kozacık

COCOON (Koza) anlatması da anlaşılması da güç bir oyun. Aslında 5-6 saatlik maceranız boyunca “Ben bunu yapıyorum fakat niçin yapıyorum?” edalarıyla dolaşıyorsunuz etrafta. Fakat güzel manada. Temel olarak sırtında bir çift böcek kanadı bulunan, insansı bir karakteri yönetiyor ve farklı farklı iklimleri olan bir dizi dünyada dolaşıp karşımıza çıkan bulmacaları çözüyoruz oyunda. İşin civcivli tarafı, her dünyada miskete benzeyen, bir tıp küre bulunuyor ve bu kürelerin içine girdiğimizde kendimizi değişik bir dünyada buluveriyoruz.

Mesela oyuna çöl dünyasında başlıyoruz, tamam mı? Buradaki kısım sonu canavarını yendiğimizde ışık topu üzere bir kırmızı küremiz oluyor. Biz de Dünya’yı omuzlarında taşıyan Atlas misali bu küreyi sırtlanıp oradan oraya götürüyor, onu kullanarak karşımıza çıkan pürüzlerin üstesinden gelmeye çalışıyoruz. Kâh onunla bir makineyi çalıştırıyoruz, kâh içine girip dünya değiştiriyor, öbür boyuttaki bir şeyleri tetiklemeye uğraşıyoruz. “Topunuz gelin!” diye bağıran dağ üzere sorunlara karşı “E esasen topumla geldim,” diyoruz yani bir nevi.

İkinci dünyaya geçmeyi başardığımızda bu sefer de yeşil bir küremiz oluyor, onun içine girince de kendimizi bir bataklık dünyasında buluveriyoruz. Böylelikle hem taşımamız gereken küre sayısı ikiye çıkmakla kalmıyor, lakin birebir vakitte bulmacaları çözmek için girip çıkmamız gereken dünyaların sayısı da artıyor. Nasıl? Enteresan bir fikir değil mi? Tüm bunlara oyunda ilerledikçe 4’e çıkan küre/dünya sayısını ve Alien’ın dizayncısı H.R. Giger’ın çizimlerini andıran, organik ve metal karışımı cihan dizaynını eklediniz mi alın size COCOON’un bir özeti.

Gidiyorum, Cocoon hâlâ üzerimde

COCOON’un nitekim de zekice bir bulmaca yapısı var. Ve bunu size öğretmekte gerçekten yeterli bir çıkarıyor. Yeri geliyor bir pürüzü aşmak için bir küreyi başkasının içine sokuyor, sonra oradan bir diğerine ışınlanıp o iki dünyayı başka bir yere taşıyor, akabinde tekrar içlerine giriyoruz. Fakat oyun neredeyse hiçbir vakit sizi çok derecede sıkıntı ve çözülmez durumların içine atmıyor. Bu hâliyle bana birinci Portal’ın verdiği hissi anımsattı. Ne yapmanız gerektiğini 1-2 dakika içinde anlayabiliyorsunuz, geriye yalnızca onu nasıl yapacağınızı bulmak kalıyor. Bir Baba is You ya da Patrick’s Parabox zorluğu yok yani oyunda. Sizi yıldırmıyor. (Türe aşina olduğunuzu farz ediyorum doğal.)

Bu duruma sevinsem mi üzülsem mi bilemedim aslında. Yani… Evet, ekrana dakikalarca bön bön bakıp başıma ağrılar saplanmasına sebep olmadığı için bir yandan memnunum. Öteki yandan oyun tam potansiyelini yakalayamamış üzere geldi bana.

Bir öteki şikâyetimse bütün oyunun aşağı üst birebir bulmacalar etrafında dönmesi. Mesela bir bulmaca tipinde yolları tıkayan mahzurları aşmak için yanımıza minik bir robot almamız gerekiyor. Sonra da onu kapının yanına götürmeliyiz. Diğer bir adedinde ekrana saklı bir şifreyi çözmemiz istemiyor bizden. Demek istediğim, oyunda 5-6 tane bulmaca çeşidi var ve daima bunların birebiri lakin biraz daha sıkıntı olanları çıkıyor karşımıza. Bir adım daha sıkıntı, bir adım daha zor… Derken oyun bitiyor esasen. Daha farklı atraksiyonlara da girebilirmişiz güya.

COCOON’un öne çıkan bir öteki hoş yanı da böceksi bir organiklik ile uzaylılara has teknolojileri birleştiren etraf dizaynları. Bazen vıcık vıcık et yığınlarının üstünde yürürken bazen de yıkık dökük bir uzay gemisinin metal platformlarında koşturuyoruz. Tüm robotların böceksi bir anatomisinin olması da farklı bir tuhaflık hissi yaratıyor bünyede. Son olarak kısım sonu canavarlarının hayli etkileyici ve zekice tasarlandığını belirteyim.

Uzun lafın kısası Jeppe Carlsen yeniden kendine mahsus, tuhaf, insanı içine çeken bir dünya yaratmayı başarmış. Oyun bitip jenerik ekranı akmaya başladığında “Ben hiçbir şey anlamadım. Ne oldu artık?” üzere bir cümle kurmanız mümkün. Ancak sadece yaşattığı akılda kalıcı, eşsiz deneyim için bile iplikçiklerine en az bir kere dolanmaya paha bu Koza’nın.