Cookie Cutter – İnceleme

Normalde bir inceleme yazmaya başlamadan evvel giriş paragrafı için özenirim, üzerinde düşünürüm. Fakat bu sefer çok da uğraşasım gelmedi açıkçası, ne de olsa ortalama bir oyundan bahsedeceğim sizlere. Yani adamların birçok şeyi yarım yamalak yaptığını düşündüğüme nazaran ben de yarım yamalak bir inceleme yazma hakkına sahip olmalıyım, değil mi? Merak etmeyin, giriş kısmı hariç hiç de o denli bir şey yapmaya niyetim yok 🙂

Cookie Cutter son vakitlerde çıkan bir çok metroidvania’dan bir oburu. Oyunda bir cyborg olan Cherry rolündeyiz ve oyunun başında yaratıcımız, bilimkadını Shinji’yi kaçıran makûs adamlara dünyayı dar etme ve Shinji’yi (kendisi birebir vakitte aşık olduğumuz kişi) kurtarma vazifesindeyiz. Bu makûs adamlar Shinji’yi kaçırırken bizi de darmadağın ediyorlar fakat sonrasında Shinji’nin eski bir dostunun da yardımıyla yeni modüllerle tekrar hayat buluyor ve şiddete susamış halde intikam seyahatine çıkıyoruz.

Kan, vahşet, nazaran sevenler gelsin

Burada “şiddet” sözünü laf olsun diye kullanmadım. Cookie Cutter hakikaten de yabanî bir oyun, her düşmana özel “öldürüş” hareketleri var. Bunlar birebir Blasphemous’ta olduğu üzere son darbeyi vurmadan evvel özel bir tuşa basarak gerçekleştiriliyor ve kiminde elemanları ikiye bölüyor, kiminde kazığa oturtuyoruz. Bu animasyonlar bir oldukça hoş ancak bir noktadan sonra yalnızca şiddet olsun diye yapıldıkları da belirli alışılmış. Olağan son derece renkli grafikler eşliğinde bu şiddet biraz daha çizgifilmsel bir boyut kazanıyor fakat olsun.

Oyunun başları bence biraz aldatıcı. Diyaloglar seslendirilmiş, karakterleri tanıyoruz falan. Lakin sanırım birinci 15 dakikadan sonra bir daha seslendirme duymuyoruz oyunda 🙂 Sonrasındaki neredeyse tüm diyaloglar sessiz biçimde gerçekleşiyor ki buna daha evvel sesini duyduğumuz karakterler de dahil. Farklı bir tasarım tercihi, pek hoşuma gitmedi.

Cookie Cutter’ın başarılı olduğunu düşündüğüm yanları var. Örneğin harita dizilimi hoşuma gitti. Farklı biyomlardaki farklı mekanikler, tuzaklar ve grafik üslubu bir epey beğenilen. Birebir Blasphemous 2’de olduğu üzere eldeki silahların metroidvania üslubu ilerlemede kullanılıyor olmasını da beğendim (daha evvel kıramadığımız kristal duvarları elektrikli testereyi bulduğumuz vakit kırabilmek gibi). Bir metroidvania’da görmeyi beklediğim çift zıplama, duvarlara tırmanabilme, havada dash yapabilme üzere yetenekler burada da var. Oyun dünyasında çok sayıda saklı oda olması ve bunları açtığınızda haritada farklı biçimde gösteriliyor olmaları da pek hoş. Sağda solda bir sürü oyuna atıflar var, Day of the Tentacle var, Blasphemous var, metal kümelerine yapılan göndermeler var. Bunları da sevdim. Ana karakterin seksi bir bayan yahut erkek olmamasını da beğendim mesela, stereotiplerin dışına çıkmışlar. Lakin işte bu çeşide gönül vermiş biri olarak güzel diyebileceğim şeyler bunlarla sonlu maalesef.

Şimdi mikrofonu sıfırcı hocaya bırakıyoruz

Cherry’nin denetimlere verdiği hareket reaksiyonu çok isabetli gelmedi mesela bana. Ben biraz daha net denetimlere sahip oyunları seviyorum, bunda örneğin zıplayıp da sağa basarsanız resmen olduğunuz yere iniyorsunuz. Yürürken yahut zıplarken hafif bir kayma oluyor. Düzgünleşme olayı pek pratik değil ve bir oldukça yavaş. Hızlandıran özelliği alınca bile yavaş. Düşman çeşitliliği yerlerde sürünüyor. Farklı bölgelere gidiyoruz fakat daha evvelki bir düşmanın biraz daha büyüğü yahut aynısıyla karşılaşınca insan sıkılıyor haliyle.

Ama beni tahminen de en rahatsız eden şey düğme atamalarının adam üzere değiştirilemiyor olması oldu. Güya oyunda remap var. Lakin bir düğmenin denetimini değiştirince eski denetim de o düğmede kalıveriyor 😀 Sol tetikte dash bence hiç ülkü değil, onu değiştireyim diyorum. Sol tetiğe hangi komutu atadıysam üzerine bir de dash yapmaya kalkıyor. Top bulmacalarını çözmek için topları tekmeleyerek bir yerlere götürmek lazım örneğin, ancak bu düğmeyi değiştirince topa tekme atma yerine haritayı açıveriyor. Yalnızca bu yüzden toplu kısımlara geldiğimde klavyeyle oynamak zorunda kaldım, ancak klavyeyle de açıyı özgür biçimde ayarlayamıyorsunuz. Bir el klavyede, bir el gamepadin analog kolunda… Bundan şikayet eden çok sayıda yorum gördüm, lakin şimdi yamalanmadı.

Bir öbür berbat kısım sizi dokunduğunuz anda öldüren diken tuzakları. Hele ki oyunun bilhassa son kısmında bunlarla dolu uzun sekanslar yapmışlar. Bir sürü yeteneği arka arda kullanarak ilerlemeye çalıştığınız bu kısımlarda en ufak bir yanlışta dikenlere değiyor ve ölüyorsunuz. Dev testereler canın yalnızca bir kısmını götürürken ufacık dikenler neden 9999 ziyan veriyor, orası muamma. Bu çeşit yapay zorlaştırmalar canımı sıktı açıkçası.

Büyüyünce Larry mi olcaksın çen?

Oyunun öyküsü de hayli ortalama ve diyaloglarda komik olsun diye konulmuş lakin komik olmayan tonlarca cinsel espri var. Bir mühletten sonra sahiden çok bayıyor. Yani neden bir fabrikanın her tarafında penis grafitisi olsun, neden herkes bel altı konuşsun, neden her kısımda duvarlarda cinsel çağrışım yapacak motifler kullanılsın. Bu bir Larry oyunu olsa anlarım lakin bağlamla son derece alakasız. Hele bir de şu var, oyunda bizi konuşmalarıyla yönlendiren bir yancımız var. İsmi Regina. Vajina demek yerine Regina demişler lakin bu yapay zeka kesimi Cherry’nin tam da kasıklarına yerleştirilmiş, konuştukça oradan ışıklar çıkıyor falan. Komik olması mı gerekiyordu, bilemedim ki. Hele oyunun bir de yarım yamalak sonlanması var ki… Bir sonraki oyuna yol yapıyorlar diyeceğim fakat kıssayı daha âlâ toplamalarını beklerdim.

Bu kadar atıp tuttum lakin ben oyunu yeniden de bitirdim. Hem de iddia edebileceğiniz üzere %100’leyerek. Zira bir metroidvaniayı oynamak bunu gerektirir. 25 saat sürmüş oyunum, bunun yarısını oyunu pek de sevmediğimi düşünerek, dikenlere dokunup öldükçe ‘kendime neden bunu yapıyorum’ diye kızarak geçirdim. Ancak şu da var, saydığım eksilerden kimileri bir yamayla rahatça önüne geçilebilecek şeyler. Bilhassa de remap yanılgısının kısa müddet içinde çözülmesini bekliyorum, “one-shot” tuzaklara da bir ayar çekme ihtimalleri de var. Sadece bu ikisi bile oyunun kalitesini bir oldukça artırır. O yüzden puan manasında çok da acımasız davranmayacağım.

Ama nihayetinde tıp oyunlar mevcut halleriyle benim yalnızca ‘türü seven’ oyunculara önerebileceğim oyunlar. Zira metroidvania ile aslında pek ortası olmayan bir oyuncuya onca şaheser dururken Cookie Cutter’ı şu haliyle önermek faydadan çok ziyan getirebilir. Benim başa taktığım şeyleri tahminen de siz takmayacaksınız, grafikler de janjanlı zati, çokça kan revan da var. Daha ne olsun? Yalnızca nelerle karşılaşabileceğinizi bitin, uzaktan gördüklerinize aldanmayın, kâfi.