Hunt the Night – İnceleme

Lovecraft temalı oyunların sayısı artıyor artmasına lakin farkındaysanız bunların birçok da klişelerin dışına çıkmayı pek başaramıyor. Çoklukla merkezlerine Cthulhu ve müritlerini koyuyor oyunlar, halbuki Lovecraft’ın Cthulhu mitosu içerisinde çok farklı isimler, çok farklı rabler, çok farklı mekanikler de mevcut. Bu söylediğime katılın yahut katılmayın, lakin bence Lovecraft’tan ilham alıp o tekinsizliği en güzel dışavuran oyun Bloodborne’dur.

Evet, Bloodborne içerisinde tahminen Cthulhu yok fakat bir yandan kozmik dehşet hudutlarında dolaşırken bir yandan da kendi mitolojisini yaratan, bunu yaparken de ilham kaynağını asla saklamayan bir oyun kendisi. O yüzden Hunt the Night’ın da birebir şeyi yapmaya çalışmasına hürmet duyduğumu söyleyerek başlayayım.

Hunt the Night’ta Bloodborne’un Hunter’larına benzeyen Stalker’lardan biri olan Vesper rolündeyiz ve Medhram (Yharnam değil) topraklarında vazifemizi yerine getirmeye çalışıyoruz. İnsanlığın 9. Çağı’nda artık dünya gündüzleri insanların, geceleri ise bu canavarların olmuş. Gece olunca canavarların vakti geliyor ve beşerler her gece katliama uğruyor. Kendilerine Stalker diyen bir küme geceleri canavarlarla savaşmaya başlıyor ancak her gece de ortalarından birçoğunu kaybediyorlar. Nihayetinde Seal of Night isminde bir tarihi eser buluyor beşerler; özel güçleri olan bu eşya sayesinde gece gündüz döngüsü duruyor ve bitmeyen bir gündüz başlıyor.

Elbette bunun bir karşılığı olmalı. Stalker’ların kanla ödediği bu karşılık sayesinde güneş asırlarca solmuyor lakin nasıl her gecenin bir sabahı varsa, her aydınlığın da kesinlikle bir karanlığı oluyor. Gece bir sefer daha tüm ışıkları yutmaya, insanların üzerine kabus üzere çökmeye başlıyor. Bu durumu düzeltmeye çalışacak olan kişi ise biziz işte. Gördüğünüz üzere kıssa çok da özgün değil ancak oyunun altyapısı için kâfi düzeyde.

Hunt the Night büsbütün piksel grafiklere dayanan bir oyun ve bu grafiklerle de gerek canavarları gerek gotik mimariyi son derece başarılı biçimde ekranımıza taşıyor. Esasen oyunun görselleri de “Bloodborne’u pikselleştirseler buna benzeri bir şey olurdu” diye düşündürmedi değil.

Oyun düz aksiyon, “gideyim, boss’u bulayım, öldüreyim, bir sonraki boss’u bulayım” halinde ilerlemiyor. Aksiyon-macera cinsinde olan oyun, bulmacalardan da bir oldukça faydalanmış. Oyunu oynarken not tutmanızı gerektirecek düzeyde bulmacalardan bahsediyorum, o denli “anahtar buldum, kapıyı açtım” formunda bulmacalardan değil. Mesela bazen bir şiirden faydalanarak heykellere hangi sırayla dokunacağınızı buluyor, bazen sizden evvelki bir Stalker’ın bıraktığı ipuçlarını takip ederek yeni bir silah buluyorsunuz. Bu cins bulmacalar ve tuzaklarla dolu olan zindanlar keyifli ve farklı bir oynanış tecrübesi yaşatıyor katiyetle. Yani aslında bu oyunu çok rahatlıkla “piksel sosuna bulanmış, Bloodborne ile Zelda’yı tıpkı potada eritmiş bir aksiyon macera oyunu” diye tanımlamam mümkün. Ancak bu türlü dedim diye oyunun yavaş tempolu, savaşı az olan bir oyun olduğunu da sanmayın sakın. Bulmacalar yardımcı, asıl odak ise savaşlarda. Bir çok yakın dövüş silahına ek olarak tıpkı Bloodborne gibisi bir de menzilli silaha sahipsiniz ve bu silahta sonlu cephane (altı tane) var. Cephaneyi doldurmak için üç başarılı vuruş yapmanız lazım, yani üç kere vur, bir ateş et, üç kere vur, iki ateş et üzere bir döngü kuruyorsunuz. Oyunda Visceral Attack da olsa tam olacakmış 🙂

Bazı kısımları geçmek için kesinlikle menzilli silahınızı kullanmanız lazım, ancak diyelim ki etrafta da mermi dolduracak canavar yok. Oyun o vakit da size mermi pınarları sunuyor, bunların üzerinde durarak altı merminizi de doldurabiliyorsunuz. Hoş düşünülmüş bir özellik. Farklı silahlar ortasından seçim yaparken de “tek mermiyle az ziyan veren mi, yoksa çok mermiyle çok ziyan veren mi” seçimini yapmanız gerekiyor, buna da ekseriyetle karşılaştığınız boss’ların gücüne yahut içinde bulunduğunuz ekranın zorluğuna nazaran karar veriyorsunuz.

Hunt the Night temelini soulslike tipinden aldığı için kayıt noktaları da bonfire’lar üzere işliyor. Buralarda dinlendiğinizde sıhhatiniz ve iksirleriniz doluyor, lakin birebir vakitte öldürdüğünüz düşmanlar da diriliyor. Yani elimizde bir sefer daha “acaba düşmanları dirilttiğime kıymet mi, yoksa biraz daha devam edeyim mi?” diye sordurtan bir oyun var.

Oyunun bossları da bir soulsliketa görmeyi beklediğiniz tıpta taarruzlara sahip, birden fazla fazı olan cinste bosslar. Yalnız oyunun zorluk istikrarı sahiden çok tuhaf ki sanırım asıl puanları da buradan kırmak gerekecek. Oyunun başlarında karşılaştığınız boss’lar bile bir epey güç, zati kısıtlı olan sıhhatiniz ve güçsüz vuruşlarınızla kendinizi nitekim de denk değil üzere hissediyorsunuz. Doğal ki ısrar sonuç getiriyor, boss’un tüm atak tekniklerini öğreniyor, ne vakit kaçınacağınızı, vuruş yapmak için en uygun vaktin hangisi olduğunu anlıyorsunuz lakin tekrar de oyunun zorluk eğrisinin daha düzgün olmasını beklerdim. Hele ki tek vuruşta ölmek kimsenin seveceği bir şey değil. (Önceki satırları yazdığım sırada oyunun yeni yaması yayınlanmamıştı, yayınlandıktan sonra gördüm ki güç dengelemeleri üzerinde bir oldukça çalışmışlar. Boss’lar yeniden sıkıntı doğal ancak oyunun birinci versiyonundaki kadar anlamsız bir zorluk eğrisi de yok. O yüzden incelemeyi yayınlamadan evvel âlâ ki güncelleme beklemişim diyorum.)

Hunt the Night’ın piksel grafiklere karşın çevresel kıssa anlatımını âlâ biçimde başardığını düşünüyorum. Girdiğiniz zindanlarda sizden evvel öldürülmüş olan Stalker’ları görmek, orada neler yaşandığına dair fikirler veriyor mesela. Ya da bir boss savaşına girmeden daha evvel o boss’u oyun dünyasında görmek de beğenilen. Mesela daha oyunun başlarında karşınıza çıkan ve süratlice yem olacağınızı düşündüğünüz kurt ile bir mühlet sonra boss olarak kapışıyorsunuz. Bu cins ayrıntılar atmosferi muhakkak zenginleştiriyor.

Oyunun zorluğu kendisini zindanlarda da gösteriyor ve zindanların tasarımı aslında oyunun sizden istediği “vur, kaç, ateş et, yaklaş, vur, kaç” döngüsünün başarısız olmasına da yol açıyor. Oyunun dış dünyasında gereğince açık alan olduğu için bunu yapmak kolay lakin zindanlarda bir yandan tuzaklar, bir yandan size uzaktan saldıran düşmanlar olunca dash hareketi de kısıtlı ölçüde işe yaramaya başlıyor. Dash hareketinin sağladığı “yenilmezlik çerçevesi”ni de yetersiz bulduğumu söylemeliyim. Mermi cehennemi sevenler tahminen bu cins durumlara pek aldırmazlar ancak ben bu oyuna yakıştıramadım ve bazen de öfkeyle Alt+F4 yaptığım oldu, palavra yok. Sağdan ve soldan üzerinize menzilli atak yollayan düşmanlardan kaçmaya çalışırken kendinizi ölümcül miasma havuzuna düşmüş bulunca insan haliyle kendisine pek hakim olamayabiliyor 🙂

Savaş kısmındaki badireleri ve zorluktaki ani sıçramaları bir kenara bıraktığımdaysa oyunun geliştiricisi Moonlight Games’in atmosfer ve dünya yaratımı konusunda epeyce başarılı bir iş çıkardığını ve klâsik soulslike dinamiklerini kuşbakışı perspektife güzelce taşıdığını söyleyebilirim. Bloodborne’dan besleniyor olması da bir Bloodborne hayranı olarak oyunu sevmemdeki bir diğer etmen oldu. Şayet siz de ortada bir öfke nöbetleri geçirmekten çekinmeyenlerdenseniz, acı katmanlarını sıyırdığınızda alttan çıkan o tatlı oyunu bir epey beğeneceksiniz.