Marvel’s Spider-Man 2 – İnceleme

“Marvel’s Spider-Man 2, birinci oyun ve Miles genişleme paketiyle ne yaptıysa tammm 2 katını yapıyor! Daha büyük bir kent, onlarca yeni düşman, tonla dövüş hareketi, yeni güçler, yesyeni misyonlar, birbirinden zevkli küçük oyunlar…” diye başlasam ne hoş olurdu yazıya. Beğenilen başlasam yeniden başlarım fakat şu “2 hakikat 1 yalan” cümleleri üzere olur. Durun fakat gitmeyin çabucak bir yere. Spider-Man 2 tahminen hayal ettiğim, çıtayı yerleştirdiğim irtifaya ulaşabilmiş değil lakin yeniden de son devirlerde çıkan en hareketli, en göz alıcı, muhteşem kıvrak senaryolu ve eğlenceli oyunlardan biri.

Spider-Man 2 olağan olarak Miles Morales genişleme paketindeki olayları takip ediyor. Tahminen de ortada Miles paketinin olması, ana oyunun PS5 remasterinin çıkması da serinin bu oyununa bakış açımı farklılaştırmış olabilir fakat oraya geleceğiz.

Artık New York’un bir değil iki Spider-Man’i birden var. Kent büyük, hatalılar hiç olmadıkları kadar azgın. E kolay değil. Peter kendine iş hayatında bir yer edinmeye çalışırken bir yandan da özel hayatının iniş çıkışlarıyla meşgul. Miles ise güya eğitimini büsbütün geri plana atmış, örümcek maskesinin arkasına saklanarak dünyanın tüm sıkıntılarından kaçıyor üzere. Alışılmış bir tanesi hariç: Martin Li, bilinen ismiyle Mister Negative. Babasının mevtini ve sorumlusu Martin Li’yi aklından çıkaramamış, hayatına pek de devam edememiş bir Miles var karşımızda. O enerjik, genç Miles gitmiş yerine depresyonda, yalnızlık çeken, hayatının istikametini kaybetmiş bir Miles gelmiş güya. Spider-Man olmanın zorluklarını sonuna kadar yaşıyor ve Peter’a duyduğu gereksinim günden güne artıyor. Lakin Peter’ın da sıkıntısı başından aşkın. E bir de can dostu Harry geri dönmüş, yeni fırsatlar ortaya çıkmış durumda. May halasını hatta tek aşkı MJ’i bile pek umursamıyor üzere. Peter “dünyayı iyileştirmeye” o kadar odaklanmış ki etrafında ne olup bittiğinden bihaber üzere.

Senaryosu Spider-Man 2’nin en çarpıcı kısmı. Güzel onda bile önemli iniş çıkışlar var. Birinci 1/3 lük kısmı geçmek biraz sabır istiyor. Marvel’in sinemalarından alışık olduğumuz üzere oyun inanılmaz hareketli başlıyor. Oradan oraya ağ atıp son gaz birinci kötümüzün peşinden gidiyoruz. Beğenilen oyunda kim uygun kim makus o da biraz muallak kalıyor başlarda. Bu istikametiyle son sinema olan No Way Home’u andırmıyor değil. Peter ve Miles ortasındaki kusursuz geçişler, son derece doğal hissettiren sinerji, iki Spider-Man’i birebir anda ekranda görmenin verdiği heyecan oyunun birinci saatini unutulmaz kılıyor. Az evvel bahsettiğim 3’te 1’lik kısım bundan sonra başlıyor işte. Senaryo gereği biraz ayaklarımız yere basıyor bu anlarda. New York’un azılı çetelerinden çok Peter ve Miles’ın gençlik sorunlarıyla, ruhsal sıkıntılarıyla, ekonomik buhranlarıyla uğraştığımız bir kaç saat bizi bekliyor. Natürel ilerledikçe neyi neden yaptığımızı, Insomniac’ın neden oyunun suratını zırt pırt “gündelik” işlerle kestiğini anlar üzere oluyoruz lakin Spider-Man üzere özü suratında yatan bir oyunda pek müsabakayı ummadığımız vazifeler bunlar.

Tabii suratını kesmemek ya da en azından kaptırmışken o denli devam etmek isteyenler için senaryoda ufak ufak ilerledikçe envai çeşit yan vazife de birer birer karşınıza çıkmaya başlıyor. Bunlardan kimileri klasik onu bunu topla, koleksiyon olsun görevleriyken kimileri ileride yaşanması mümkün büyük kapışmalara yer hazırlıyor.

Peter’ın sırt çantalarını toplamaktan sıkılanlar için küçük örümcek robotları topluyoruz mesela yeni oyunda. Ya da evvelki oyundaki çete üslerini basmaktan sıkılanlar için eski bir dost/düşmanın anılarını kovalamak, simbiyot yuvalarını basmak üzere alternatifler var. Elhasıl aktiviteler isim ve kılıf değiştirmiş üzere fakat altında yatan fonksiyon evvelki oyuna epey misal. Alışılmış büsbütün yeni aktiviteler de var lakin bunların yalnızca devasa haritayı doldurmak için mi kente serpiştirildiği, yoksa oyuna biraz daha derinlik katma emeli mı taşıdıkları tartışılır.

Devasa deyince nitekim çok büyük bir haritadan bahsediyoruz Spider-Man 2’de. Başta Brooklyn ve Queens’in de eklenmesiyle kentin büyüklüğü neredeyse 2 katına çıkmış durumda. Oyunun teknolojik ve tasarımsal olarak arşa çıktığını anlamak için kentte bir kaç dakika geçirmeniz yetiyor da artıyor bile. Birçok PS5 oyunu (ki değerli bir kısmı grafiksel olarak Spider-Man 2’nin gerisinde) performans modunda 60 kare imaj suratı sunarken en yüksek grafik ayarlarında 30 kareyi hedefliyor. Spider-Man 2 de görünüşte bunu yapıyor fakat için içine VRR (Variable Refresh Rate) girince işler karışıyor. Oyun Fidelity modda vadettiği 30 kare imaj maksadını VRR’la 40’a çıkarıyor. Standart konut kullanımı cihazlarımla tam bedeli tespit edememiş olsam da VRR dayanaklı televizyonumda yaşadığım tecrübenin katiyen 40 kare olmadığını, en azından o denli hissettirmediğini söyleyebilirim. PS5’imi birinci kurduğum günden beri her vakit 60 kareyi, 3-5 görsel güzelleştirmeye tercih eden biri olarak “Fidelity böyleyse Performance modu nasıldır” merakımı gidermek dışında Performans ayarına hiç muhtaçlık duymadım.

New York’un en ince detayına kadar düşünülmüş ayrıntılarını, günün her saatinde kaldırımlarını dolduran insanları, akşam saatlerinin çekilmez trafiğinde sıkışan otomobilleri, her tarafın camdan kulelerle kaplı olduğunu ve o her camdan kulenin karşısındaki manzarayı ışın izleme sihirbazlığıyla yansıttığını ve tüm bunlar olurken ışık süratiyle oradan oraya ağınızı fırlattığınızı düşündüğünüzde Insomniac’ın şapka çıkarılacak bir yapıta imza attığını uygunca anlıyorsunuz. Natürel grafiksel etkileyicilik oyunun tek teknolojik başarısı değil. Spider-Man 2’de tüm fragmanlardan da gördüğünüz üzere her iki Spider-Man’i de denetim edebiliyoruz. Kentin büsbütün farklı yerlerinde bulunan Peter ve Miles ortasındaki geçişlerin saniye sürüyor olması ağız açık bırakacak tipten bir teknoloji. Her ne kadar kısa bir yükleme sahnesini umursamayacak olsak da bu değişimi hayli sık yapacağınız düşünüldüğünde ne kadar büyük bir nimet olduğunu anlıyorsunuz. “Sık” diyorum zira oyunun ana misyon / yan misyon sistemi çok makul biçimde iki kahramanımıza bölünmüş durumda. Başta da bahsettiğim üzere Peter ve Miles’ın epey farklı hayatları, uğraştıkları farklı işler ve problemler var. Hem ana senaryonun akışında hem de yan misyonlarda hangi Spider-Man’in devreye girmesi gerektiği belirtiliyor. Kimi aktiviteler de istediğiniz Spider-Man’i kullanabiliyor olsanız da vazifelerin geneli ya Peter’ı ya da Miles’ı olay mahalinde istiyor. Ha bir de MJ var. Oyunda MJ yalnızca Spider-Man’in gazeteci sevgilisi olmaktan çıkıyor; başına birşey geldiğinde birinci elden olayları deneyim etmenize imkan veriyor. MJ’i genelde kapalılık bazlı vazifelerde kullansanız da çevikliği ve teaser tabancasıyla yapabilecekleri sizi hayrete düşürebilir. (İlk oyunda en sevilmeyen kısımlardan birisi bu saklılık görevleriydi fakat bu sefer MJ muhakkak birinci oyundakinden çok daha düzgün yansıtılmış ve katiyetle savunmasız da değil. Hatta yer yer zekâsı ve cüretiyle Kraven’ın avcılarına bile taş çıkartan bir karakter. Zeb Wells bakıp da örnek alsa keşke çizgi romanları yazarken… -Can)

Oyunun bu zorlaması tahminen de en takdir ettiğim tarafı oldu. Olağanda seçeneğinizin olması hoş, bunlardan birine zorlanmak tatsızdır. Standart hücumlar dışında Peter ve Miles’ın birbirinden büsbütün farklı oynanışlarının olması işin büyülü tarafı. Dövüşlerde sıkça başvuracağınız özel güçleriniz iki karakterin de kendilerine mahsus. Her iki karakterin de kendilerine ilişkin ve bir de ortak yetenek ağaçları var. Peter bir de şey yapabiliyor… şey… Neyse! (Aslında bu State of Play’de göstermişlerdi ancak yeniden de oyuna hiçbir şey izlemeden girmiş olmak isteyenler vardır tahminen – Eser). Farklılar yani anlayacağınız. Miles biraz daha sinsi mesela. Görünmez oluyor adam daha ne olsun! Tahminen de oynanışa en büyük etkiyi yaratan yeni marifetiniz duvarlara fırlattığınız ağlarla kendinize özel ağ köprüler oluşturabilmeniz. Bu maharet sayesinde zımnilik gerektiren kısımlarda öncesine göre çok çok daha avantajlı hale geliyorsunuz. Serinin evvelki oyununda duvara, tavana, kirişlere asılıp düşmanlarınızın altından geçmesi için dua etmek zorundaydınız. Yeni oyundaysa akıl dışı aralar olmamak kaydıyla istediğiniz yere ağınızı atıp kendinize özel köprünüzü yapabiliyorsunuz. E haliyle kapalı bir hangarın çatısını ağlarınızla donattıktan sonra elbette altınızdan geçen birileri oluyor. Bir de sağ analog tuşa basıp dikkat dağıtıcı nesneleri tespit ettikten sonra tıst tıst diye ağlarınızı atınca millet sesin geldiği yere gerçek hareketleniyor. E alışılmış o vakit da sürüden ayrılanı örümcek kapıyor…

Insomniac birtakım noktalarda en düzgününü başardığını gururla sergilerken bir yandan da kendi yarattığı sorunları ortadan kaldırmaya çalışıyor oyunda. Bunun en güzel örneği kentin büyüklüğü. Hani az evvel büyük bir keyifle anlattığım şeyin birebiri. Kent devasa, gönül de istiyor ki yeni yerler keşfettikçe bölgeleri açayım; bir sonraki vazifemin 4000 metre ileride olduğunu gördüğümde süratlice oraya ulaşabileyim. Yok, en azından angarya işlerle uğraşmadıktan sonra o denli bir talihiniz yok. Bir şeyi açıklığa kavuşturalım: Spider-Man’in yan misyonları yalnızca yan vazife. Yapın ya da yapmayın. Baldur’s Gate oynamıyorsunuz sonuçta. Oyunun senaryosu çizgisel ve yaptığınız başka aktivitelere nazaran oyunun sonu şekillenmiyor. Fakat oyun size diyor ki şayet süratli ulaşımı açacaksan her bölgedeki aktivitelerin en az yarısını (%60 da olabilir) yapmanız gerekiyor. Aksi takdirde o bölge için süratli ulaşım hakkınız olmuyor. İşte bu noktada Insomniac farklı seçenekler sunmaya kalkıyor size. Gereğince üste sıçradığınızda ya da bir binanın zirvesinden aşağı süzüldüğünüzde açabildiğiniz örümcek kostümü kanatları bunlardan biri. E doğal o kanatlar sizi pek bir yere götürmüyor, o nedenle kentin rüzgar tünellerini kullanarak sürat kazanmanız gerekiyor. Ha ben bunlarla uğraşamam derseniz kentin çeşitli yerlerindeki “sapan”ları kullanıp kendinizi fırlatma bahtınız da var. Hatta bu beceriyi yetenek ağacınızdan da kazanmanız mümkün. Lakin neden? Orasını anlayamadım. Muhtemelen bu yaşayan kenti yaratmak için bu kadar ter döken geliştiriciler insanların daima süratli ulaşımı kullanıp kentin hoşluğundan yoksun kalmalarını istemediler.

Güzellik bir yana kentte ağ atarak ilerlemenin biraz da gereklilik olduğunu söylemem gerek. Oyunda edinebileceğiniz 65 farklı kostüm, bu kostümlerin iyileştirmeleri, yardımcı araç gereçler, hepsi farklı farklı (ya da birkaç çeşit) oyun içi kaynağa muhtaçlık duyuyor. Olağan teknoloji modülleri, seçkin teknoloji modülleri, kahraman ve kent tokenleri farklı aktivitelerden elde ediliyorlar. Her ne kadar oyunu dümdüz ana misyondan oynayıp bitirmenize bir pürüz yoksa da yan vazifeleri yapmanız, yanı başınızda ansızın beliren kapkaç olayına müdahil olmanız ya da muhtemel bir silahlı çatışmayı engellemenizin size kazandırdığı puanlar, düzeyler ve hasebiyle geliştirmelerle üst zorluk düzeylerinin hakkından gelmenize mutlaka yardımcı oluyor. Bu ortada süratli ulaşımı falan boşverin de kostümleri toplamak için vakit harcamanıza değebilir. Kostümler birinci oyundaki üzere ekstra bir özellik sunmuyorlar lakin kimileri o kadar hoş ki sadece o kıyafetlerle dolaşabilmek için bile peşlerinden koşulur. Burada Insomniac akla yatkın bir iş yapmışa benziyor. Kostümlere özellikler ekleyip istemediğiniz bir tiple dolaşmanıza da neden olabilirlerdi.

Bir oyunu epeyce beğenmeme karşın her yazdığım sözün olumsuzmuş üzere hissettirmesi çok tuhaf gelse de aslında satır ortalarında Spider-Man 2’nin ne olduğunu ve ne olabileceğini aktarmaya çalışıyorum. Birtakım yan vazife kümeleri çok hoş; birtakım aktiviteler direkt sıkıcı. Lakin içerikleri ne olursa olsun yazının başında söylediğim 1/3’lük kısmı geçtikten sonra hiçbirini oynayası gelmiyor insanın. Oyunun senaryosu bir oraya bir buraya salvolar atarak o denli bir ilerlemeye başlıyor ki ana misyon ışığı yansın da koşturayım diye bekliyorsunuz. Bilhassa oyunun ivmelenmeye başladığı ikinci 1/3’lük kısım bu türlü. Kraven ne vakit sahneye çıksa bir rockstar üzere tüm ilgiyi üzerinde topluyor. Makus bir adam olmasına karşın o denli nefret edilesi bir tip değil. Kapalı ajandasını açık etmemesi onu çok daha iginç bir karakter kılıyor. Oyunun duyurusundan beri kimdir diye merak ettiğimiz Venom’un varlığını bile unutturuyor açıkçası Kraven.

Bir müddet sonra senaryo artık düzgünden düzgüne merak uyandırmaya başlıyor. Miles’ın ergenlik sorunları bile rahatsız etmiyor, o derece. Bazen bir ana vazifesi bitirince oburu çabucak açılmıyor. Diyorsunuz ki “Bari boş durmayayım da birşeyler yapayım”. İşte o anlarda yan aktiviteler işe yarıyor; bir sonraki ana vazife karşınıza çıkana kadar vakit geçirtiyorlar. Son düzlük esasen süper. Oyunun suratı hiç kesilmesin, hem içinde olduğunuz misyon biraz daha sürsün hem de bir an evvel bitsin istiyorsunuz. Bir sonraki adımda olacaklara duyduğunuz merak her şeye baskın geliyor ve son sürat oyunun sonuna yanlışsız koşuyorsunuz.

Spider-Man 2, şikayet ettiğim tüm özelliklerine karşın bir oturuşta bitirdiğim bir oyun oldu. Ortaya diğer oyun karıştırasım gelmedi. Soluklanmak için kapattığımda bile aklım Peter’da kaldı. Her boş vaktimde New-York’a dönmek, Spider-Man olmanın keyfine bir kere daha varmak istedim. İşte tam da bu nedenle Spider-Man 2 yalnızca serinin takipçilerinin değil, tüm aksiyon severlerin oynaması gereken bir oyun.