Metal Gear Solid: Master Collection Vol. 1 – İnceleme

Hazır serinin 35. yıl dönümü de gelip çatmışken şöyle baştan sona, tüm ana oyunlarıyla bir Metal Gear efsanesini baştan oynamak istiyorsanız gerçek yerdesiniz. Metal Gear Solid: Master Collection, hakikaten de otantik ve nostaljik formda size seriyi deneyim etme bahtı veren yegane koleksiyon seti çünkü. Yani en azından potansiyel bir Vol. 2’nin çıkmasıyla o denli olacak. Şimdilik elimizde evvel Vol. 1 var ve onun içinde de neler varmış, gelin birlikte bakalım.

35 yıl derken???

Ne yani, siz seriyi 1998’de çıkan Metal Gear Solid’le mi başladı sanıyordunuz? Olur mu hiç, ondan evvel Metal Gear (1987) ve Metal Gear 2: Solid Snake (1990) var. Bu oyunlar çıktıkları tarihler de itibariyle serinin geri kalanından önemli formda ayrılıyor varsayım edersiniz ki. Çok daha kolay mekaniklere ve görselliğe sahipler. (Ne de olsa MSX2 ve NES devrinden bahsediyoruz) Lakin bütün kolaylığına karşın Kojima tesiri hissediliyor yeniden de. Eldeki teknolojiye karşın tekrar imkanları zorlayıp serinin geleceğinde çokça göreceğimiz kimi konseptleri ve öykü örgülerini işlemiş daha o vakitten.

Master Collection’ın bir hoşluğu bütün oyunların farklı versiyonlarını dahil etmiş olmaları. Oyunlara nazaran ayrılmış ana menülerde asıl oyuna geçmeden evvel Kuzey Amerika, Avrupa ve Japonya üzere farklı versiyon seçenekleri göreceksiniz. Bunlar özünde büyük ölçüde birebir, o denli çok devasa değişiklikler içermiyorlar lakin kimisi sansür, kimisi kültürel farklılıklar, kimisi o bölgeye oyunun sonradan çıkmış olmasından kaynaklı irili ufaklı birtakım değişikliklere sahipler. Keşke hangi versiyonda ne değişiklik olduğu da seçimden evvel yazsaymış, daha bilgilendirici olurmuş. Bu ana menülerdeki bir öteki bonus da oyunların senaryo kitabına buradan ulaşabiliyor olmanız. Oturup bu türlü diyalog diyalog kim ne demiş okuyabiliyorsunuz yani. Geriye oyunun Soundtrack’inden müzik de açabiliyorsunuz hatta okurken atmosferik olsun diye.

Bonusları geçtim, FOXHOUND’u seçtim…

Hah, geldik mi asıl oyun kısmına. Bu noktada nitekim hoş bir derleme yapmışlar. MGS 1 sekmesi altında ana oyun, Special Missions, VR Missions, Integral üzere çeşitli platformlara dağılmış bütün eklentiler bir ortada ve hepsine rahatlıkla ulaşabiliyorsunuz. Bu noktada MGS1’in beğenilen birtakım sürprizlerini sekteye uğratmamak ismine “Manage Saved Data” altından hangi PS1 klasiklerinin kayıt evraklarına sahip olduğunuzu da seçiyorsunuz (Aynı halde kontrolörü hangi kullanıcı portuna takılı olduğunuzu da dijital olarak değiştirebiliyorsunuz. O da lazım olacak, aklınızda olsun) Birinci başta “Bu neyin Save’i ya?” dediysem de ekrandaki oyunların isimlerine dikkat edince jeton düşüverdi. Şayet birinci kere oynayacaksanız çok da takılmayın, ismi hoşunuza giden bir adedini seçip geçin; bilenler zati çoktan bunları neden seçtiğimizi anlamıştır.

Şimdi, her oyuna olağan ki başka farklı koca bir inceleme yazmayacağım lakin birinci iki MG ve MGS 3 dışında serinin her oyununu oynayıp bitirmiş biri olarak yıllar sonra Shadow Moses, Big Shell üzere yerlere dönmenin ben de yarattığı hissiyatlara odaklanacağım.

MGS 1, ne yazık ki görsel olarak en berbat yaşlanan olmuş. Görsel olarak büyük ekranda nispeten üzücü gözükse de oynanış kestirim ettiğimden çok daha sıkı kalmış. Alışılmış çağdaş oyunlarda alıştığımız ve 1998’de emrimize amade olmayan şeylerin yokluğu hissediliyor fakat hele de giriş kısmını tekraren ve tekraren oynayan benim anılarımı hoş depreştirdi. Birinci bir 5-10 dakika “Bunu nasıl yapıyorduk ya?” dedikten bir yarım saat sonra yanımdaki Burcu’ya “Bak artık şuradaki köşede Ration gizliydi, USP’yi de şuradan alıcam artık. Bak bak bak!” diye birazdan neler olacağını anlatmaya başlamıştım. Görsellik yokuşunu tırmanabilirseniz sonrası yokuş aşağı hoş iniliyor yani.

La-Li-Lu-Le-Lo!

Ya size bir şey diyeyim mi? Bundan bir 20 sene evvel de “MGS 2 vaktin ötesinde oyun ya” derdik lakin gerçekten öyleymiş. MGS 1’le biraz artık dede kaslarımın hafızasını açtıktan sonra MGS 2 aktı gitti resmen. “Şöyle bir bakar izlenim edinirim” diye oturdum başına, bir baktım Tanker kısmı bitmiş; Big Shell’e yanlışsız yollanıyorum. Bir yandan da alışılmış “Ulan Kojima… Ulan Kojima!” diyorum, zira hani 20 sene evvel kandırdı adam resmen bizi. Artık bilerek oynayınca “Kim bilir bıyık altından ne biçim güldü bize bunları yaparken” diyor insan.

Neyse, MGS 2 bu açıdan koleksiyonda en keyifle ve en uzun oynadığım oldu herhalde. “Bak bak, ışıkları vurabiliyorsun” ve “Olga’yla dövüşürken şu tenteyi vurursan rüzgârda savruluyor heheh” formundaki yorumlarım muhtemelen Burcu’ya anlamsız gelmiştir bugün birçok oyunda olduğu için fakat 2001 yılında bunlara hayret ettiğimizin anısı güya çok anormalmiş üzere tekrar hayretlere sürükledi beni. Yeniden de Big Shell’de martı dışkısına basıp düşmeyi hiç özlememişim, onu da hatırlamış oldum.

You are pretty good…

Serinin gediklisi olarak öyküsünün girdisini çıktısını, hatta oynanıştaki çeşitli püf noktalarını bilsem de itiraf ediyorum ki birinci kere MGS 3’ü oynamış bulundum bu paket sayesinde. (Çünkü benim hiç Playstation 2’m olmadı amca. Evvelki oyunları da PC’de oynadım zaten) O yüzden benim için büyük ölçüde taze bir deneyim oldu evvelkilerin bilakis. Lakin yeniden serinin neden en sevilen oyunlarından birisi olduğunu da anladım. Bir noktada “Hadi bak, ambargo vakti gelip çatıyor; incelemeyi yazmak lazım” diyerek kendimi başından kopardım lakin artık de oturup bu tecrübeyi de sonlandırsam mı diye Snake dürtmüyor değil hani…

Genel bir MGS koleksiyonu olarak baktığımızda aslında hoş bir toplama paket anlayacağınız MGS: Master Collection Vol. 1. Öte yandan bu klasikleri kimi platformlarda birinci sefer, çağdaş sistemlerde bir ortada oynamak hoş olsa da Konami’nin bu koleksiyona en az efor harcaması ve aslında dahasını yapabilecekken MGS HD Collection’ı azıcık süsleyerek sunuyor olması puanını biraz aşağı çekiyor. Yoksa dediğim üzere, ortadan geçen onlarca seneye karşın beklediğimden çok daha güzel ve oynanabilir duruyor serinin eski oyunları. PS3’ün 720p çözünürlüğünden 1080p’ye çekiştirilen imajlar 2K ve 4K muhabbeti yaptığımız şu günlerde biraz tembelce kaçıyor doğrusu. Ancak nasıl göründüğü umurumda değil, ben efsaneyi bütünüyle deneyim etmeye bakarım diyorsanız o vakit bakmaya paha.