Persona 5 Tactica – İnceleme

Bazen internette “Yuh arkadaş, Persona 5’i de ne biçim sağdı ATLUS!” diyen bildiriler görüyorum. Çok da anlamlandıramıyorum, zira Persona 5 yahu bu? Strikers’ıydı, Royal’ıydı, Dancing in Starlight’ıydı, Tactica’sıydı… Ortalarında berbat çıkmış olan oldu mu bugüne kadar hiç? Bu kalitede çıkmaya devam ettikçe daha 10 tane de Persona 5 öyküsü çıksa oynarım ben. Yenisini yapmazlarsa dönüp dolaşıp eskisini tekrar oynuyorum zira. O yüzden Persona 5 Tactica bünyeme çok düzgün geldi, Phantom Thieves yeniden enfes müzikleri ve sürükleyici öyküsüyle beni ziyadesiyle ihya etti.

Persona serisi her spin-off’ta farklı bir telden çalmayı pek seviyor. Persona 5 / Royal sıra tabanlı bir J-RYO’yken, Strikers aksiyonun tabanına MUSOU tipine geçerek vurmuştu; Dancing in Starlight’ta ritim tutup dans pistindeki numaralarımızı sergilemişken, Q2’yse zindan tepiklemeceye odaklanmıştık. Tactica’ysa siper bazlı taktik strateji çeşidini deniyor. Bir Fire Emblem, bir XCOM alanına yanlışsız kaydığını düşünebilirsiniz yani.

Siper al!

Oyunun çeşit değiştirmesi oyun mekaniklerinde de önemli birtakım değişikliklere yol açmış natürel. Asıl seride zafere giden yol karşınıza çıkan Shadow’ların zayıf oldukları elementleri bulup onlara karşı kullandığınız 1-More’larla döşenirdi. Burada artık elementler farklı tesir ve reaksiyonlara sahipler. Size ekstradan çeşit kazandıran 1-More’lar çoklukla düşmanı siper dışında yakaladığınız rastgele bir atakla kazanılabiliyor. Haliyle konu biraz daha köşe (ya da daha doğrusu siper) kapmacaya dönüyor. Birebir formda siz de siper dışında yakalanırsanız 1-More’a maruz kalıyorsunuz olağan. Yarım siperler daha azaltılmış hasar almanıza, tam siperlerse hasarı büsbütün bloklamanıza yarıyor. Konunun neredeyse büsbütün bunun üzerine dönmesinden kestirim edeceğiniz üzere hem düşmanlarınızın hem de sizin emrinizde siper gerisine sinmiş düşmanı saklandığı delikten çıkartabilecek yetenekler ve ataklar var. Yakın dövüş taarruzları özellikle önemli; zira kullandığınızda düşmanın durduğu kareye kendiniz geçiyorsunuz. Haliyle hakikat açılardan yaklaştığınızda düşmanı siperinden edip onun siper aldığı köşeye kurulmak çok kilit bir taktik. Elementler farklı tesirlere sahip demiştim ya, bunu yeniden siper kapmacada avantajınıza kullanabiliyorsunuz. Mesela rüzgâr temalı ataklar ekseriyetle Sweep yaparak düşmanı ittiriyor ya da Hypno yaptığınız düşman size gerçek yaklaşırken kendini açığa çıkarıyor vs. Tesir ve reaksiyonların tam listesini çabucak şuralarda bir yerde bulacağınız kutudan okuyabilirsiniz.

Aktif hale getirme formülümüz farklı formda olsa da 1-More’lar hâlâ değerli. Bir düşmanı zayıf anında yakalayıp tepetaklak ettikten sonra asıl oyun stratejimizi kurmaya başlıyoruz zira. Üç karakteri bir üçgen oluşturacak halde bu tepetaklak düşmanın etrafına konumladıktan sonra üçgenin içinde kalan herkese elimizdeki silahın gücüne nazaran hasar vuran çok güçlü Triple Threat saldırısı yapabiliyoruz -ki bunu klasik “All-Out Attack” olarak da düşünebilirsiniz aslında. Yanlışsız kullanıldığında dayanılmaz kuvvetli ve en ağır ağabeyleri bile hiç edebiliyor.

Siz senaryoda ilerleyip bağlarınızı kuvvetlendirip konunun katmanlarını tek tek açtıkça yeni yeni mekanikler de evvelkilerin üstüne inşa ediliyor; bir yerden sonra tek bir cinste düşmanları yüksekten itip, aşağıdaki karakterle Follow-up yaptıktan sonra öbür uca koşup orada bir başkasını siperden çıkartıp Triple Threat’le ortadaki herkesi uçurma üzere çılgın taktikleri birbirine ekleştirmeye başlıyorsunuz. Bu da aslında biraz kesim parça bulmaca çözme hissiyatı veriyor. Hele ki ileriki kısımlarda savaş alanının da inip çıkan platformlar üzere kesimlerle bu yapboza uymasıyla uygunca baş yormayı gerektiren bir hal alıyor. Ee taktik-strateji işte, mis üzere. Bu husustaki en büyük şikayetim oyunun bir noktada “Tamam haydi artık, son yüzleşme vakti HAYDİ HADİ ÇABUK” gazı verdikten sonra üzerime bir 5-6 kısım daha atması oldu. O gazı almışken (bir de benim üzere Merciless zorluğunda oynuyor ve bütün kısımları tam yıldızla bitirmeye kasıyorsanız) konunun uzaması biraz canımı sıktı ve oyunun akıcılığını tam da en yüksekte olması gereken noktada aşağı çekti. Hatta palavra yok, sonlara hakikat bunalıp biraz orta verdiğim bile oldu. Biraz moladan sonra tekrar oynattı ancak kendini, o denli “Tamam bana yetti, tam salıyorum” düzeyinde bir tekleme de değil yani.

Neden oynatabildi pekala? Zira bu bir Persona 5 öyküsü tam manasıyla. Seriye aşinaysanız neyden bahsettiğimi az çok kestirim ediyor olmalısınız. Neyle karşı karşıya olduğunuzu az çok iddia etseniz de konu bir formda sizi yakanızdan yakalayıp kendine çekmeyi de başarıyor hani. Sürprizlerle sizi hâlâ şaşırtmakta ve “Dur bakalım bunu nereye bağlayacaklar sanki?” diye meraklandırmakta üstüne yok…

Vanilla öykünün bitişinin akabinde grup Leblanc’ta demlenip Joker’e kahve (ve köri) siparişi verirken başlıyor bu sefer öykümüz. Bir anda kendilerini yeni bir Metaverse’ün içine düşmüş bulan Phantom Thieves başta buradan çıkış ve meskene dönüş yolunu arıyor fakat çok geçmeden kendilerini bu yeni diyarın hükümdarı Marie’yle karşı karşıya buluyorlar. Bir de üzerine Joker ve Mona hariç herkesin zihni Marie tarafından yıkanınca yalnızca buradan kaçmaya değil, dostlarımızı da onun elinden kurtarmaya dönüşüyor emelimiz. Bu uğurda da Marie’nin kararına direnen asiler ve onların başkanı Erina’yla güçlerimizi birleştiriyoruz.

Revolution is a Blade

Erina, Tactica’nın iki yeni kıymetli karakterinden birisi. Rastgele bir Persona kullanamasa da dövüş yetenekleri ve Marie’nin zihin yıkama gücünü silen bayrağıyla Joker ve Mona’nın tam da gereksinim duyduğu kişi aslında. Bu noktada artık ciğerine kadar tanıyıp sevdiğimiz Phantom Thieves ile savaş alanında karşı karşıya gelmek enteresan bir kıssa noktası sağlamış. Hem de grubu yavaş yavaş geri toplamak için mantıklı bir sebep vermiş.

İkinci değerli yeni karakterimizse Toshiro Kasukabe. Kendisi bizim dünyamızdan “bir şekilde” Metaverse’e düşmüş genç bir siyasetçi. Kadro arkadaşlarımızı kurtarmak için Marie’nin güçleriyle savaşırken kendisini özgür bırakıyoruz ve meskene dönüş için onunla da ittifak kuruyoruz. Kendisi savaşlarda direkt katkıda bulunmasa da taktiksel olarak grubu yönlendirip Erina’nın isyancılarıyla Phantom Thieves ortasında bir nevi köprü vazifesi de görüyor. Sonrasında konu açıldıkça açılıyor fakat, merak etmeyin buraya kadar söylediklerim çok spoiler alanına bile giriyor sayılmaz yani.

Tactica biraz daha farklı bir yaklaşım benimsediği için RYO ve toplumsal öğeleri Persona 5 ve Royal kadar derin değil. Kısım ortalarında soluklandığımız bir karargâhımız (Çok şaşıracaksınız lakin: Leblanc!) var. Orada kısım geçildikçe açılan konuşmaları takip edebiliyoruz, ortada da tekrar ilerledikçe “Quests” ismi altında birtakım yan vazifeler açılıyor. Bu yan misyonları muhakkak yapmanızı tavsiye ederim, zira çoklukla sizden belirli karakterleri yanınızda getirmenizi isteyen bu misyonlar bol kepçeden Skill puanı veriyor. Bu skill puanlarıyla da karakterlerinizin yetenek ağacını dallandırıp budaklandırıyorsunuz. Tıpkı vakitte her Quest’in bir nevi bulmaca üzere olması ve çözmek için epey spesifik birtakım tahliller gerektirmesi de hoşuma gitti. Hatta olağan kısımlardan daha bile hoşuma gitti birden fazla vakit, tam kararında olmuş.

Bir de alışılmış ki bahsetmem gereken bir şey daha var: Müzikler. Yani bunu zati biliyor olmanız lazım, ben Persona 5’in müzikleri deyince sudan kesilen ırmaklar biliyorum. Tactica da buna istisna değil, hatta Persona 5’in o klasik tonuna Rock katmalarıyla beni çok üzücü tavladılar, sabah Revolution in your Heart’tan girip akşam Repaint Your Heart’tan çıkıyorum bıkmadan usanmadan. Daha birinci günden albümü internete salarak beni ekstradan memnun ettiler. Oyun müziği dinlemeyi seviyorsanız listenizin baş tacı yapınız, seviniz ve de sayınız diyorum o yüzden.

Toparlayacak olursam, Persona 5 Tactica başta da ipucunu verdiğim üzere taş üzere bir taktik strateji oyunu olmuş ve Persona 5’in galibiyet serisini katiyetle bozmuyor. Sonlarda dediğim üzere biraz temposu düşüyor ve kısımları sündürdüğünden ötürü “mükemmel” olmayı kıl hissesi kaçırsa da serinin hayranlarının kalbini çalacağına dair en ufak kuşkum bile yok.