Prince of Persia: Lost Crown – İnceleme

Bundan bir-iki ay evvel birisi çıkıp da bana “Prince of Persia: The Lost Crown’ı çok beğeneceksin, hatta en sevdiğin metroidvanialar ortasına girecek,” dese ona hayatta inanmazdım. Hatta evvel bu çeşitteki favori oyunlar listeme, sonra onun yüzüne bakar ve J.J. Jameson’ın o meşhur kahkahasının bir benzerini bile atardım.

Hakikaten de hiç radarımda olmayan, baht vermeyi düşünmediğim bir oyundu The Lost Crown. Zira duyurulduğu günden beri benim üzere azılı bir PoP hayranını kendisinden uzaklaştırmak için gereken bütün düğmelere basıyordu. “Yepyeni bir başkarakter!” “Bildiğiniz Prens’i unutun!” “Sargon isminde, rasta saçlı, asi bir genci yöneteceksiniz!” “Modern kitlelere yönelik olacak!” “Seriyi sıfırlayacak!” Nitekim de duymak istemeyeceğim her çeşitten beylik lafı ediyordu Ubisoft cephesi. Fakat ne memnun ki oyun hiç ummadığım kadar düzgün çıktı ve tüm ön yargılarıma karşın oynarken acayip keyif aldım. Hatta kendisi Ori and the Blind Forest ve Hollow Knight’tan beri oynadığım en âlâ, en başarılı metroidvania desem bir gıdım bile abartmış olmam. O derece…

Prens, senin yüzüne n’olmuş?

Yazının başında da belirttiğim üzere, The Lost Crown seriyi büsbütün sıfırlıyor ve bizi farklı bir öykü akışına götürüyor. Bildiğimiz Prens’i, hain veziri, vaktin kumlarını ve Bin Bir Gece Masallarından fırlamış o atmosferi unutun. Bu sefer Sargon isminde, kılıç kullanma konusunda usta, son derece çevik ancak bir o kadar da küstah bir genci yönetiyoruz. Kendisi Pers İmparatorluğu’nun “Immortals” (Ölümsüzler) olarak bilinen meşhur askerlerinden birisi. Çok yetenekli yedi savaşçıdan konseyi olan bu takımdaki herkes “Artha” ismindeki bir enerjiyi kullanarak kendilerine has, özel bir vuruş yapabiliyorlar.

Ölümsüzler oyunun çabucak başında Persepolis’i kuşatan Kuşan İmparatorluğu’nun askerlerini yeniyor ve kenti düşmanın pençesine düşmekten son anda kurtarıyorlar. Lakin tam işler yoluna girdi derken Tomris Hatun’un oğlu Prens Ghassan (Hasan diye okunuyor) kaçırılıyor ve onu kurtarma vazifesi yeniden biz Ölümsüzlere düşüyor. Evet, oyundaki “Pers prensi” bu.

At binip prensi kaçıranların peşine düşen kahramanlarımız kendilerini efsanevi Kaf Dağı’nın eteklerinde buluyor. Burası tıpkı vakitte büyülü güçleriyle bilinen Simurg’un (bizdeki Zümrüdüanka) ve Pers İmparatorluğu’nun en büyük hükümdarlarından biri olarak kabul edilen Kral Darius’un yaşadığı bir saray. Fakat Darius otuz yıl evvel ölmüş, Simurg ortadan kaybolmuş ve Kaf Dağı’nın üstüne bir lanet çökmüştür. Vakit artık burada güvenilmez, değişken bir kavram hâline gelmiştir. O denli ki daha saraya adım atmamızın üstünden yalnızca birkaç dakika geçmesine karşın yoldaşlarımızdan birinin, “Haftalardır buradayız lakin bir sonuç elde edemedik,” dediğine, saray muhafızlarından birininse “yıllardır bu koridorlarda dolaştığından” bahsettiğine şâhit oluyoruz şaşkın şaşkın.

Dağın üstüne çöken lanet yüzünden buranın muhafızlarından kimileri zombi askerlere dönüşmüş, kimi yerleriyse çeşitli canavarlar basmış. Kimi yerlerdeyse vakit büsbütün durmuş. Yıkılmak üzereyken havada asılı kalan dev bir heykel, bir deniz savaşının ortasında donakalan gemiler, geri geri akan kum şelaleleri… Daha neler var neler. Ölümsüzler, Kaf Dağı’na ayak basar basmaz prensi daha çabuk bulmak için etrafa dağılıyor ve böylelikle biz de Sargon’la baş başa kalıyoruz.

Önyargıları Paramparça Etmek

Açıkçası birinci yarım saat boyunca oyuna biraz soğuktum. Prens’i Ghassan isminde, etkisiz bir elemana çevirmeleri mi dersiniz, Sargon’un punk saçları ve tutumlarımı, yoksa Sands evreniyle sıfır alaka olması mı… Lakin Kaf Dağı’na adım atıp da serüvene gerçek manada başlar başlamaz işler hemen değişti. Zira oyun acayip sarıyor, o denli bu türlü değil. Bilhassa de metroidvania cinsini seviyorsanız.

Bir defa Sargon’u yönetmek çok keyifli. Oyun her ne kadar iki boyutlu olsa da evvelki PoP oyunlarından hatırladığımız akrobatik hareketlerin birçoklarını yapabiliyoruz. Duvardan duvara sıçramak, bayrak direklerinde dönüp ileri sıçramak, bilumum tuzaklardan ve kazıklardan kaçmak, zombi askerlerle savaşmak… Başkarakterimiz de oyunda ilerledikçe o asi tutumlarını bir kenara bırakıp daha sevilesi birine dönüşüyor. Esasen hatırlarsanız Sands of Time’da da emsal bir durum vardı. Ayrıyeten Layla & Qays (Leyla ile Mecnun) ismini verdiği ikiz kılıçlarını kullanma konusunda da çok hünerli biri kendisi. Ve bütün bunlar onu yönetmeyi acayip keyifli bir hâle getiriyor.

• Unutulmaz Oyun Müzikleri: PoP The Sands of Time – Time Only Knows

Oynanış temel olarak alışageldiğimiz metroidvania formülünü kullanıyor. Elimizde birbirleriyle irtibatlı bölgelerden oluşan büyük bir harita var. Lakin birinci başlarda her yere gidemiyoruz. Yeni bölgelere lakin oyunda ilerleyip yeni yetenekler kazandıkça ulaşabilmeye başlıyoruz. Yalnız oyunun haritası nitekim ÇOK BÜYÜK. Ben daha evvel bir metroidvania’da bu kadar uçsuz bucaksız bir haritayla karşılaştığımı hiç hatırlamıyorum (Afterimage oynamadığın ne kadar da aşikâr 🙂 – Eser). İşin hoş tarafı her bölgenin birbirlerinden olabildiğince farklı olması. Üstelik yalnızca etraf tasarımı olarak değil, bulmacalar ve düşmanlar açısından da o denli.

Oyunda 10’dan fazla farklı bölge var: Saray, ormanlar, şark bahçeleri, astronomi kuleleri, yeraltı mezarları, limanlar… Ve bunların her birinde başka bölgelerde rastlamayacağınız 2-3 farklı düşman tipi bulunuyor. Üstelik hepsi de son derece dişli rakipler ve en ufak bir hatanızda bile ağzınızı burnunuzu itinayla kırıveriyorlar. Hele birebir anda iki-üç kişi birden dalarlarsa yandınız; bütün yeteneklerinizi ve reflekslerinizi kullanmazsanız dayaklardan dayak beğenmeniz işten bile değil. Kaç kere bir kısım sonu canavarına gideceğim derken bu ayaktakımından bir hoş sopa yediğimin sayısını inanın unuttum. Oyunda bir kesim Souls havası var desem abartmış olmam yani. Kayıt noktalarında dinlendiğinizde yahut birebir bölgeye geri döndüğünüzde bütün düşmanlar yine canlanıyor hatta.

Zamanlama Möhim Sorun Azizim

Sargon’un eli de armut toplamıyor natürel. Çift kılıcımıza ilaveten ilerleyen kısımlarda bir ok ve yay, bir de çakram (Xena’nın meşhur fırlatma diski) sahibi oluyoruz. Sağda solda topladığımız malzemelerle sarayın demircisine (kendisi kocaman, kıpkırmızı bir iblis abla bu arada) uğrarsak silahlarımızı güçlendirebiliyoruz. Tekrar çeşitli vazifeleri yaparak yahut sandık açarak bulduğumuz kolyeleri boynumuza asarak kendimize çeşitli özellikler kazandırabiliyoruz. Ateşe dayanıklılık, daha fazla can, daha fazla hasar verme üzere gibi… Olağan hücumlara ek olarak bir de “parry” (savuşturma) yeteneğimizi var. Ancak zamanlamasını saniyesi saniyesine tutturmamız lazım, aksi takdirde zati canımıza ot tıkayan düşmanlar bir de üstüne kritik hasar verip bizi eşekler cennetine postalayıveriyor.

Ama bütün numaralarımız bunlarla hudutlu değil. Oyundaki kısım sonu canavarlarını yendikçe bir Simurg tüyü kazanıyoruz. Bu tüyler de bize çeşitli “zaman güçleri” kazandırıyor. Ancak vakit deyince aklınıza çabucak Sands of Time’daki vakti geri alma ve yavaşlatma yetenekleri gelmesin. Tersine, Sargon’un vakit güçleri daha farklı, metroidvania oyunlarından görmeye alışkın olduğumuz cinsten şeyler: Çift zıplama, ileri atılma, kendi klonunu oluşturma, neslimizle kancalara tutunma üzere gibi. Bitmedi! Bir de Artha gücü kullanarak gerçekleştirdiğimiz muhteşem düper güçlü, özel vuruşlarımız var. Birinci başta yalnızca kılıçlarımızla çok güçlü bir güç saldırısı yapabiliyoruz. Ancak kısımları geçip kimi “özel” düşmanları yendikçe yeni ve etkileyici yetenekler ekleniyor repertuvarımıza. Bunların “Gılgamış’ın Ruhu,” “Bahamut’un Öfkesi” yahut “Şahbaz’ın Hayaleti” üzere isimlere sahip olmasıysa yüzünüze küçük bir tebessüm yerleştiriyor.

Tabii oyun yalnızca kılıç tokuşturup oraya buraya atlamaktan ibaret değil. The Lost Crown’ın haritası bilinmeyen odalar, çözülecek bulmacalar, yan misyonlar, bulunacak kıyafetler ve toplanacak eşyalarla dolu. Kısım dizaynları çok başarılı ve birbirlerinden olabildiğince farklı. Bir an dehşetengiz yaratıklarla dolu, karanlık tünellerde can havliyle koştururken öbür bir an tuzaklarla dolu bir korsan kasabasında envai çeşit düşmanla kılıç tokuşturuyoruz. Bilhassa sürprizini kaçırmak istemediğim bir “deniz savaşı” kısmı var ki sanırım en çok orayı sevdim. Çok özgündü.

Teknik manada da başarılı bir oyun The Lost Crown. 30 saatlik maceram boyunca yalnızca tek bir kusura denk geldim; korsanların kaptanının yan misyonunu tamamlayamadım. Lakin birinci gün yamasıyla çözülebilecek, çok küçük bir meseleydi bu. Oyunu bitirmeye de mani değildi Allah’tan. Onun dışında ne bir çökme ne tekleme, hiçbir sorun yaşamadım. Oyunun müzikleri de çok kâfi. Beklenildiği üzere Orta Doğu ezgilerini kullanmışlar, çok da yeterli yapmışlar. Müzikleri Ori and the Blind Forest ve Halo Infinite’den tanıdığımız Gareth Coker bestelemiş aslında. Lakin bir-iki tanesi dışında o denli aman aman akılda kalıcı bir müzik de hatırlamıyorum doğrusu.

Oyunun notunu neden kırdığıma gelince. Birincisi ödül sisteminin biraz sorunlu olması. Mesela bir yerde abartısız 2-3 dakika boyunca, reflekslerinizi ve hafızanızı sonuna kadar zorlamanızı gerektiren bir bulmaca sekansının akabinde yalnızca kırmızı bir pantolon verdi oyun bana. O kadar uğraşının akabinde yeni bir silah, canımızı arttıran bir obje vs beklerken yalnızca Sargon’un manzarasını değiştiren ve hiçbir artı özellik katmayan bir pantolonla karşılaşmak hiç güzel bir tecrübe değildi doğrusu. İkincisi süratli seyahat noktalarının ortasındaki aralığın biraz fazla olması. Azıcık daha yakın olsalar bu koskoca haritada dolaşıp sırları aramak çok daha keyifli olabilirdi. Üçüncü ve son şikâyetimse oyunun öyküsünün sonlara gerçek sallanmaya başlaması. Mesela Immortals üyelerinden bir adedine ne olduğunu hiç öğrenemiyoruz. Sargon’un öyküsüne dair oyunda bize birkaç değerli ipucu verilse de bunlar hiçbir yere varmıyor. Oyunun en son, en kesin yüzleşmesiyse çok fakat çok zayıf kalıyor. (“Bunu açıklamayı sana bırakıyorum” ne demek ya?)

Yine de bu son saydıklarım The Lost Crown’un şimdiye dek oynadığım en düzgün metroidvanialardan biri olduğu gerçeğini değiştirmiyor. 30 saat bu türlü bir oyun için çok uzun bir mühlet üzere gelse de hiçbir saniyesinden sıkılmadığım, her anından büyük keyif aldığım bir deneyim oldu hatta. Palavra yok, gönlüm hâlâ 3D bir PoP oyunu görmeyi istiyor. Lakin The Lost Crown’ın müsaadeden giden, misal oyunlar görmeyi de dört gözle bekliyorum artık.