RoboCop: Rogue City – İnceleme

80’li yıllar aksiyon sinemalarının sürüsüne rahmet olduğu vakitlerdi. Ne enteresandır ki bugün “efsane” diye isimlendirdiğimiz karakterlerin birçok hâlâ o devirde çekilen dizi ve sinemalardan çıkmadır. Mad Max, Yargıç Dredd, Rambo, Ripley, MacGyver… Fakat iki tanesi var ki bunlar daima birbirleriyle kıyaslanırdı. Terminatör ile RoboCop’u kastediyorum elbette. Zira oburlarının bilakis ikisi de pes etmek nedir bilmeyen birer sayborgdu ve karşı karşıya geldikleri takdirde neler olabileceği o günün forumları olan kaldırım başlarının ve okul köşelerinin en çok merak edilen konularındandı.

O yüzden Terminator: Resistance’la özellikle bizim jenerasyonun gönüllerini çalan Teyon’un sıradaki oyununun RoboCop hakkında olmasına şaşırmamak gerekirdi tahminen de. Lakin ne palavra söyleyeyim, ben şaşırmıştım. Ve bir o kadar da heyecanlanmıştım. Resistance’ta yaptıklarının yarısını bile başarsalar ortaya beni çok mutlu edecek bir oyun çıkacağından emindim zira. Ben ne bileyim onun katbekat üstüne çıkacaklarını? Ben ne bileyim gelmiş geçmiş en güzel sinema uyarlamalarından birine imza atacaklarını? Vallahi de atmışlar…

Ölü Ya Da Canlı Benimle Geliyorsun

RoboCop: Rogue City kronolojik olarak serinin ikinci ve üçüncü sinemalarının ortasında geçiyor. Alex Murphy çoktan delik deşik edilip öteki tarafı boylamış, özel bir operasyonla RoboCop’a dönüştürülmüş ve hem kendisini öldüren adamların hem de Nuke denen uyuşturucunun yaratıcısı olan Cain’in icabına bakmıştır. Lakin Detroit sokakları hâlâ cürümle doludur. OCP hâlâ kenti yıkıp yerine Delta City projesini getirme hayalleri kurmaktadır. Nuke da hâlâ her köşe başında bulunabilmektedir. Bütün bunlar yetmiyormuş üzere “New Guy” denen gizemli bir adam kente ayak basmış, çok büyük planları olduğunu ve en güçlü çeteyle çalışmak istediğini ilan etmiştir. İşte bu yüzden Detroit’teki bütün çeteler en uygunun kendileri olduğunu ispatlamak için ortalığı kasıp kavurmaya başlamıştır. Polis ise her zamanki üzere bütün bunlarla başa çıkamayacak kadar yetersiz durumdadır. Ellerindeki tek koz ise RoboCop’tur…

Rogue City birinci başta klasik bir FPS izlenimi verse de çok geçmeden hiç de o denli olmadığını anlıyorsunuz. Oyuna başlar başlamaz kendimizi az evvel bahsettiğim çetelerden birinin bastığı bir televizyon binasının önünde buluyoruz. Çabucak yanı başımızda da birinci sinemadan beri Murphy’nin yanından ayrılmayan, sadık ortağımız Lewis var. Binaya girip RoboCop’un o meşhur müziği eşliğinde haydutların defterini tek tek dürerken acayip gaza geliyorsunuz. Zira bu oyunda siper almak, sağa sola atlamak üzere aksiyonlar yok. Onun yerine birkaç yüz kiloluk, metal kaplı bedenimizle yürüyen bir tank misali çatışmanın ortasına balıklama dalıyor, mermiler zırhımızdan sekerken bastığımız yeri güm güm titreterek etraftaki düşmanları takır takır temizliyoruz. Olağan bu ölümsüz olduğumuz manasına gelmiyor, ekranın alt köşesinde bir can barımız var. Onu da sağda solda bulduğumuz OCP sıhhat paketleriyle doldurabiliyoruz. Zira en nihayetinde bu bir oyun…

Mekânlardaki çabucak hemen her şey mermilerin tesiriyle parçalanıp yıkılıyor. Kolonların betonları dökülüyor, su sebilleri delinip sızdırıyor, kola makineleri patlıyor, kâğıtlar havada uçuşuyor, uzuvlar kopuyor… Neredeyse F.E.A.R.’a denk bir etraf hasarı mekaniği var oyunda. Sadık tabancamız Auto-9 da oyunda yer alıyor elbette ve yarı otomatik tüfekten bozma bu minik canavarı oyunun ileriki kısımlarında bulduğumuz devre kartlarıyla geliştirip güçlendirebiliyoruz. Ek olarak düşmanlardan düşen makineli tüfek, pompalı vb silahları da kısa müddetliğine kullanabiliyoruz. Etraftaki monitörleri ve tüpleri falan tutup düşmanlara fırlatabiliyor, yumruk atabiliyor, düşmanları yakalarından kaptığımız üzere camdan aşağı atabiliyor ya da duvara vurabiliyoruz.

Bölümde biraz daha ilerleyince karşımıza kimi kanıtlar (çalıntı cüzdan, uydurma kimlik vb), çıkıyor ve bunları topladığımızda deneyim puanı kazandığımızı fark ediyoruz. Bu da bizi yetenek ağacına götürüyor ve oyunda hafif rol yapma elementleri olduğunu keşfediyoruz bu sayede. Bu yetenekler ortasında daha güçlü zırh, daha süratli deneyim puanı kazanma üzere pasif yeteneklerin yanı sıra metal yüzeylerden kurşun sektirebilme üzere enteresan şeyler de var.

Teslim Ol, Yoksa Başın Belaya Girecek

Peki hepsi bu kadarla mı sonlu sanıyorsunuz? Hayıııır… Birinci kısmı geçtikten sonra oyun bizi Detroit Polis Karakolu’na yolluyor ve o noktada tabanınız şöyle bir düşüyor. Adamlar karakolun tıpkısının birebirini yapmışlar yahu. Giriş salonu, RoboCop’un oturduğu sandalye, brifing odası… Hepsi tıpkı. Dahası, yalnızca ortağımız Lewis ile çikolata renkli çavuşumuz Reeds’le yetinmemişler, karakoldaki öbür bütün polisleri de oyuna eklemişler. Estevez, Kaplan, Ramirez… Sinemada şöyle bir gördüğünüz, hatta isimlerini bile hatırlamadığınız bu elemanları karşınızda görünce bir dumur oluyor insan. Karakolda dolaşırken de yan vazifeler açılıyor desem pekala? Yav RoboCop’un araç sürüşü ve polis garajından çıkarken arabasının altını rampaya sürtmesi bile tıpkı. İnanılmaz ayrıntılar var yahu, daha neler neler… Teyon yeniden dersine çok düzgün çalışmış.

Bitti mi? Hayıııır… Karakoldan çıktıktan sonra yarı açık dünya bir Detroit haritasının ortasına atıyor oyun bizi ve kendimizi bir anda yan misyonların, soruşturmaların ve keşfedilecek sokakların ortasında buluveriyoruz. Çok sık olmasa da kentin mahallelerinde dolaşırken gelen bir telsiz iletisiyle, biriyle girdiğimiz bir diyalogla yahut çalan bir telefonla kendimizi ekstra misyonların içinde bulabiliyoruz. Şayet her köşe bucağı araştırırsak hırsızların zulalarını bulabiliyoruz. Dükkânlara girip çıkıyor, yanılgılı park eden otomobillere ceza kesebiliyor (ciddiyim) ve denk geldiğimiz çeşitli cürümlere müdahale edebiliyoruz. Birtakım karakterlerle konuşurken karşımıza seçenekler de çıkıyor ve yaptığımız seçimler oyunun sonuna direkt olarak tesir ediyor. Bazen de Sherlock Holmes oyunlarındakine benzeyen fakat daha kolay bir soruşturma sekansıyla cesetleri tetkik etmemiz, tarayıcımızla etraftaki kanıtları aramamız falan gerekiyor.

Bitti mi? Hayııııııır… Kent sokaklarını arşınladığımız kısımların dışında otomobilimizle farklı olay mahallerine intikal ediyor ve buralarda onlarca çete üyesiyle silahlı çatışmaya giriyoruz. Bu yerlerden kimileri direkt olarak birinci sinemadan alınma ve sinemaları yakın vakitte izlediyseniz sizi hakikaten de çok hoş sürprizler bekliyor. Hem kısım dizaynları hem de düşman çeşitliliği beklediğimden çok daha doyurucu. Ortada sırada Detroit haritasına geri dönsek de o kadar farklı yerlere gidiyor, o kadar farklı düşmanlarla çatışıyoruz ki bir noktadan sonra imalcileri takdir etmeden duramadım. Üstelik hiçbiri oyunu uzatmak için, öylesine konulmuş şeyler değil ve hepsi kıssa içinde hayli mantıklı bir yere sahip. Oyunun yaklaşık 15-20 saat sürdüğünü ve bu mühlet içerisinde bir defacık bile sıkılmadığımı söylesem ne demek istediğimi daha yeterli anlatabilirim sanırım.

Bütün bunlara Murphy’nin ortada bir arızalanıp kafayı yediği, geçmişinden anılar gördüğü sekanslar da eklenince değmeyin keyfinize. Hülasa kolay bir FPS’den çok çok daha fazlası Rogue City.

Sadece Dostlarım Bana Murphy Der

Oyunun çok düzgün yaptığı bir şey daha varsa o da sinemaların vakit çizelgesini çok uygun tamamlaması. Terminator: Resistance’ta da birebir şey olmuş, birçok kişi “Üçüncü sinema bu olmalıydı,” demişti. Tıpkı formda RoboCop: Rogue City de serinin üçüncü sineması olma payesini sonuna kadar hak eden bir imal olmuş. Birinci iki sinemanın atmosferini buram buram yansıtmakla kalmıyor, üçüncü sinemayla ortalarında çok güzel bir köprü de kuruyor. Murphy’nin insan ve robot yanlarının ortasındaki çekişme ve ikilemler de çok hoş yansıtılmış oyuna. Hatta kahramanımızın ne kadar insan ne kadar robot olduğunu diyaloglarımız ve seçimlerimizle biz belirliyor, öbür karakterlerle aramızdaki alakalara ve sonuna direkt olarak tesir ediyoruz.

Oyun boyunca filmlerdekine benzeyen absürt reklamlar, tuhaf tuhaf haberler ve trajikomik durumlarla karşılaşıyoruz. RoboCop da yeniden tıpkı sinemalardaki üzere kimi vakit komik kaçan fakat bir robot için mantıklı olacak kelamlar sarf ediyor. Bu türlü anlarda çılgınca sırıtmadan edemiyorsunuz. Aslında kahramanımızı RoboCop 1 & 2’de karakteri canlandıran Peter Weller’ın ta kendisi seslendiriyor oyunda da. Ve mu-az-zam bir iş çıkarmış kendisi. Tıpkı halde 80’lerin atmosferini de çok yeterli yansıtıyor oyun. Koca koca monitörler, videokaset dükkânları, komplo teorileri…

Ama her şey güllük gülistanlık değil natürel. Rogue City yer yer düşük bütçeli bir AA olduğunu hissettiriyor size. En başta da grafikleriyle… Terminator: Resistance’ta olduğu üzere tekrar geçen jenerasyondan kalma, günümüz standartlarına nazaran nispeten düşük kaliteli görselleri var oyunun. Karakter modellemeleri yapımcının evvelki oyununa nazaran kısmen daha yeterli olsa da saçlar ve hızlar hâlâ Skyrim vaktinden hallice. Hakeza kimi karakterlerin seslendirmeleri de o denli.

Oyunun en büyük ikinci sorunu orta sahnelerde yaşanan önemli FPS sıkıntıları. Bu sahneler oyun içi motorla hazırlandıkları için bazen kağnı suratına düşebiliyor. RoboCop’un yakalayıp sağa sola fırlattığı düşmanlar da kimi vakit duvarların yahut tavanın içinden geçip gözden kaybolabiliyor. Ortağımız Lewis’in el bombalarından kaçmayıp öylece dikilmesi de atmosferi baltalayan ve göze feci derecede batan bir başka etmen.

Ama bütün bunları görmezden geliyorsunuz, inanın bana. Rogue City o kadar keyifli bir oyun zira. Hele ki çocukluğunuz 80’li ve 90’lı yıllarda geçtiyse ve RoboCop’un sizin de gönlünüzde başka bir yeri varsa… Açıkçası sevdiğimiz klasik yapıtların “modern tüketicilere uygun hâle getirilmesi” ayağına, politik doğrucular tarafından resmen katledildiği şu devirde (Sözüm size Vakit Çarkı ve Güç Yüzükleri dizileri) Rogue City üzere kaynak gerece bu kadar sadık ve saygılı bir oyunla karşılaşmak hakikaten de bulunmaz bir nimet. Teyon bu işi gerçekten düzgün yapıyor. Ben şimdiden bundan sonra hangi kült karakteri parmaklarımızın ucuna taşıyacağını merak etmeye başladım bile.