Spider-Man: Miles Morales (PC) – İnceleme

Valla çıkan onca hoş exclusive oyuna karşın, bu denli vakit Playstation al(a)mamış ve pek çok oyun muhabbetine mecbur Fransız kalmış biri olarak, şu ortalar oldukça keyifli günler geçirdiğimi söylemeliyim. Çünkü evvel David Cage oyunları, sonra Horizon, ana Spider-Man oyunu ve Uncharted koleksiyonu falan derken, konsolcuların yıllardır niçin bu türlü bayram ettiğinin karşılığını birinci elden deneyimleyerek almış oldum. Ve işte Marvel’s Spider-Man Miles Morales de, bu şahane furyanın son ve bir öbür başarılı örneği olarak karşımızda.

Aslında oyunun sunduğu içerik ve fiyat etiketi oyun Playstation’a çıktığından bu yana çok tartışıldı, tartışılıyor. Bu konuyu en baştan halledip incelemeye o denli devam etmek gerekirse, evet, oyun katiyen bu fiyatı hak etmiyor. Daha doğrusu, ana oyuna kıyaslayınca bu fiyatı hak etmiyor, yoksa Miles Morales ne oyun olarak makûs, ne de mühlet olarak o kadar kısa. Mesela ana misyonu her ne kadar 10 saatin altında rahatlıkla paketleyebilseniz de, haritadaki her şeyi %100leyeceğim ve bunu da en üst zorluk düzeyinde yapacağım derseniz, bu süreyi üç dört saat daha uzatabiliyorsunuz. Esasen tüm başarımları açacaksanız, NG+ ile müddet her türlü yirmi saate yaklaşacak. Ana oyunda -DLC dahil- 40-45 saat üzere bir müddette tüm başarımları alabildiğimiz düşünülürse, kabaca yarı yarıya bir içerik farkı var. Yani özetle, yirmi saatlik içerik sunan bir oyun benim için o kadar kısa sayılmaz; ancak birinci oyun bunun en az iki katı doluyken, seri için orta oyun teşkil eden Miles Morales’e elli dolares fiyat biçmek tuhaf bir tercih muhakkak. Bu konuyu bu türlü iğrenç bir söz oyunuyla nihayete erdirdiğimize nazaran devam edebiliriz sanırım.

New York’ta kış başkadır

Âdettendir deyip oyunun da öyküsünü kısaca özet geçmek gerekirse, MJ’in peşinden Sabel’ın memleketi Symkaria’ya giden Peter, New York’un güvenliğini de gözü kapalı formda Miles’a emanet etmiştir. Çünkü ikili en son birliktelerken, Peter’ın popoyu Rhino’dan biraz da Miles kurtarmıştır. Benim dayak yediğim yerde Rhino ayısını pataklayan, Noel ruhuna bürünmüş karlar altındaki New York’u da birkaç haftalığına yönetim eder mantığı yani. Karlar altında diye bilhassa vurguladım zira Miles belediyenin yapması gereken işleri bile yapıyor yer yer 😀 Sonrası ise güç şirketi Roxxon ile kentte yeni yeni palazlanan bir hata örgütü Underground ile çatıştığı ve Miles’ın kendi ferdî hikayesinin de muvaffakiyetle bu çatışmaya eklemlendiği bir olaylar silsilesi diyebilirim. Doğal öykü bu yanıyla biraz daha art planda, oyunun temel sıkıntısı Miles’ı tanıtmak ve benimsetmek çünkü. Kendisinin Peter’ın yokluğunda New York’un tek Spider-Man’i olmak üzere büyük bir sorumluluğu nasıl sırtladığı, hem bir evvelki oyunda kaybettiği babasının yasını tutması, hem kendisi üzere iki farklı hayat süren amcasıyla münasebeti, yine mahallî siyasetteki sivri çıkışlarıyla hayli düşman edinen annesiyle ve Phin dahil öbür arkadaşlarıyla olan dinamiği falan, Roxxon-Underground çatışmasını biraz daha ikincil kılmış yani.

Yufka yürekli ve amca ruhlu bir insan olduğumdan mıdır bilmem, Miles’ın bu muhabbetleri beni sardı sarmasına lakin tek kasvetim, Peter’la takıldığı birinci kıymetli misyonu olan Rhino vazifesinde “ay çok makûs batırdım bu işi”, “valla Peter beni ocak dışı bırakacak, az kaldı” triplerinde olan bu ergen kardeşimizin, hayli kısa bir mühlet içinde temel Spider-Man’den çok daha güçlü hale gelmesi, veya daha yanlışsız bir tabirle, oyunun size bu türlü hissettirmesi. Hani tamam, Miles’ın görünmezlik ve kankası Ganke ile venom ismini verdiği güç saldırısı üzere orjinal Spidey’de olmayan birtakım yetenekleri var lakin keşke Insomniac’ın bu yetenekleri sunumu, bu Miles Peter’ı bile üzücü pataklar dedirtmeseydi. Yani yalnızca oynanış olarak da değil, bayağı orta sahneler, kıssanın ilerleyişi falan da bu türlü dedirtiyor. Hülasa boynuz kulağı hemencecik bu türlü geçmemeliydi bence. Miles Morales’i çizgi romanlarda takip edemediğimden oradaki durum nedir pek bilmesem de, bu süreç bence Into the Spider Verse animasyonunda çok daha başarılı resmedilmişti.

Miles’ın farklı özelliklerinden bahsetmişken, bunların oynanışa yaptığı katkıya değinmek de istiyorum. Oynanış genel çizgileriyle ana oyunla çok benzeri, o yüzden bu dokunuşlar kıymetli. Evvela birinci oyunda biraz eksik hissettiren saklılık sekansları, bu oyunda Miles’ın görünmezlik yeteneğiyle birlikte çok daha manalı ve eğlenceli hale gelmiş. Mesela evvelden bir yerde aşikâr bir sayıda düşmanı saklılıkla indirdiğinizde, oyun otomatikman zımnilik sekansını sona erdiriyor ve sizi kalan düşmanlarla açıktan dövüşmeye itiyordu. Artık ise çaktırmadan düşmanı indirmeye çalışırken yakalansanız bile hemencecik kaçıp kamuflajı aktive ederek izinizi kaybettiriyor ve kaldığınız yerden kapalılığa devam edebiliyorsunuz. Hatta yalnızca düşmanlar sizi tespit edecek üzere olduğunda otomatikman kamuflajı aktive eden bir vizör bile var. Bayağı güzel olmuş yani. Tekrar değişik venom hücumları da yakın dövüşleri ve boss savaşlarını oldukça eğlenceli hale getirmiş. Farklı venom yeteneklerini açtıkça güzelce tadından yenmez hale geliyor Miles ile oynamak. Ayrıyeten bu yeteneklerle birtakım bulmacalar çözüyoruz, kentte gezerken venom yetenekleriyle bir tık hızlanabiliyoruz.

Oynanıştaki bu dokunuşların ötesinde oyunla ilgili olumlu manada dikkatimi çeken bir başka konu, yan misyon dizaynını ana oyuna oranla çok daha düzgün kotarmış olması. Artık muhakkak bir bölgeyi %100lemek için, orada angarya formda beş tane hata engellemek zorunda değiliz mesela. Ganke’nin büyük emek verdiği Spider uygulamasında listelenen hata ve aktiviteler listesinden her farklı cürüm çeşidini bir sefer engellememiz kâfi. Ki aktiviteler diye listelenenler de aslında küçük yan misyonlar diyebiliriz ve çeşitlilik olarak hiç üzücü değiller. Bu örümcek uygulaması üzerinden oyun, Miles’ın ikinci Spider-Man olarak yavaş yavaş şöhret basamaklarını tırmanışını da eğlenceli bir biçimde resmetmiş, hoş olmuş. Temel yan vazifeler de (şu haritada mavi üçgen halinde görünenler) kıssayı ve Miles’ın karakter gelişimini layığıyla taşımayı başarmış bu ortada. Olağan bu yan vazifelerin daha az tekrara düşmesinde oyunun daha kısa olması da tesirli ancak olsun. Bu ortada birinci oyundan direkt kopyalanan birtakım şeyler de kelam konusu: Mesela Screwball çabaları yerine Holo-Peter’ın eğitim vazifeleri gelmiş, Maggia, Fisk ve Sable üsleri bas olmuş Underground/Roxxon üssü bas falan filan. Son olarak ana oyunda benim hoş soluklanma olmuş dediğim, lakin kimilerince hiç sevilmeyen kapalılık odaklı orta kısımlar büsbütün çıkarılmış.

Miles’ın PC’de aktive olduğunu düşündüğüm öteki yetenekleri (!)

Oyunun PC’de nasıl bir performans gösterdiğini konsol sürümüyle kıyaslamak elbette tatlı olurdu; fakat konsolsuzluk işte, direkt burada gördüklerimden gideceğim. Bu oyunda enteresan formda ana oyunda hiç görmediğim tuhaflıkta buglar gördüm: Ağ atarken yerin içine düşmeler, orta sahnelerde Miles’ın gövdesinin bir kısmının “görünmez” olması, ses-görüntü senkronizasyonunda sendelemeler, duvarların içine sıkışma, bir yerlere sıkışan düşmanlar vs. Yeniden kimi bazı oyunun çöktüğü, donduğu da oldu. Öte yandan bize ulaştırılan sürümün genel performansı, evvelki oyunun çıkış öncesi sürümüne nazaran çok daha yeterliydi. Oyunun tamamına yakınını, 1080p ve yüksek ayarlarda ortalama 60 fps ile oynayabildim. Oyunun FSR 2.1 ve DLSS 3 üzere performans arttırıcı seçeneklerle gelmesi aslında başlı başına bir hoşluk bence. Velhasıl şu an oynanmayacak durumda olmasa da, bir iki yamayla çok daha yeterli bir duruma gelebilir oyun.

Sözün özü, böylesi bir orta oyun özelinde hakikat dokunuşları yapan, bir kısım tarafından varlığı büsbütün politik doğruculuk üzerinden okunan Miles Morales’i oyunculara sevdirme işini de bence âlâ biçimde kotaran fakat f/p manasında biraz güdük kalan bir imal olmuş SM: Miles Morales. Üstelik mesela şu an Playstore üzere sitelerde ana oyun bu oyundan 100 küsur lira daha ucuza bulunabiliyorken, ülkenin mevcut koşullarında gidin bu oyunu alın diyemiyorum. Ancak söylendiği kadar kısa olmayan, kendi başına değerlendirildiğinde de çok yeterli bir oyundan bahsettiğimizi bilin. Hoş bir indirimde hem ana oyunu sevenlerin, hem de SM fanlarının kesinlikle oynaması gerektiğini düşünüyorum.