Star Ocean: The Divine Force – İnceleme

Bir oyun düşünün ki uzun soluklu bir serinin yeni ve uzaktan epey ümit vaat eden bir ayağı olsun, eski oyunlardan en azından birini çok seviyor olun ve tüm sinyaller de güzel tarafta olsun. Ve oyun çıktığında şöyle bir 8-10 saatten sonra başına oturasınız dahi gelmesin. İşte benim Star Ocean: The Divine Force’da yaşadığım tam da bu oldu dostlar.

Oyunlar üzerine yazmanın dezavantajlarından birisi de oyunu sevmeseniz bile onun yazısının sorumluluğunu üzerinize aldığınızda o denli ya da bu türlü oynayıp yazısını teslim etmek zorunda oluşunuz. O denli “Ya ben bunu sevmedim oynamıyorum” yapma talihiniz pek yok. İşte serinin 25. yılını kutlayan SO:TDF’u da ite kaka 25 saat kadar oynadım fakat bitiremedim, bitirmeye de niyetim yok, keza başında nasılsa sonunda da o denli büyük bir değişime uğramayacak olan bir imal olduğunu daha birinci 7-8 saatinde muhakkak etmişti kendisi.

Ha bu hususta deneyimime de güvenebilirsiniz çünkü 1998’de birinci Playstation’ın sahibi olduğumdan beri sayısız JRYO oynadım ve The Divine Force’u birinci açtığımda o yıllara geri döneceğim aklımın ucundan bile geçmemişti. Bu ortada yanlış anlaşılmasın 90’lı yıllar JRYO’ların altın çağıydı desem abartmış olmam ve o vakitlere öykünmekte de bir sorun yok. Lakin o vakte mahsus ruhu ve tasarım tercihlerini Star Ocean’ın muhakkak yansıtamadığını düşünüyorum son kullanıcıya. Hani zati oyunu açtığınızda bu uyumsuzluk birinci etapta gözünüze bir batıyor. Açık yerler örneğin PS4-5 ayarında doyurucu bir görsellik sunarken kentlere geldiğinizde asla günümüz standartlarına uymayan, bol kopyala yapıştıra maruz kalmış ve yer yer kasan ortamlarla karşılaşıyoruz ki benzerilerini de PS2-3 vakitlerinden çokça görmüşlüğüm var.

Bu tutarsızlık yüksek poligonlu lakin çok klişe dizaynlı karakterlerimize de yansımış, onların da görünüşleri 90’lardan kalma ancak bir formda çağdaş bir ışıklandırmaya da sahipler. O denli hibrid, tam olamamış tipler hepsi maalesef. Ana karakterlerden Raymond’ın berbat saç kısmıysa oyundaki karakterlerden tek akılda kalan ayrıntı tahminen de (ki konsept çizimlerde elemanın saçı hayli havalı duruyor, modelleme grubu becerememiş resmen). Madem karakterlerden dem vurdum biraz da hikayeye vuralım da eksiğimiz kalmasın.

Bir gecede JRYO’larımızdaki eşya tariflerini okuyamaz olduk!

Öncelikle ben bu oyundaki altyazıları zorlukla okuyabildim (ki 55” duvara monte bir ekranda yaklaşık 2,5 metre uzaktan oynuyorum oyunları). Eşya, maharet, yetenek ağacı tanımlarınıysa hiç okuyamadım. Bu türlü bir sorunu birden fazla oyunda yaşamadığım düşünülürse Star Ocean’ın yazı boyutlarının ne kadar küçük olduğunu varın siz düşünün. Ee milletin forumlarda orada burada “Büyütün şu yazıları!!!” diye ağlamasına karşın bunu büyütmek için bir ayar da konulmamış esasen. Ne tri-Ace ne de Square Enix bu işe uğraşmadı oyun çıktığından beri. Bunun beni ne kadar ittiğini, oyundan soğuttuğunu iddia edersiniz.

Yazıları okuyamıyoruz diye İngilizce dublaj açtım mecburen orada da sallantılı lakin makus olmayan bir dizi performansla karşılaştım. Örneğin iki ana karakterimizden erkek olan Raymond’ın dublajı kulağa pek beğenilen gelirken Prenses Laeticia’nın seslendirmesi 2000’lerin başlarındaki anime seslendirmelerine misal formda kulağımı tırmaladı.

Hafiften öyküden de bahsedersek bu Raymond kardeşimiz bir uzay maceracısı ve çeşitli getir götür işleri yaparken bir gün bir akına uğruyor gemisi ve teknolojik olarak geri bir uygarlığın gezegenine mecburî iniş yapmak zorunda kalıyor. Mürettebatını aramaya çıktığı seyahatte ormanın ortasında tesadüf bu ya ülkenin prensesi ve özel müdafaasıyla karşılaştığı anda (çünkü neden olmasın?) eline kılıç tutuşturuluyor ve o da bir JRYO kahramanına yakışanı yaparak çabucak kesişe başlıyor. Öte yandan başlangıçta Laeticia’yı seçerseniz de daha fantezi soslu bir macera sizi bekliyor. Ayrıyeten ikiliye katılan küme elemanları da kimi seçtiğinize nazaran değişebiliyor. Hani hoş düşünülmüş bir özellik aslında ve tekrar oynanabilirliği de destekliyor ancak bu kadar klişelerle dolu bir oyunu tekrar oynamak ister misiniz o bir soru işareti.

Ekip natürel vakitle genişliyor lakin klişeler orada da bizi buluyor. Hoş şebel ve daima eli kolu hareket ederek konuşan anime kızımız, yaşlı ağır abimiz, soğuk nevale lakin sıkı dövüşen hatun kişimiz, robot kızımız falan derken şimdiye kadar çıkmış tüm JRYO’larda illaki birisine rastlayabileceğiniz bu arketip karakterler paket halinde emrimize amade oluyorlar. Öykü gereği bazen partimiz sınırlanıyor ki daima tek bir kümeye odaklanmayalım. Yeterli, güzel lakin tri-Ace kardeş bu kadar mı yaratıcılıktan yoksunuz yahu? Bu kadar mı klişelere batmak zorundaydık?

İnsanların burun kıvırdığı Final Fantasy XV, bu yılın kapalı cevherlerinden Triangle Strategy, çok sağlam bir remasterı çıkan Live A Live ve yakında çıkacak olan Eiyuden Chronicles bu karakter konusunda o kadar başarılı ve yenilikçi işler ortaya koydular ki Star Ocean’ın yaklaşımı daha bile gözüne batıyor insanın. Buna karakterlerde muhakkak olmayan dudak senkronunu, tuhaf tuhaf animasyonları ve ilkokul müsameresi tadındaki sunum anlayışını da eklediğinizde acayip tatsız bir ortam oluştuğunu kestirim edersiniz. Elbette hikaye açıldıkça dünya genişliyor ve olaylar bir nebze daha çekilir bir hal alıyor, hatta bol bol pandeminin tesirlerini de hissediyorsunuz, enteresan fikirler de var oyunda lakin itiyor da itiyor işte oyuncuyu bahsettiğim tutarsızlıklar. Yoksa oyunun müzikleri hoş, akıcı ve zevkli düşünülmüş dövüş sistemi ve dünyada dolaşma hürlüğü pek de uygun. De yetmiyor işte.

Bir o denli bir böyle…

Dövüşlerde hareketleri daima dolup boşalan bir AP barı sayesinde yapabiliyoruz ve tuşlara atadığımız komboları buna nazaran ayarlamak elzem oluyor. Yeniden başlarda sırtımızın üzerinde konuşlanan ve dilediğimiz yere uçmamızı sağlayan robotumuz da bize dövüşlerde avantaj sağlayan uçmalı kaçmalı hareketler yapmamızı sağlıyor. Bunlar çok hoş. E düşmanlar da sıradan lakin bol çeşitli hazırlanmışlar en azından (yine de bir Xenoblade Chronicles 3 kalitesinde değiller tabii) ve oyalıyorlar âlâ makus. Lakin burada da şöyle bir kuşkuya düşüyor insan “Yahu ben button mapping mi yapıyorum yoksa button mashing mi yapıyorum?” diye. Zira siz tuşlara ince ince hangi yeteneği ayarlarsanız ayarlayın savaşların harala gürelesi içinde ne yaptığınızı biraz kaybediyorsunuz üzere. Bunda bol efektli alacalı bulacalı görselliğin tesiri büyük.

Oyun bu çağdaş teknoloji ve eski baş dizayn anlayışı içinde sıkışmış ve potansiyelini tam ortaya çıkartamamış üzere geldi bana. Esasen daha birinci kasabanın birinci yan misyonu çatıdan kedi kurtarma olduğu için dedim ki “Tamam demek ki sonunda da kesin kainatı tanrısal güçte bir varlıkta kurtarıyoruzdur” yanılmadığımı da gördüm sonradan izlediğim final sayesinde. Hani JRYO bu mudur arkadaşlar yalnızca ya? Ne bileyim bir Tales of Arise ne kadar sürükleyici ve âlâ yazılmıştı, Xenoblade Chronicles 3 ne kadar ölçekte genişken samimiyeti ve gerçekçiliği elden bırakmıyordu yahut Triangle Strategy’nin ortasından sonraki öyküsü ne kadar muazzam ilerliyordu. Bunlardan hiç mi feyz alamadın ey tri-Ace? Zati Valkyrie Elysium’u tecrübesiz bir şirkete vererek kalbimi bi’ kırdınız Star Ocean’ı da tahammül edilemeyecek sıkıcılıkta yapmak mıydı onun bedeli? Pekala Square Enix’e ne demeli? Geçen yıl içinde tahminen 50 oyun çıkardılar, gerilerinden bakınca en fazla 5 adedini sayabiliyorum ki onların da 3 tanesi remaster esasen. Kuzum sizin derdiniz nedir, şunlara biraz daha geliştirme süreci ayırın, biraz pişsin oyunlar. Yani bu kadar seri üretim ortaya oyun kusmayın, kalite düşüyor. Artık yolda Forspoken ve FF XVI var onların güzel çıkması yüksek mümkünlük olsa da insan bir kuşkuya düşmüyor değil. Bir numaralar dönüyor Square’da ve sonu hayra alamet değil tahminen bu yıl içinde anlarız dönen dümenleri.

Serinin tabutuna son çivi (mi?)

Ben bu saatten sonra bir daha diğer bir Star Ocean oyununa elimi sürmem çok çok yenilikçi ve güzel görünen bir oyun olmadığı sürece; size de dev JRYO açlığınız yoksa önermem. Hani Divine Force da bütünüyle sıkıcı bir oyun olmasa da gerek demode tasarım tercihleri gerek tutarsız yapısı ve karınca duası boyutunda fontları olsun beni bir itti ki kendinden hiç sormayın. Hani bunu oynayacağım yerde Midnight Suns’a daldım daima ve zorlayarak da olsa bu yazıyı yazabildim. Üzdü açıkçası bu durum beni fakat yapacak bir şey yok, bari Tactics Ogre falan oynayayım da keyfim yerine gelsin napıyim…