Teenage Mutant Ninja Turtles: The Cowabunga Collection – İnceleme

Çocukken birçok yaşıtım üzere büyük bir Ninja Kaplumbağalar hayranıydım. Hiç kaçırmadan çizgi sinemalarını izler, oyuncaklarıyla maceralara atılır, soluksuz halde görüntü oyunlarını oynardım. Bilhassa de kuzenimle birlikte atari salonlarında Turtles In Time oynadığımız günleri ömrüm boyunca unutmayacağım. Ekranda gördüklerimiz bize öbür bir dünyaya ilişkin üzere gelir, heyecandan sucuk üzere terleyerek oynar, günlerce muhabbetini yapardık. The Cowabunga Collection duyurulduğunda da çocukluğumda hissettiğim o tatlı heyecanı hissettim tekrar. Zira bunlar benim oynayarak büyüdüğüm oyunlarım, geçmişe açılan kapımdı adeta.

Benim üzere dinozor Ninja Kaplumbağa hayranları için hoş bir periyottan geçiyoruz aslında. Kısa mühlet evvel Shredder’s Revenge ile seri üzerindeki meyyit toprağını atmıştı, artık ise karşımızda Konami’nin 8-bit ve 16-bit devrinde yaptığı TMNT oyunları var. Zati fark ettiyseniz mecmua için incelemeler yazmaya başladığımdan beri incelemelerimin büyük kısmı toplama paketleri oluyor. Ama The Cowabunga Collection’ı onların hepsinden farklı bir yere koyuyorum. Nedenini de müsaadenizle en sonda ayrıntılı halde açıklayacağım. Öncesinde isterseniz paketteki oyunların üzerinden kısaca bir geçelim, çünkü 13 koca oyunu tek tek ayrıntılı biçimde irdelemek bu oyun için farklı bir mecmua çıkartmak manasına gelebilir hak verirsiniz ki.

Serinin arcade’lere çıkan birinci oyunu 1989 üretimi Teenage Mutant Ninja Turtles ile başlayalım. Konami’nin arcade’lerdeki beat’em-up gösterisini başlatan, X-Men, The Simpsons, Turtles In Time üzere efsanelerle devam eden halkanın birinci oyunu aslında tam olarak bu. Ortalarında sürat ve silah arası olan dört kaplumbağadan birini seçerek (ki oyunun orjinal 4-kişilik kabinlerinde jeton attığınız kısımdaki kaplumbağayı alabiliyordunuz sadece) April’i kaçıran Shredder’in ayak askerlerine ve TV serisinden aşina olduğumuz yancılarına karşı savaşarak ilerliyoruz. Oyunun aksiyonunun akıcılığının yanı sıra grafiklerinin de vakti için çok yeterli iş çıkarttığını düşünüyorum. Hakkında çok şey söylememize gerek kalmayan bir arcade efsanesi aslında. Bu ortada pakette oyunun NES versiyonu da yer alıyor ki bu versiyon Arcade versiyonunda yer almayan ekstra kısımlar ve müzikler üzere artılar içeriyor. Hangisi daha âlâ derseniz ayırması imkansız derim, zira özgün Arcade versiyonu teknik açıdan üstün basarken NES versiyonu da pek çok ekstralar içeriyor. İkisinin de yeri başka yani.

Arcade’lere çıkan TMNT’nin fevkalade muvaffakiyetinin akabinde 3 yıl sonra da bir öteki efsane Turtles In Time geldi. Turtles In Time’da kaplumbağalarımıza pek çok yeni hareketler ve düşmanları istediğiniz istikamete fırlatabilmek için özellikler eklendi. Oyunun SNES versiyonu da tıpkı birinci oyunda olduğu üzere Arcade versiyonunda olmayan ekstra kısımlar ve boss’lar içeriyor. Pek çok oyuncuya nazaran TMNT tarihinin en uygun oyunu olarak Turtles In Time görülse de ben bu durumun Shredder’s Revenge ile değiştiğini düşünüyorum. Tabi bu Turtles In Time’ın bir retro klasiği olduğu gerçeğini değiştirmiyor.

Turtles In Time’dan bahsetmişken Sega Genesis’e çıkan Hyperstone Heist’e geçiş yapalım. Keza Hyperstone Heist yüklü olarak Turtles In Time’ın re-imagining’i diyebileceğimiz, ondan pek çok elementi alıp kullanan, ancak birşeyler ekleyerek de kendince farklı olmaya çalışan bir oyun. Oyunun yalnızca Turtles In Time’dan, birebir vakitte orjinal Arcade Game ve Manhattan Project’ten de elementler kullandığını eklemekte yarar var bu ortada. Konami’nin vaktinde Sega Genesis’le Amerika pazarına girmek istediği için Turtles In Time’dan farklı bir şeyler yapma eforunun eseri yani. Lakin yanlış anlaşılma olmasın, esin kaynakları kadar olmasa da epey başarılı bir oyun.

Biz arcade oyunlarının konsol sürümlerine kaydık lakin konsollara çıkan birinci TMNT oyunları bunlar değildi bu ortada. NES’e çıkan 1989 üretimi oyun serinin konsollardaki birinci macerası oluyor. Zirveden kameralı yarı açık bir dünya sunan, olağan kısımlarda klasik side-scroller beat’em-up’lara dönüşen, vakit zaman da hitap ettiği oyuncu kitlesi gereğinden fazla karmaşıklaşan bir oyun. Aslında önemli bir potansiyel barındırsa da adaletsiz zorluğuyla Souls serisine rahmet okutan, seriyle uzaktan yakından alakası olmayan bir ton düşmanla ortalığı bulandıran bir garip oyun bu. Çocukken de çok sevmezdim, yeniden sevemedim. Save state kullanmadan bitirebileceğinizi pek sanmıyorum doğrusu.

Paketteki en değeri bilinmemiş oyun ise yeniden NES’e çıkan TMNT: The Manhattan Project. Her bir kaplumbağanın kendi özel hareketlerine sahip olduğu, kısım dizaynlarıyla, müzikleriyle, boss savaşlarıyla döktüren, ancak NES’in son günlerinde çıktığı için pek çok oyuncunun varlığından haberi bile olmadığı, dört-dörtlük bir oyun Manhattan Project. Kuzenimle birlikte en çok oynadığımız oyunlardan biriydi esasen. Vaktinde ıskaladıysanız bu paketle bir baht verin, bana hak verecekseniz.

Şimdiye kadar bahsettiğimiz tüm oyunlar beat’em-up cinsinde olsa da Street Fighter 2’nin estirdiği periyotlarda dövüş oyunu çeşidine de el atmış TMNT. Bunun için de NES, SNES ve Sega Genesis’e Tournament Fighters oyunları çıktı ki bunların üçü de birbirinden büsbütün alakasız oyunlar. Bu oyunun SNES ve Genesis versiyonlarının bu pakette yer alıp da benim şimdiye kadar hiç oynamadığım tek oyunlar olduğunu da ekleyeyim unutmadan.

NES konsolu limitleri sebebiyle dövüş oyunu yapmaya pek müsait bir konsol değildi malumunuz. İşte Tournament Fighters’ın NES versiyonu da bu kısıtlamalara karşın konsol üzerinde yapılabilecek en yeterli dövüş oyununu sunuyor. Benim de çocukken en çok oynadığım, adeta kuruttuğum oyunlardan biriydi NES versiyonu. Shredder’ın müziği bile hala daha ezberimdedir. Asla SF2’ye rakip olamayacak lakin konsolun limitleri göz önüne alındığında da oldukça başarılı bir oyun.

Paket sayesinde oyunun SNES ve Genesis versiyonlarını da birinci sefer deneyimleme fırsatı buldum. İkisi de SF2’yi taklit ederek ona rakip olmaya çalışan, ancak bunu çok da beceremeyen oyunlar ne yazık ki. Her iki sürüm de birbirinden farklı karakter listeleri (hatta Genesis versiyonunda April seçilebilir karakter) ve hikayeler içerse de ikisinin de ortak noktası yapay zekanın gözünüzün yaşına bakmaması. Düşük zorluklarda bile oldukça ter döktürdüler bana. Serinin hayranları dışında dövüş oyuncularını çok da çekebileceklerini düşünmüyorum açıkçası. Yeniden de SNES versiyonu bir tık daha düzgün diyebilirim.

Gelelim bu pakette yer almasına en çok sevindiğim oyunlara, yani Gameboy’a özel çıkan oyunlara. Keza şimdiye kadar deneyimlediğim toplama paketleri yalnızca daha çok bilinen ana oyunlara odaklanırken nispeten daha az bilinen bu biçim yan oyunların da pakete eklenmesini çok manalı buluyorum. Toplama paketlerinin temel gayelerinden biri bu olmalı esasen, bütün oyunları bir ortaya getirmek. Wonder Uzunluk Collection’da ana oyunların bile kimileri yoktu mesela, bu nasıl toplama paketi yahu?

Konumuza dönersek Fall of the Foot Clan ve Back From The Sewers birbirlerini takip eden, Gameboy’un kısıtlamaları gereği oynanış açısından oldukça yalın, ancak oynaması epey keyifli beat’em-up oyunları. Buna karşın seriden boss savaşları ve küçük oyunlar falan içeriyorlar. Her ikisi de 1 saatin altında bitirebileceğiniz bayağı kısa oyunlar ancak bu oyunları günümüz standartlarıyla değil de 90’larda otomobil seyahati esnasında oynuyormuş üzere yargılamak gerekiyor bence. Aslında her oyunun uzun olması gerekmediğine, zorla uzatmaya çalıştıkça da kesinlikle boka sardığına inanan biri olarak bir sorun görmüyorum ben.

Gameboy’a çıkan son oyun ise Metroidvania cinsindeki Radical Rescue. Hatırlarsanız bu oyunu aylar evvel Sen Bu Oyunu Bilmezsin köşemizde de önermiştim. Keza Ninja Kaplumbağaların konsept olarak Metroidvania’ya çok uygun bir seri olduğu düşünüyorum. Bu oyunda öncelikle yakalanan öbür kardeşlerimizi kurtarıyor, akabinde da çeşidin gereği olarak her birinin farklı özelliklerini kullanarak kocaman bir haritada daha evvel erişemediğimiz noktalara seyahat ediyoruz. Radical Rescue da tıpkı Manhattan Project üzere hak ettiği kıymeti görmeyen bir bilinmeyen cevher lakin bir tane önemli meşakkati var, o da boss savaşlarının insanlık dışı düzeyde sıkıntı olması.

Pakette yer alan 13 oyun en kısa haliyle bu türlü. Pekala The Cowabunga Collection bu oyunları bir ortaya getirmek haricinde bir şeyler sunuyor mu? Evet, muhakkak evet. Hatta bu bahiste şimdiye kadar gördüğüm en yeterli toplama katiyetle The Cowabunga Collection. Neden derseniz, her oyun için isteğe bağlı tek tek geliştirmeler koymuş adamlar mesela. NES oyunlarında konsolun gücü nedeniyle yaşadığınız yavaşlama ve sprite flickering sorunlarını kapatabiliyorsunuz mesela, dövüş oyunlarında boss karakterleri seçebiliyor, ilerlemeli oyunlarda istediğiniz çeşitten başlayabiliyor, ya da sonsuz can kullanabiliyorsunuz. Her oyun için farklı başka bir sürü geliştirme eklenmiş. Misal The Manhattan Project’i kasmadan, sprite’ların yarısı kaybolmadan daha akıcı biçimde oynayabilmek çok büyük bir keyif oldu benim için.

Bir öteki bayıldığım özellik ise oyunların yine her birine strateji rehberleri eklenmiş. Zımnî eşyalar nerede, boss’u yenmek için nasıl bir taktik gerekir, kapalı bir hareket nasıl yapılır, oyun esnasında istediğiniz an durdurarak bakabiliyorsunuz. Oyunları bu formda oynayınca güya 90’larda mecmua almış da tam tahlile bakarak bitirmeye çalışıyormuş üzere hissettim tekrar. O devrin oyunculuk anlayışını bu formda tekrar yaşayabilmek efsane olmuş. Birden fazla oyundan da eskisine oranla daha çok zevk aldım bu halde.

Ana menüde yer alan Turtles’ Lair ise inanılmaz bir Ninja Kaplumbağalar arşivi sunuyor: Pakette yer alan tüm oyunların kitapçıkları (hem İngilizce hem Japonca versiyonları üstelik), kutu fotoğrafları, reklam afişleri, basın kit’leri, çizgi roman kapakları, çizgi sinema serilerinden kareleri, kullanılmayan çizimler, hatta tasarım dokümanları derken yüzlerce sayfalık bir kütüphaneden bahsediyoruz. Üstelik pek birçoklarına da üretimci Digital Eclipse tarafından notlar ve çeviriler iliştirilmiş. Böylesi kapsamlı bir çalışmayı ihtimamlı bir biçimde sunan firmanın ellerinden, hatta alnından öpüyorum.

Bunların dışında da oyunların Amerikan ya da Japonya sürümlerini seçebilmek, geri sarma, istediğin vakit kayıt alabilme ve çoklu oynanabilen oyunlarda çevrimiçi oynayabilmek üzere standart toplama paket içerikleri de mevcut. Benim çok kullandığım formda butonların yerini değiştirebilme özelliği ve tüplü TV imajı verecek biçimde pek çok ekran filtresi de eklenmiş. Tüm oyunların müziklerini de dilediğiniz üzere dinleyebiliyorsunuz ki paketteki istisnasız tüm oyunların müziklerinin de kusursuz olduğunu belirtmek isterim. Ne de olsa efsanevi Konami Kukeiha Club’dan bahsediyoruz.

The Cowabunga Collection’la ilgili olumsuz bir şey söylemek için gerçekten düşünmem gerekti. Kayıt alabilmek için her oyuna tek bir slot verilmiş (farklı slot’lar varsa da ben bulamadım kusura bakmayın). Ayrıyeten oyunlara reset atma özelliği olmadığı için de her seferinde paketin ana menüsüne girip oyuna tekrar girmek zorunda kalıyorsunuz. Bir de geri sarma özelliği çok küçük bir vakit dilimini kapsıyor, pişman olduğunuz konusunda biraz geç karar verirseniz geri sarma konusunda da geç kalmış olabilirsiniz yani. Fakat altını çizerek söylemek istiyorum ki bunların hiçbiri önemli dertler değil, küçük minnoş kusurlar yalnızca.

Yazı biraz fazla uzadı (kesinlikle de pişman değilim) lakin özetleyecek olursak The Cowabunga Collection toplama paketlerinin nasıl olması gerektiği konusunda ders niteliğinde bir çalışma olmuş. Üretimci Digital Eclipse yalnızca oyunları bir ortaya getirip yasal emülatör olarak satmaktansa oturup neleri geliştirebileceği konusunda önemli biçimde baş patlatmış ve büyük emek vermiş. Paketteki birden fazla oyun epey kaliteli olduğu için pakette sunulan geliştirmeler ve ekstra içeriklerle alacağınız keyif katlanarak artacaktır. Benim üzere bu oyunları oynayarak büyüyen Ninja Kaplumbağa hayranları için hayal üzere bir paket The Cowabunga Collection. Artık müsaade ederseniz doya doya çocukluğuma geri dönmek istiyorum…