The Dark Pictures Anthology: The Devil In Me – İnceleme

Korku oyunlarını çok seviyorum. Hele hele hastane, otel, malikane üzere bol odalı, bol katlı ve kapalı alanlarda geçiyorsa daha da çok seviyorum. Supermassive Games’in The Dark Pictures Anthology serisiyleyse biraz karmaşık bir bağım var, çünkü bu oyunları pek kaygı oyunu kategorisine koyamıyorum, tansiyon diyebiliyorum anca. Her ne kadar bir evvelki House of Ashes’a ısınamamış olsam da dönem boyunca anlatılan kıssalar epey ilgi cazip ve merak uyandırıcı oldu; serinin en güçlü tarafı de bu aslında. Dönem finali The Devil in Me, her şeyden evvel bir malikanede geçiyor olmasıyla gönlümü çeldi ve şeytanın tekrar neler karıştırdığını görelim bakalım diyerek daldım öyküye.

The Devil in Me, serinin en âlâ yaptığı iki şeyi tekrar başarıyor: Öykü anlatımında son ana kadar merakı canlı tutuyor ve atmosferi hoş veriyor. Amerika’nın en büyük seri katillerinden biri olan H. H. Holmes’a saplantılı bir hayranlık besleyen bir manyak, seri katillerle ilgili belgeseller çeken bir üretim takımını malikanesine davet edip “Gelin burada çekim yapın!” diyor. Grubun direktörü bu altın tepsiyi elbette geri çevirmiyor ve çoklukla olaylar gelişmeden evvel duymaya alışık olduğumuz “En makûs ne olabilir ki?” diyerek grubunu topluyor ve bir adada inşa edilmiş olan malikaneye yanlışsız yola çıkıyor.

Tüm antoloji serisinde olduğu üzere, 5 kişilik takımımız yeniden başlangıçta memnun mesut, başına geleceklerden habersiz olağan ki. Malikaneyi gezdikçe olaylar gelişiyor fakat oyunun ne anlattığını eksiksiz olarak anlamak için etrafta bulunan bilgi kırıntılarını toplamanız gerekli. Bu da kestirim ettiğiniz üzere yalnızca kıssayı ilerletmek için gitmeniz gereken yerlerden fazla girilebilecek her odaya, her köşe başına bakarak mümkün oluyor. Grafikler ve bilhassa ışıklandırmalarda önemli bir gelişme var; gıcırtılar, rüzgârın uğultusu vesaire üzere insanı moda sokan sesler de son derece âlâ aktarılmış, atmosfer açısından malikanede gezmek çok keyifli oluyor yani. Ama…

Tek tuşla kalp suratı ayarlanır

İlk oyundan beri birebir olan şeylerden biri, karakter animasyonlarının yavaşlığı. Bu herkesi rahatsız eden bir şey olmayabilir ancak ben gerçekten bunalıyorum. Bir evrak almak bu kadar uzun sürmemeli ya! Evvel elini uzat, kâğıdı kavra, kaldır, çevir… Öh yani. Sağda solda daima okunacak şeylerin olduğu bir oyunda bu hantallık nitekim sıkıcı bir hal alıyor. Tıpkı şey yürüme ve koşma animasyonları için de geçerli. Artık daha akıcı animasyonlar bekliyorum bu seriden sabrımın selameti açısından. Birebir biçimde, QTE (quick time event) denen saçmalığı şimdiye kadar daima yerden yere vurmuş biri olarak bu yazımda da es geçemeyeceğim, üzgünüm. Ekranda birdenbire belirip yalnızca birkaç salise içinde kaybolan komutu o anda fark etmek zorunda mıyım kardeşim? Tahminen dalıp gittim, tahminen o anda karakterlerin yüz sözlerinin ne kadar komik gözüktüğüne odaklanmıştım? (Evet, bu bahse da geleceğim) Komutu fark etmekte geç kalırsam hop, karakter düşüveriyor örneğin. Ve bu düşüş çok kötü sonuçlanabiliyor varsayım edersiniz ki. Bu sistemi sevmiyorum, sevemiyorum bir türlü. Sevdirecek bir oyun yapsınlar, tükürdüğümü yalarım hiç sorun değil ancak hiçbir oyunda sevemedim gitti işte. Sonracığıma, hâlâ şu kalp atışını tuşa basarak denetim etme mekaniği sürüyor mesela tıpkı halde. Evet birinci başta hoş bir fikirdi fakat artık sıkmadı mı?

Serinin öteki oyunlarından farklı olaraksa karakterlerin taşıdığı fotoğraf makinesi, ses kayıt aygıtı üzere eşyaları kullanabiliyoruz malikaneyi gezerken. Bu biçimde minicik bir envanter sistemi gelmiş. Lakin sistem dediğime bakmayın; kullanımı çok kısıtlı, karakterlere özel eşyaları yeri gelince kullanmak ve bulduğunuz bir anahtarla çabucak yanınızdaki bir kapıyı açmaktan ibaret. Bir de birtakım yerlerde zıplayarak karşıya geçme filan gelmiş, onun dışında oynanışta bir yenilik yok. İkinci dönemde artık oynanışın daha akıcı ve yeni hissettirmesini bekliyorum umutla. Bir de orta sahneleri hâlâ geçemiyoruz. Ya hangi dönemdeyiz de orta sahne geçilemiyor, lütfen artık ya! Hayır olağanda ben sahneleri geçen biri değilim ancak yaptığım kıymetli bir seçim sonrası geri dönüp başka seçimin sonucunu görmek istediğimde o uzun orta sahneyi tekrar izlemem gerekiyor. En azından ikinci izleyişimizde geçebilsek. Ancak yok…

Komik dehşetler

Teknik olarak pek yeterli cilalanmadan çıkarılmış üzere duruyor oyun maalesef. Ansızın kesiliveren orta sahneler, ilerleyişi imkansız kılan bug’lar (ben karşılaşmadım lakin çok sayıda oyuncu şikayet etmiş bu konudan), ani fps düşüşleri ve performansın genel olarak pek akıcı olmayışı üzere sorunlar var şu anda. Bununla birlikte karakterlerin mimik kullanmadıkları sahnelerde mocap çok başarılı gözükürken, mimiklerle birlikte saçmalıklar başlıyor. Bilhassa dehşete düştükleri yerlerde (ki takdir edersiniz ki bol bol dehşete düşecekler) yüz sözleri o denli komikleşiyor ki, bir tansiyon oyununda eğlendim resmen, sağolsunlar.

Karakterler deyince, başroldeki İrlandalı aktris Jessie Buckley’yi nereden gözüm ısırıyor diyordum, meğerse 2020’nin başarılı sinemalarından “I’m Thinking of Ending Things”teki bayanmış. Onu da belirtmiş olayım. Hah bir de diyaloglarla ilgili bahsetmek istediğim şu var: Ya olabilecek en makus şeyler başınıza geliyor fakat hâlâ espri peşindesiniz ya da gördükleriniz karşısında hâlâ “WTF!” diye şaşırabiliyorsunuz. Gerçekten, şu korku-gerilim imallerinde bu ikisi beni zahmetten çıkarıyor. Dehşetengiz olaylarla dolu bir malikanede hayatta kalmaya çalışırken bir zahmet gevşek espri yapmayıver ya da “Nasıl yani?!” diye şaşırma artık. Bütün inandırıcılık uçup gidiyor. Bu oyunda da sık sık karşıma çıktı bu iki durum, notlarıma öfkeyle karalamışım, size de kaygı yanayım dedim.

Gerçek şeytanı arıyorsanız öbür malikaneye

The Devil in Me, tipini daima David Bowie’ye benzetmiş olduğum küratör/anlatıcımız Pip Torrens’ın tekrar tripten tribe girerek anlattığı, finale kadar merak uyandıran bir kıssa sunuyor. Lakin son derece hantal bulduğum oynanışta bir gelişme olmaması, teknik meseleleri, karakterlerin akılda kalıcı olmaması puan kırmama sebep olan en önemli noktalar oldu. Antolojinin öbür oyunlarını ya da interaktif kıssaları seviyorsanız bunu da seveceksiniz, zira kıssa ve atmosfer öbür oyunlardaki üzere çok doyurucu. Hele birlikte oynayacağınız eş dost varsa çok daha keyifli bir hale gelecektir natürel ki, söylemeye gerek yok. Ancak sağlam ve akıcı mekaniklere sahip ve önemli ciddi korkutan bir oyun arıyorsanız, adresiniz bu malikane değil.