Viewfinder – İnceleme

Oyun almak için mağazalarda gezerken Puzzle oyunlarına oldum mümkün bir gözüm kayar ve elim satın almak üzere cebime sarfiyat. Bu tıp oyunları sahiden çok seviyorum. Bilhassa de oyunun düzgün bir mekaniği varsa ve hakikaten keyifli bir zorluk sunuyorsa ekstra hoşuma gidiyor. Bu yolda Portal ve Superliminal’dan aldığım keyfi çok az şeyden almışımdır diye düşünürken Steam Next Fest’te de demosuna rastladığım Viewfinder’a gözüm çarptı.

Göze çarpması çok kolay, zira inanılmaz ilgi alımlı bir mekanik bulmuşlar. Superliminal’daki perspektif üzere burada da perspektifin farklı taraflarla kullanılmasına rastlıyoruz. Elimizde tutabildiğimiz 2 boyutlu bir resmi, oyundaki sahnede rastgele bir yere koyduğumuzda 3 boyutlu halinde görebiliyor ve etkileşime geçebiliyoruz. Bu mekanik oyuna o kadar hoş yedirilmiş ki, yalnızca tıpkı tip fotoğraf değil piksel arka, boya kalemi çizimi, sulu boya ve daha pek çok fotoğraf cinsini de kendi oyun sahnemize yerleştirebiliyoruz. Pekala bu fotoğrafları yerleştirmek bize ne katıyor? Oyunda aşikâr başlı ışınlanma makinaları var ve bu makinaların kimileri pil ile çalışıyor. Bizim görevimizse pilleri bulup yanlışsız alana koyarak kısmı tamamlamak. Lakin işler her vakit sandığınız üzere gitmeyebiliyor. Pillere farklı perspektiflerle ve farklı fotoğraflarla farklı hallerde ulaşılabiliyor.

Örneğin sahnede bir pil var fakat ışınlanma aygıtı iki pil istiyor. Bunun için ileriki kısımlarda elimize geçen fotoğraf makinası ile pilin fotoğrafını çekip, gerçek sahneye yerleştirdikten sonra iki pil elde edebiliyoruz. Bu çeşit zekice tasarlanmış kısımlarla oyunu bitiriyorsunuz ve yalnızca fotoğraf makinası değil, pek çok farklı yardımcı alet de oyunun ilerleyen kısımlarında işimizi zorlaştırmak için mekanik olarak ekleniyor. Her seferinde de “oha çok zekice tasarlanmış.” demeden geçemiyorsunuz kısımları.

Bir de oyunda süregelen bir öykü var natürel. Bu öykünün işleniş usulü ve oyunun FPS olması, Viewfinder’ın bana What Remains of Edith Finch’i hatırlatmasına neden oldu. Nitekim sevdiğim ne varsa bir ortaya getirip yesyeni ve tertemiz bir mekanikle önüme çıktı oyun.

Aynı vakitte bir Oyun Programcısı olarak birtakım şeyleri nasıl yaptıklarını anlasam da, birtakım mekanikleri de epeyce merak ettim doğrusu. Nitekim Oyun Tasarımı ve harikulade Sanat takımıyla çok hoş bir iş çıkarmış Sad Owl Studios. Puzzle oyunlarında tahminen de en güç şeydir yeterli bir Oyun ve Kısım Tasarım grubu kurmak. O nedenle bu oyundan sonra bu grubun yakından takipçisi olacağım o kesin.

Genelde bulmaca oyunlarında pek bir “yenilme” durumu olmaz kullanıcıyı oyundan soğutmamak için. Viewfinder da yenilme şartını şöyle sağlamış: Bir resmi koyduğunuz yere dikkat etmezseniz, mesela ışınlanma düzeneğinin bir modülünün dahi üzerine denk gelecek halde resmi sahneye yerleştirirseniz, makinanın üzerinde kalan kısmı kadar kesimi kopuyor ve makine kullanılamaz hale geliyor. Bu da kısmı geçmenize pürüz oluyor. Bu durumdan da kurtulabilmek için geri sarma işlevi eklenmiş, ki inanılmaz zekice ve kullanışlı bir mekanik. Rastgele bir hareketinizi basitçe geriye alabiliyor ve yolunuza devam edebiliyorsunuz. Zira Viewfinder üzere oyunlarda en ufak kusur tüm kısmı baştan oynamanıza sebep olabilir, e bu da haliyle oyuncuyu oyundan uzaklaştırır. Takım bunun önüne de çok hoş bir formda geçmiş vallahi takdir ettim.

Viewfinder nitekim son vakitlerde geçirdiğim en keyifli 7-8 saatti. Portal’dan sonra bu alanda yeni bir favorim oldu diyebilirim. Uzun vakittir bu kadar yeni mekaniği bir ortada görmemiştim. Kaldı ki bu evrede rastgele bir oyunun klonu olmayan bir oyun yaratmak çok zorken ve hele bir de bu çeşit bulmacayken. İmdadıma yetiştin Viewfinder, teşekkür ederim. Hakikatten koşun oynayın.