Warhammer 40,000: Darktide – İnceleme

Left 4 Dead 15 sene evvel bilgisayarlarımıza gelirken survival horror çeşidini yine şekillendiriyor, ekip oyununa ve tekrar oynanabilirliğe yeni manalar yüklüyordu. Bugün kursak hala kötü halde sarfiyatı olan devam oyununun ağzımıza çaldığı bal sonrasında artık çeşit oturuyordu. Emsal tipte Dead Island, Killing Floor, World War Z üzere oyunlar gelirken kendi içinde farklılaşan Deep Rock Galactic üzere orjinal fikirler de çıkıyordu. Benim favorim ise Orta Çağ fantazyasına olan sempatim nedeniyle İsveçli Fatshark’ın Vermintide’ı idi. Yüzlerce iri sıçanı baltası oku büyüsü derken sıçan cennetine yollarken aklımda şu vardı: Sanki bu cinste bir Warhammer 40K oyunu nasıl olurdu?

Burası çocuk parkı değil…

W40K oyunları oyuncuları parlak zırhları içindeki yürüyen savaş makinaları Space Marine’lere çok alıştırdı. Lakin bu kozmosta çok çok az karakter bu derece güçlü. Perde ardında Imperium ile yoz Xenos ortasında dişe diş amansız bir çaba süregeliyor. Biz de bu gayretin zırt dediği yerde, infazı beklerken yaşanan olaylar silsilesiyle başlıyoruz Darktide’a. Hiçbir kıymetimiz yok. Bu anlamsızlığımıza İmparator’u yüceltecek(?) ayak işi intihar(!) vazifeleriyle kıymet katmaya ve bir açıdan da kıçımızı muhafazaya çalışıyoruz. Engizisyon baskın sonrasında bizi tekrar hücreye tıkmamak yahut idama yollamamak karşılığında bu küçük kefareti istemiş, çok mu yani? Darktide’ın senaryosu W40K romanlarının en bilinen ve sevilen isimlerinden Dan Abnett’e ilişkin. Eisenhorn, Horus Rising ve Ravenor üzere harikulade Abnett romanları okumuş biri olarak diyorum ki bu oyunda an itibariyle zerre Abnett’lik bir olay mevcut değil. Darktide hayatınızdaki birinci W40K oyunu olsa bile sıfır bilgiyle dalabilirsiniz. Kozmetik ve karakterler ortası diyaloglarda duruşunuzu göstermek dışında pratikte (henüz) bir işe yaramayan karakter oluşturma ekranı sonrasında oyuna geçiyoruz. Evet, Vermintide’dan farklı olarak burada hazır bir karakter seçmiyor, bilakis oluşturuyor ve isimlendiriyoruz.

Atom Prime gezegenindeki Tertium isimli devasa endüstriyel cehennem, bulunduğumuz mahallenin gotik ve kokuşmuş bir W40K çukuru olduğunu tabanına kadar hatırlatıyor. Karanlık dikey labirentler, veba kusan odalar, sonu tuzak dolu yerler klostrofobimizi gıdıklıyor. Vermintide’ın açık hava, bol oksijen yerlerini unutun. Oksijen burada fazla lüks. Etrafımız bu yılın tanınan W40K tarikatı, Nurgle’ın kokuşmuş, sapkın müritlerinden binlercesi tarafından sarılmış durumda. Evet, burada artistik silahlarla mevt saçan Space Marine’ler yok. Kendileri bulunduğumuz yerden çok daha değerli işler peşindeler. Hem sapkınlığın kol gezdiği galakside nasıl her yere yetişsinler? Tertium’un grotesk ortamında çürümüşlük ve vefat var, hem de leş bir ölüm!

Dikkat dikat: Bu bir ekip oyunudur!

Co-op shooter’lar yapı olarak kadro oyununa dayalıdır. Bu esasen aşikâr. Lakin tanıdık bir kümeyle girmediğiniz durumda oyunun popülerliğine kapılıp gelen, seçtiği sınıfın var olma hedefini unutan bir oyuncu kitlesi saçınızı başınızı yoldurabilir. Bu oyunun kabahati değil lakin zevkinize limon değil sülfirik asit sıkacağı kesin. Allah aşkına siz siz olun, Darktide’da zorluk rütbesi üç pırpırdan itibaren ne oynarsanız oynayın ekibi bırakıp uzaklaşmayın. Ya ölürsünüz ya da dağılan kümesi yatırırsınız. Oyundaki 15 çeşit düşman için farklı stratejiler kullanmanız ve kadro işi yapmanız elzem; bilhassa de muhakkak ünitelerin sayısının katlandığı haritalarda. Savunmamız yeterli derken beklemediğiniz bir yerden iki Pox Hound kuçusu üstüne de tatlı niyetine Dreg Tox Flamer çullanınca neye uğradığınızı şaşıracaksınız. Oynadığınız sınıfın var oluş hedefini unutmayın: Ogryn kalabalığı tutarken Psyker’ın uzaktaki bir keskin nişancının beynini uçurması yahut crowd control yapması, Veteran’ın uzaktan ve Zealot’un yakından verebildiğince hasar vermesi gerekiyor.

FPS tecrübesi mi istiyorsunuz? Alın Veteran Sharpshooter uzaktan indirin ne varsa. “Ona küçük ve romantik kamikazelikler yapın” demek mi istiyorsunuz? Aha Zealot’un mevt direnci işte. Psyker’da asa çeşitleri, Zealot’da manyaklık; geri kalanlar mühimmatı paylaşıversinler işte. Darktide’ın büyücüsü Psyker’ın ortada bir biraz motoru soğutması güzel olur alışılmış; kendini çok zorlarsa havaya uçuyor. (Vermintide’dan tanıdık gelebilir.) Başınız çok sıkışırsa Ogryn sizi kalabalığın elinden ve ipten alır zati. Tüm bunları yaparken bol sayıda ve tipte cephanelik sizi bekliyor: Lasgun’ın düşman vücudunda bıraktığı dumanı üstünde delikler, hakikat vakitte atılan el bombasıyla önünüze kadar uçan irinli vücutlar, envaı çeşit yakın dövüş silahı… Kimi silahların özel hareketleri görsel olarak da tatmin edici. Örneğin bir W40K klasiği olan chainsword’un düşman kafatası ve vücudundaki tesiri “Sıradaki gelsin!” dedirtiyor. Baltanın tekli, kimi kılıçların çoklu maksatlara vurması üzere farklılıklar kozmetik beklentilerden fazlasını sunuyor. Düzey atladıkça gelen yetenek puanlarına nazaran karakteri farklılaştırırken mühimmatları da daha aktif kullanıyorsunuz. Toughness isimli yenilenen kalkan, sıhhatiniz gitmeye başlamadan sizi koruyan birinci dostunuz. Yeniden de kendisine fazla güvenir ve siperlerle samimiyet kurmazsanız bir anda açıkta kalırsınız. Hele haritanın bir ucunda sizi gören bir keskin nişancı varsa!

İş bununla hudutlu değil: Darktide’da talih ve en kıymetlisi o ana ayak uydurabilmek kıymetli etmenler. Yanlışsız vakitte elinde Flamer bulunan oyuncu en sevdiğiniz kişi olabilir. Oyunun bu tarafını çok sevdim. Kestirim etmediğiniz bir anda sehven yatabilir yahut 90+4’teki altın gol ile dönebilirsiniz.

Haritalarda koşturmadığımız aralıkta Mourningstar (bu isim oyununu seviyorum) gemisinde dolaşıyoruz. Burada haftalık misyonlara göz atıyor, yeniden periyodik olarak değişen ekipman alışverişlerini yapıyor, berberde tipimizi değiştiriyoruz. Fatshark’ın burayla ilgili şimdi netleştiremediği fikirleri var ki çok sayıda boş tezgâh mevcut. Netleşmeyen ana husus ne kadarının oyun içi para ünitesiyle çözüleceği. Temennimiz mümkün mertebe oyun içinde bir havucumuzun olması.

Tekrar oynanabilirlik vs tekrar tekrar oynamak

Darktide’ın etraf dizaynları muazzam. Devasa gotik yapıları üstünüze akan vebalı manyaklardan fırsat bulabildiğimde şöyle bir izledim. Ama o anlarda gelen Darktide boss’ları hudutlarımı güzelce zorladılar. Hele ki biri plansızca uyandırılan bir Daemonhost ise!

Oyuna birebir sınıftan birden fazla kişi girebiliyor. Bu doğal ki tercihimiz değil. Lakin zorluğu pek artırmadan dört iri kıyım yahut Veteran çok de eğlenebilirler. Bu oyunda şifacı aramayın. Kendi söküğünüzü, kend… Hayır, bir arada dikeceksiniz. Sıhhati tabanlarda bir oyuncu varken bir zahmet son heal’ı kendinize almayıverin.

Yaklaşık 30-40 dk süren tipiniz boyunca kimi misyonlarda Vermintide’da olduğu üzere kapalı Grimoire’ları bulabiliyorsunuz. Bunları yanında bulunduran kişinin çantasından bir yer eksiliyor ve takımın sıhhati azaltılarak oyun zorlaştırılıyor. Birçok oyunda kümeden biri Grimoire bulduğunda “Alsak mı almasak mı?” diyaloglarına şahit oldum. Tam bir yiyorsa durumu yani. Lakin kısım sonuna sağlam getirilebilirlerse ekstra XP ve para mükafatı sizindir. Bunun bir düzey altı Scripture de ise objeyi taşıyan kişi ölebilir, obje el değiştirebilir. Mükafatı daha azdır fakat Grimoire kadar acımasız değildir. Kısım sonunda kısımdaki performansınıza ve zorluğuna bağlı olarak XP alıyor, çeşitli eşyalarla ödüllendiriliyorsunuz. Buradaki esneklik şimdi Vermintide düzeyinde değil, lakin gelecek vaat ediyor. Yalnız bu oyun tipinin kısım sonu istatistiklerinin “Oyuncular birbirlerini yemesinler” nedeniyle eklenmemesi son derece gülünç. Eksik istatistikler kendinizi değerlendirmemizin ve yanlışları düzeltmemizin de önüne geçiyor. Gün itibariyle oyunda bir üst düzey sonu var, fakat tam manasıyla bir “end-game” şimdi bulunmadığından tadını çıkara çıkara ve farklı sınıfları tanıyarak ilerlememek için bir sebep yok.

Darktide’ın vazifeleri Vermintide’daki üzere seferler (campaign) halinde değil tek tek tek tek girdiğimiz misyonlar halinde ilerliyor. Bu (eğer beklentiniz varsa) dengeli bir kıssa takibini engelliyor. Lansmanda gelen 13 vazifesi ve onların karanlıkta, siste ve farklı değişkenlere (modifier’lar; yani belli bir düşman çeşidini yahut olayı katlayan haritalar) sahip olanların çokça oynuyoruz. Böylelikle oyun için para, yetenekler, kozmetikler ve yeni silahları açıyoruz. Üst düzey hududunun 30 ve bu düzey için yaklaşık 60 ila 80 misyon yapmak gerektiğini hesapladığımızda vay halimize: Muvaffakiyet oranımızı yüksek hesaplasak bile her haritayı 4 ila 6 defa oynamak manasına geliyor. Bu karakteri geliştirmek için tıpkı haritalara girme kısmı, modifier tipi ne olursa olsun bir ölçü sıkıyor. Farklı sınıflar, donanımları ve dinamikler tekrar hissini bir nebze azaltıyor. Yalnız her hâlükârda 4-6 tekrar, şimdi hazır olmayan end-game için beklentisi olanları üzebilir.

Kulağa ziyafet, PC’ye eziyet

Oyunun seslendirmelerine başka bir parantez açmadan geçemeyeceğim: Üzerinize koşarak patlayan Poxburster’ın ayak sürüme sesini duyduğunuz anda nefesinizi tutup mecnun üzere sesin geldiği taramaya başlıyorsunuz. Sesler bilhassa zorluğun 4-5 pırpırı bulduğu noktada bir odaya girişiniz yahut alacağınız mevziiyi etkiliyor. Vuruş hissi hoş, vuruluş hissi de diş sıktıran cinsten. Müzikleri içinse “Ya Jesper Kyd işte, şöyle güzel” deyip bırakmayacağım. Kritik yerlerde başlaması, temposunun değişmesi adrenalin düzeyine direkt tesir ediyor, oyunun karanlık ortamınaysa mükemmel eşlik ediyor. Müzikleri verdiği gazdan öte kullanıldığı yer ve hallere şapka çıkardım.

Darktide’ın betasını yahut oyunun birinci günlerini oynayanlar olarak birinci darbeyi grafik ayarları ve optimizasyon olarak yemiştik. Çökmeler, güçlü bilgisayarı olanları sövdüren, eski ekran kartlarını efkarlandıran performans sıkıntıları. Bu incelemeyi birkaç hafta ile birkaç oyun yaması ve NVIDIA şoförü öncesi yazsaydım net iki puanını kırardım. Siz tekrar de performans üzüyorsa bir DLSS’i kapatıverin, parlamayıversin. Ray-tracing ve DLSS Darktide’da bir türlü oturamamış.

Sözün özü

Darktide olmuş. Tıbbın en uygunu mi? Katiyetle hayır. Lakin tekrar oynanabilirliği çok yüksek ve çok eğlenceli. Adeta ekip oyunu isteyen arkadaş kümelerinin aradığı nefes. Fatshark son devir çok oyunculu co-op’larda nitekim bir diğer. Öteki yandan Vermintide’ın ferah açık hava haritalarını sevenler, Darktide’ın kasvetli haritalarında bunalabilirler. Benim üzere W40K manyakları dışında kalanları rahatsız etmeyebilir ancak Dan Abnett gazı verip varlığını hissettirmemesi nahoş. Harita sayısı oturmuş oyunlara nazaran az. Lakin üretimci açık kelamlı. Hatırlarsanız çıkışa yakın devirde neleri toparlayabileceğini ve çıkıştan sonra nereleri düzelteceğini kalem kalem anlatmışlardı. Darktide için de epey etkin bir birinci sene kelamı vermekteler. W40K severseniz oyuna balıklama atlayabilir yahut dolu bir co-op fps arayışındaysanız 1-2 indirim devri kadar sabredebilirsiniz. Her iki oyuncuyu da memnun edecektir.

PS: Kimi dedikodular son vakitlerde sadece W40K oyunları incelediğimi söylüyor. Ne alakası var canım? Dawn of War serisi, Battle Sector, Daemonhunters ve en son da Shootas. Bunların hangisi W40K cihanında geçiyor ki?