Resident Evil 4 – İnceleme

“Ben bu hafta sonu biraz Leon’la vakit geçireceğim” dedim Burcu’ya. “Ee, uygun olur. Geçir tabii” diyerek kucağıma vermeye çalıştı bizim oğlanı. Halbuki benim kastettiğim öteki Leon’du, Kennedy olanından… Raccoon City’de daha işteki birinci gününden zombi salgınının ortasında kalıp da zar sıkıntı canını kurtaran ve sonrasında da ABD hükümeti tarafından özel casus olarak eğitilen Leon var ya hani; o işte. Amerikan liderinin kızı kaçırılmış, İspanya’daki bir köyde kızın izini sürmeye gidiyormuş. Ona eşlik etmek de eski Rezidınt’çılardan bana kaldı bu sefer.

İşin geyiği bir yana, sevilen serilerin kalıbını yıkan oyunlar hayranlar ortasında çok da uygun anılmazlar genelde. Resident Evil 4 bunun en büyük istisnalarından biridir herhalde. Birinci üç oyunun tansiyon ve endişeyle şekillenmiş kalıbını aksiyonla değiştirerek yerle bir etmesinin yanında oyun kesimi için de birçok açıdan mihenk taşı diyebileceğimiz bir işe imza attıydı taa 2004 yılında çıktığında. Bu kadar esaslı bir değişiklik yapmış olmasına karşın çıkıp da “Kötü oyundu ya” diyecek kimseyi de bulamazsınız; çünkü Bitores Méndez çarpar neme lazım… Böylesine kült statüsüne yükselmiş bir oyunun tekrar imali da kolay bir iş değil üstelik. Diyorum ya, hayranlar değişiklikleri sevmez genelde; alıştıkları ve bildikleri şeyleri daha janjanlı görmek isterler. Hatta bu yüzden özünde pek güzel ve yeni oyuncular tarafından kucaklanan oyunlar olmasına karşın ikinci ve özellikle da üçüncü oyunun Remake’lerine burun kıvıranı çok gördüm. (RE3’ten kesilen içerikler düşünülünce haksız da sayılmazlar bir yere kadar) Bu türlü bir ortamda Resident Evil 4’ün kıvılcımını tekrar yakalayabilmek daha da sıkıntı. Lakin ne keyifli ki, Capcom zoru başarmış ve ortaya Resident Evil 4’ün gönül rahatlığıyla “en iyi” diyebileceğimiz sürümü çıkmış.

Şimdi aslında incelemede bahsetmek istediğim çok fazla ayrıntı ve şey var. Lakin şu evrede bahsetmek istediğim kimi ayrıntılardan bahsedemeyeceğim, çünkü bize inceleme yapmamız için erken sunulan sürümün ambargosunda oyunun sürprizlerini bozmamak için hayli katı kimi kısıtlamalar koyulmuş. Bu şekil kısıtlamalar çoklukla “bir şeyleri gizlemek için” olsa da içiniz rahat olsun, bu sefer hakikaten de büsbütün oyunun sürprizini korumak ismine varlar. Her ne kadar 19 yıl evvel çıkmış bir oyundan bahsediyor olsak da Capcom evvelki Remake’lerde olduğu üzere ana çizgileri birebir tutarken ortaya çeşitli sürprizler serpiştirmekten geri kalmamış. “Ay şu köşeden Dr. Salvador fırlayacaktı!” diye ezberlediyseniz beklentilerinizle oynuyor yani oyun; siz sağdan beklerken, soldan vuruyor bir anda. Spesifik örnek vermemiz yasak olduğundan anca bu kadarını diyebiliyorum alışılmış. Fakat bütün sürprizlerine ve değişikliklerine karşın tekrar birebir öyküyü daha âlâ ve pekiştirerek anlatıyor, eksiği yok fazlası v…ar demek isterdim lakin görece “ufak” bir eksiği var gözümde. Ona değinmeden geçemeyeceğim: Yepyeni Resident Evil 4’te oyunu bitirdikten sonra açılan ve Ada olarak oynadığımız, asıl kıssanın paralelinde onun ne yaptığını anlatan “Separate Ways” ekstra öyküsü ne yazık ki şu an itibariyle yok.

Bilmeyenler için de belirteyim, bu ek kıssa oyunu bitirdikten sonra bir ekstra sunmanın yanında olağanda görmediğimiz ve havada kalan kimi ayrıntıların da altını dolduruyordu. Mesela daha birinci köy meydanında çan çalmasının sebebini biliyor musunuz? Olağan senaryoyu oynarken çok da sorgulamadığınız bu üzere şeylerin sebepleri Separate Ways’de açıklanıyor işte. Bir öteki ekstra olan The Mercenaries modunun yerinde de yeller esiyor ne yazık ki. Lakin enseyi büsbütün karartıp ümitsizliğe da kapılmamak lazım bir yandan, Resident Evil 2 Remake’e çıkışı sonrasında fiyatsız olarak Ghost Survivors ve 4th Survivor DLC’leri gelmişti. Capcom’dan an itibariyle bir açıklama gelmemiş olsa da tahminen Resident Evil 4 için de bu türlü bir dayanak görürüz ilerleyen günlerde, haftalarda ya da aylarda… Ki aslında onları da eklerlerse demeyin keyfimize! İşte o vakit “eksiği yok, fazlası var” diyebilirim gönül rahatlığıyla.

E ondan bahsedemiyorsun, bundan bahsedemiyorsun… Neyden bahsedeceksin be adam?!

Ya inanın, imkân olsa da bahsedebilsem keşke. Çok ayrıntısına girmeden köy, göl, kale, ada falan ne bekliyorsanız hepsi oyunda var; hatta birçoğunda evvelkinin üzerine koyarak gitmişler. Mesela bilhassa de kale kısımları evvelki oyunların ikonik tansiyon kısımlarına yaklaşmış birçok yerde. Bu benim yepyeni Resident Evil 4’te en şikayetçi olduğum kısımdı mesela. Aksiyon falan çok hoş, akıp gidiyor oyun fakat şöyle gerildiğimiz, “Gelme üzerime… GELME DEDİM BE, GİT!!!” hissiyatı yaşayamıyordunuz ağız tadıyla. Anca “Dur dizlerine/kafasına sıkayım, sersemlesin; alnına tekmeyi çakayım!” yapıyordunuz neredeyse tüm düşmanlara. Ha, onu da yapıyorsunuz yeniden ancak en azından yer yer daracık koridorlarda canınızı dişinize takıp kaçtığınız ve gerildiğiniz de oluyor bu sefer. Hele hele Ashley olarak oynadığınız bir sekans var ki, sahiden “Bunu şu an VR’da oynuyor olsam kalpten gitmiştim herhalde” diye düşündürttü bana. (Zira PS VR2’de oynanabiliyor olacak kendisi)

Bu ortada “alnına tekmeyi çakma” muhabbetine geri gelecek olursam (ki o da daha evvel oynamamışlar için altın taktiktir, aklınızın köşesine yazın), vakti için oyunu sırtlanan bir aksiyon olsa da günümüze nazaran biraz güdük kaldığı gerçeği var. Bu yüzden oyunun oynanışının da modernize edilip Resident Evil 2 ve 3 Remake düzeyine çekiliyor olması değerli ve hoş. Ben kas hafızam en son RE3 Remake’e ayarlı kaldığından başlarda Jill’in kaçınma hareketinin eksikliğini çektim biraz. Malum, RE4’teki köylüler Rakun Şehri’nin yürüyen ölülerinden daha çevik ve hareketli. Fakat Leon’un hareketlerine biraz daha alışıp yeni teknikleri de öğrenip alıştıkça aslında gereksinimim olan her şeyin DualSense’in ucunda olduğunu fark ettim. Mesela Leon da “kaçınabiliyor” aslında düşman ataklarından. Biri sizin üzerinize çullanırken geri adım atarken eğilirseniz çoğunlukla saldırısı boşa çıkıyor. Buna ek olarak oyunun çehresini baştan yazan bir de “parry” mekaniği getirmişler -ki becerebiliyorsanız tam bir gösteriye dönüşüyor işler. Başınıza fırlatılan baltayı L1 tuşuyla sektirmek bir yana, Las Plaga’lı çılgın köylülerin kollarını bile tıraşlayabiliyorsunuz. Hatta ve hatta çok sevgili tabibin reçetesiz halde Leon’a zorla vermeye (!) çalıştığı elektrikli testereyi, ileride ateş gücüne bel bağlayan birtakım düşmanların kullandığı Nail Gun’ın mermilerini bile sektirebiliyorsunuz zamanlamayı tutturabilirseniz. Ha, fakat bunun bir bedeli de oluyor doğal. Kullandığınız bıçakların bir dayanıklılığı var ve hem bu formda daima sektirme yapmak hem de düşman sizi kaptığında süratli kaçmak için bıçağınızı kullanmak o dayanıklılığı su üzere eritiyor süratle. Neyse ki ana bıçağınız kırılırsa gidip ptasını ödeyerek tamir ettirebiliyorsunuz. (Aynı vakitte daha güçlü hale getirecek güçlendirmeler de yaptırabiliyorsunuz)

Leon’un polislik günlerinden (gününden?!) kalma yadigâr bıçağın perfecto iş yaptığı bir başka nokta da kapalılık. Yok, yanlış yazmadım. Bu türlü çömelerek sessiz sedasız gerisinden yaklaştığınız köylüleri (…ve öbür türlü türlü gudubetleri) bıçağınızla tanıştırarak kolay yoldan hayattan emekli edebiliyorsunuz. Doğal bütün oyunu Splinter Cell ya da Metal Gear Solid tadında oynamayı da beklemeyin; olmuyor. (Denedim çünkü) İki üç kişiyi bu türlü indirseniz bile kalanlar yeniden hunharca tepenize biniyorlar ve iş tekrar klasik çatışma kurallarına indirgeniyor. Ancak dediğim üzere, esasen sağlam olan aksiyonu motamot koruyup üzerine daha bile geliştirmiş, çağdaşlaştırmış oldukları için şikâyet edecek pek bir şey olmuyor. Esasen oyun tekrar dinamik bir formda sizi daima diken üstünde tutmaya odaklanıyor. Elinize çokça mermi ve gereç mi geçti? 10 dakika sonra “İKİ MERMİM KALDI” diye millete bıçak sallarken buluyorsunuz kendinizi. Sonra merminiz kalmadığı için oyun “Al haydi, köftehor… O kadar da acımasız değiliz” diyerek 5’li 10’lu mermi atıyor; rahatlar üzere oluyorsunuz ve hop yeniden tıpkı döngü! Lakin bunu şikâyet etmek için demiyorum, çok tatlı ayarlanmış ve sizi (bilhassa da yüksek zorluk seviyelerinde) daima huzursuz halde koltuğun ucunda tutuyor. Olması gerektiği üzere yani.

Ha, bir de oyunu “modernleştirirken” oyunun temposunu saçma biçimde sekteye uğratan kısımları da güzelce elden geçirmişler. Artık isim vermeyeyim lakin, oyunun sonlarına gerçek kapıştığınız bir boss’la olan dövüşün en heyecanlı yerinde “itmeli çekmeli” bulmaca çözmeye çalışmak… kabul edelim ki saçmaydı. Bu sefer bulmaca çözdürmek yerine boss’un temasına uyan tuzaklar koymuşlar dövüşün ortasına. Onlara yakalanmadan ilerlemeye çalışıyorsunuz -ki çok daha akıcı, mantıklı ve güzel olmuş bence.

“What are you buying? What are you selling?”

Senaryo ve kısımların temposundaki bu başarılı düzenlemelerden öbür alanlar da nasibini almış. Mesela çabucak aklıma gelen birkaç örnekle pekiştireyim: Leon’un bond çantasında isterseniz hâlâ Tetris oynayabilmenize karşın istemezseniz bu işi neredeyse büsbütün otomatiğe bağlayabiliyorsunuz. R3’e bastınız mı oyun otomatik olarak en uygun formda çantayı düzenliyor. Vakit kazandıran ve işinizi inanılmaz kolaylaştıran bir ek olmuş. Çantadan tekrar neyi nasıl birleştirebileceğinizi çarçabuk görüp süratli bir biçimde kombine edebiliyorsunuz. Eee bulduğunuz hazineler ve mücevherler başka bir slotta toplanıyor ve eskisi üzere hazinelere çok spesifik taşları takıp kıymetlerini arttırmak yerine çok daha kolay bir biçimde farklı renk kombinasyonu yaptığınızda hazinenin fiyatını katlıyorsunuz. Taş slotu olan taca 5 farklı renkte mücevher taktınız mı hazine + mücevherler x2 fiyata satabiliyorsunuz -ki 100,000 ptas’a kadar çıktığım oldu benim bu biçimde. (Özetle, elinizdeki mücevherleri ve hazineleri atmayın, biriktirip farklı renklerde taşlarla bezeyerek satın!) Mor aleviyle bizi karşılayan tüccar dostumuzun misyonlarını yaparsanız özel birtakım eşyaları satın alabileceğiniz başka bir ünite kazanıyorsunuz. Ashley artık kendi başının dermanına çok daha düzgün bakıp daima ayağınıza dolanmıyor, hatta çok çetin boss savaşlarından evvel “Sen gir bakayım şu dolabın içine de gıkını çıkartma” diyerek işi daha da garantiye alabiliyorsunuz… Daha bunun üzere oyun deneyiminizi geliştiren tonla şey var.

Sonuç olarak anlayacağınız Capcom güç olanı başarmış, Resident Evil 4’ün 2004’te o birinci yakaladığı kıvılcımı tekrar yakmayı başarmış. Şöyle dönüp de “Bir Remake olarak daha düzgün ne olabilirdi?” dediğimde diyebildiğim tek şey “Ah bir de Separate Ways kıssası de olsaydı!” oluyorsa bu elimizdeki oyuna vakitsiz klasik Resident Evil 4’ün en yeterli sürümü demekte sakınca yok herhalde…