Warhammer Age of Sigmar: Realms of Ruin – İnceleme

Ordumla bir arada Ghur’un acımasız, habis bataklılarının derinliklerindeyim. Bir yandan adamlarımı yönetim edip bu izbe yerde ölmemelerini sağlamaya, başka yandan da Orrukların amansız ataklarını kesmeye çalışıyorum. Kazanmak istiyorsak “stratejik noktaları” ele geçirmemiz kural. Lakin sayımız az, hem de çok az. Yeşil derili düşmanlarımız ise yerden mantar üzere bitiyor âdeta.

Adamlarımdan iki adedini ana üssümü muhafazaya bırakıp geri kalanlarla birlikte en yakın stratejik noktaya saldırıyorum. Orruklar sıkı çaba ediyor, lakin biz daha zoruz. Noktayı ele geçiriyoruz. Derken üssümün hücum altında olduğunu söyleyen bir ihtar alıyorum apansız. Oraya iki adam bırakmamış mıydım ben? Çabucak mini-haritadan o tarafa ışınlanıyorum ve ne göreyim? Düşmanlar ana üssümü ha yıktı ha yıkacak, lakin muhafız diye diktiğim adamlar mal mal bekliyor. Hatta bir tanesi bir okçu birliğinin saldırısı altında olmasına karşın yavaş yavaş, pasif bir biçimde can vermekle meşgul.

Sinirlenip bir-iki tanesi hariç tüm ordumu o tarafa geri çekiyorum. Üssü kaybedersem kısmı de kaybederim zira. Lakin birimlerim çok yavaş; neredeyse kağnı suratında hareket ediyorlar. Oraya varmam bir dakikamı alıyor, akabinde Orrukların üstüne çullanıyorum. Kıl hissesiyle da olsa kurtarıyorum paçayı. Ama tam o esnada düşmanımın kahramanının az evvel ele geçirdiğim stratejik noktaya saldırdığını fark ediyorum bu sefer de. Haydi bu sefer de oraya koşturuyorum.

Ordumu güçlendirebilmek için o noktalardan en az birini elimde tutmaya gereksinimim var. Bunu başarabilmek için de daha çok adama… Tam bir kısır döngü yani. Üstelik oyun tüm bunları 5 dakika içinde yapmam gerektiğini, aksi takdirde düşmanımın kazanacağını söylüyor pişkin pişkin. Yüzümü ovuşturup fareme uzanıyor ve oyunla cebelleşmeye kaldığım yerden devam ediyorum. İşte size Realms of Ruin oynarken yaşadıklarımdan bir kuple.

Bu da mı DoW değil?

İncelemenin başında da değindiğim üzere, oyunumuz daha evvel Dawn of War ve Company of Heroes’da gördüğümüz “stratejik noktaları ele geçirme” mekaniği üzerine şurası. Ancak gelin görün ki kendisi hem derinlik hem de oynanış açısından bundan neredeyse 20 yıl (ne orta o kadar oldu ya!) evvel çıkan bu iki oyunun fersah fersah gerisinde kalıyor maalesef. Zira tıpkı Dawn of War 3’te olduğu üzere, üretimciler oyunu tasarlarken çok oyunculu modu bariz bir biçimde ön planda tutmuşlar. E-spor arenalarının yeni gözdesi olmayı hayal etmişler ya da. Bunun izlerini de her yerde görebiliyorsunuz.

Öncelikle oyunda üs kurma namına bir şey yok. Haritanın en altında birden fazla MOBA oyununda olduğu üzere ana üssümüz bulunuyor. Buraya tıkladığımızda şayet yeteri kadar kaynağımız varsa birkaç saniye içinde yeni ünite üretebiliyoruz. Tıpkı biçimde onları upgrade etmek de mümkün. O yüzden “Acaba artık üssümü mü güçlendirmeliyim? Yoksa evvel yeni ünite çıkarabileceğim bir bina mı dikeyim?” üzere taktiksel kanılara yer kalmıyor oyunda.

Haritalar koridorlar halinde tasarlanmış ve senaryo icabı farklı şeyler yaptığımız bir-iki kısım dışında yaptığımız tek şey stratejik noktaları ele geçirmek. Buraların üstüne kuleler dikip, adam çıkarmak için gereken kaynakları o biçimde topluyoruz. Bazen vakit kısıtlı misyonlar de çıkıyor karşımıza.

Düşman, oyunun bize dayattığı sınırlamalara takılmadan durmadan adam basıyor. Bu sayede tıpkı anda birkaç farklı istikametten saldırabiliyor. O yüzden taktik maktik yapmıyor, yalnızca yapay zekâya ayak uydurabilmek için oradan oraya çılgınca koşturuyorsunuz.

Stratejik noktaların etrafına hiçbir tahkimat, savunma yapısı yahut silah yerleştiremiyorsunuz. Bu noktalardan birini ele geçirdiğinizde tek yapabildiğiniz şey başlarına bir-iki adam dikmek. Yoksa düşman buraları çarçabuk geri alıyor. Halbuki Dawn of War 1’de (2004) bu noktaları savunmak için taretler çıkarabiliyorduk, Company of Heroes’da da (2006) makineli tüfekler ve toplar. Ancak Realms of Ruin’de hiçbir şey yok. Tamam, stratejik noktaların üstüne düşmana ateş eden büyülü bir kule dikebiliyorsunuz lakin bu o kadar zayıf ki saniyeler içinde yok edilebiliyor. Ayrıyeten kule dikmeyi tercih ettiğinizde o noktadan hiç kaynak elde edemiyorsunuz.

Bölümleri kazandığınızda da oyun “ödül olarak” bize çok oyunculu maçlarda kullanabileceğimiz bayraklar, portreler ve flamalar falan veriyor. Natürel bir de oyunun içinde yaptığımız yeterli şeyleri öven yahut bizi uyaran, karizmatik bir ses var. Tıpkı DOTA 2 ve LoL’deki üzere, evet…

Yapamayan Zekâ

Birimlerimizin zekâsı da pek parlak değil maalesef. Düşman okçuları onlara uzaktan ateş ederken o denli melül melül bekleyip, pasif bir halde can veriyorlar. Stratejik noktaları korusun diye diktiğiniz muhafızlar düşmanları görmedikleri takdirde çabucak gerilerinde, hatta yanlarında kulenizi yakıp yıkan ünitelere saldırmıyor bile.

Her kısmın başında en fazla 8 tane asker çıkarabiliyoruz. Bunun 2-3 tanesi esasen oyunun size verdiği kahramanlardan oluşuyor. Yani elde kaldı beş. Üssünüzü upgrade ederek bu sayıyı 12’ye (sonlara gerçek 15) çıkarabiliyorsunuz. Ancak az evvel bahsettiğim gerisi arkası kesilmeyen düşman akınları yüzünden yetmiyor.

Adamlarımıza verebileceğimiz yalnızca iki taktiksel komut bulunuyor: Attack Move (Yürürken Saldır) ve Retreat (Geri Çekil) Devriye Gez, Hücuma Ateşle Karşılık Ver, Yerini Koru üzere GZS oyunlarında görülen en temel özelliklerden bile mahrumlar. Bu saydığım taktiksel hareketlerin StarCraft (1998) ve Warcraft III’te (2002) olduğunu bilhassa hatırlatırım.

Tabii en nihayetinde bu bir Warhammer oyunu. Adamlarımız sıradan askerler değiller; onlar Stormcast Eternal isimli ölümsüz savaşçılar. Hepsinin kendine has yetenekleri var. Fakat üretimciler oyuna o denli bir mekanik eklemiş ki savaşırken bu özel yeteneklerin yarısını kullanamıyorsunuz. İki düşman birliği kılıç tokuşturduğunda (masaüstü oyununa uygun olarak) birbirlerine kilitleniyorlar ve bir taraf ölene kadar savaşmaya devam ediyorlar. İşte bu türlü anlarda tek yapabildiğiniz canı güzelce azalanlara “geri çekil” buyruk vermek. Gelin görün ki bunu yaptığınızda askerleriniz ele geçirdiğiniz son stratejik noktaya değil, taaa haritanın en en ennn başındaki üssünüze kaçıyor topukları bir tarafına vura vura. O vakit da hem ele geçirdiğiniz yerler savunmasız kalıyor, hem de aşşşırı yavaş hareket eden adamlarınızı tekrar çatışma bölgesine geri getirmek dakikalar sürüyor.

Harcanan Potansiyel

Şimdi yiğidi öldürüp hakkını yemeyelim. Realms of Ruin’in çok başarılı olduğu kısımlar da var. Bir kez karakter modellemeleri olsun, seslendirmeler olsun, grafikler ve kısım dizaynları olsun, hepsi hakikaten de üst düzeyde. Oyunun kıssası, Age of Sigmar atmosferine bağlı kalışı, Stormcast Eternal askerlerinin makus talihini yansıtışı da çok hoş.

Diğer yandan senaryo esnasında Stormcastler dışında Orruk ve Tzeench ırklarını yönetebilmek, birtakım kısımlarda onlara komuta edebilmek de işin içine hoş bir renk katmış. Senaryoya ek olarak 1v1 ve 2v2 formunda öteki beşerlerle yahut yapay zekâyla kapışabileceğimiz bir çok oyunculu mod bulunuyor. Skirmish modu da var. Bir de Stormcast, Kruleboyz, Tzeench yahut Nighthaunt ırklarından birini yönetebildiğimiz Conquest (Fetih) modu var. Pekala, bütün bu ekstra modlarda ne yapıyoruz dersiniz? Eveeeet, bildiniz! Stratejik noktaları ele geçiriyoruz natürel ki.

Yani uzun lafın kısası Realms of Ruin özünde kalitesiz bir imal değil. Yapım kalitesi hakikaten de üst düzeyde. Ancak maalesef âlâ bir GZS hiç değil. Oyunu kolaylaştırıp yeni bir e-spor furyası yaratmak yerine daha derin ve taktiksel bir oynanış sunmaya odaklansalarmış keşke. Zira şu hâliyle eğlenceli değil.