Hellboy Web of Wyrd – İnceleme

Hellboy biz çizgi roman severlerin gönlünde bir yara. Pelerinlilerle taytlıların kabak tadı verdiği şu günlerde, Mignola’nın dünya folkloru ve Lovecraft mitosuyla yoğurduğu serisinin tanınan kültürün geneline nüfuz etmesine muhtaçlık var. Lakin çekmeyi çok istediği Hellboy 3’ü çektirmeyerek Guillermo Del Toro’nun ahını aldıklarından mıdır bilinmez, 2019’daki yeni başlangıç karakteri beyaz perdede hak ettiği yere getiremedi. Del Toro dümeni apayrı denizlere çevirdi. Ron Perlman da kızıl adam rolüne son bir defa bürünemediği için atamadığı sonunu, toplumsal medyadan CEO tehdit etmek üzere şeyler yaparak çıkartır oldu. Hayranları olarak biz de karakterin kendi oyununa kavuşacağı haberini alana kadar başımız eğik, sırtımız kambur, ot tekmeledik.

O noktada uzun bir sevinç çığlığı atıldı lakin “Roguelite olacak” açıklamasıyla duyurunun memnunluğu bir soru işaretine dönüştü. Roguelite formatında tadı tuzu yerinde bir Hellboy öyküsü anlatılabilir miydi? Bütün olayı ortalarda nadiren mermi sıkıp tılsım kullanmak lakin daha çok taştan eliyle düşmanın ağzına ağzına vurmak olan bir kahraman, çokça opsiyon, geniş de repertuvar gerektiren bir oyun çeşidinde barınabilir miydi?

Kıyametin Elli Tonu

Bu iki sorunun da yanıtı “pek değil”. Web of Wyrd’da, Butterfly House isimli gizemli bir meskende The Wyrd isimli düzleme açılan bir boyut kapısı bulan B.P.R.D. grubu, elbette geçitten içeri Hellboy’u yolluyor. Tekrar ve tekrar ve tekrar. Olay aslında bu kadar. Hellboy öldürmesi hayli güç bir mahlukat olduğu için oyundaki sıhhat barımızı, Wyrd aleminde kalabilmemizi sağlayan “Tether” isimli bağın sağlamlığı olarak kurgulamışlar. Çok fazla darbe yerse bağ kopuyor, Hellboy topladığı kaynaklarla ekipmanlarını geliştirmek ve kaydettiği ilerlemeyi baştan almak üzere gerisingeri Butterfly House’a fırlatılıyor. Web of Wyrd de kıssasını ekseriyetle bu kısa molalarda anlatıyor. Wyrd’de rast geldiğimiz kıssa parçacıklarıyla alakalı diyalogları dinlemek ismine gidip B.P.R.D.’nin beyin grubuyla konuşabiliyoruz. Bize çok da bayılmayan komutanımızla misyon hakkında hoşbeş edebiliyoruz, olmadı Wyrd alemine ve içinde barındığı folklor karakterlerine dair “lore” metinleri okuyabiliyoruz. Fakat markasının potansiyelini kullanabilecek bütçe ve geliştirme mühletini ardına katiyen almadığı için Web of Wyrd’in tadı damakta kalacak bir Hellboy kıssası anlattığını söyleyemem. Sunum diye bir şey neredeyse yok, çizgi romanın oyunda çok hoş taklit edilen görsel biçimi diyaloglardaki statik kareler dışında öyküyü renklendirmek için neredeyse hiç kullanılmamış. Merhum Lance Reddick’in serinkanlı Hellboy portresi de Ron Perlman’ın asabi versiyonundan kesin bir formda ayrışan, takdir edilesi bir performans lakin öyküyü umursamanızı, sunumdan kayda bedel bir keyif almanızı sağladığını söyleyemem.

İş bu türlü olunca üretimin değerini oyuncuya bildirmek oynanışa kalıyor lakin orada da Hellboy’un alet edevatı ve güç setiyle hele de Roguelite bir oyunu taşıyacak varyasyona sahip olmaması, tam da kestirim edeceğiniz biçimde oyunu tekrara sürüklüyor. Hellboy’ın çizgi romanlarda uzunluk boy yaratığı daima tıpkı taktikle, ağzına ağzına vura vura dövmesi, oldukça sadık bir üretim olduğundan oyunda da tıpkı biçimde yer alıyor.

Oyunda ziyadesiyle tok fakat ziyadesiyle da kolay yakın dövüş mekanikleri var. Tuşa basarak olağan, basılı tutarak ağır darbe duruyoruz; istikametli kaçınmalar yapıyor, yanlışsız vakitte blok yaparak karşı akına geçiyor, hazır olduğunda da iki farklı kullanımı olan özel hareketimizi çakıp geçiyoruz. Sıhhat barımız da Hit Points (kırmızı) ve Toughness (sarı) olmak üzere ikiye ayrılmış durumda. Kırmızı barı oyun içinde ona özel pasif bonusa denk gelir de seçmezsek yalnızca ender karşımıza çıkan sıhhat doldurma sunaklarında doldurabilirken sarı bar kendi kendine de doluyor, düşmanları döverek dolmasını hızlandırabiliyoruz. Bunlara ek olarak üç taneden (tabanca, pompalı, bomba atar) birini seçtiğimiz ateşli silahımızı ve yeniden üç taneden (defansif, ofansif, kalabalık kontrolü) birini beğenip aldığımız tılsımı kullanıyoruz. Seçenekler kâfi desem kâfi hem değil; düşmanların hakkından gelebilmek ismine neye muhtaçlık varsa elimizin altında ancak oynanış döngüsünde kâfi çeşitliliği yaratacak sayıda opsiyon yok.

Eldekileri de nabza nazaran şerbet vererek kullanmıyoruz zira düşman tipleri çok az ve değiştikleri yerde farklı taktikler gerektirmiyorlar. Uzaktan bir şeyler fırlatarak müttefiklerini güzelleştiren yahut üzerinize duman bulutları yollayarak görüşünüzü kapatanlar haricinde birebirde tehlike teşkil eden tüm düşman tipleri tahminen 1-2 ekstra hareket haricinde tıpkı animasyonlarla tıpkı hallerde saldırıyorlar. Tek darbede inen yancılar var bir de ancak bunlar aslında pek bir şey yapmıyorlar ve gerekirse sarı barınızı onlardan doldurabilin diye oradalar. Düşününce eldeki bütçeyle belirli bir tat yakalamaya çalıştıklarını ve bunu da başardıklarını görebiliyorsunuz; oyundaki Hellboy tam da Hellboy’un dövüşeceğini düşüneceğiniz formda dövüşüyor. Fakat maalesef bu ortaya âlâ bir oynanış döngüsü çıkarmıyor.

Aynının yozlaşmışı

Oyun barındırdığı içeriği de sündüre sündüre kullandığından kısım dizaynları da imdadına yetişemiyor. Web of Wyrd’de dört tane farklı biyom var ve oyundaki ilerleyişiniz bunları daha da zorlaşan formlarda tekrar tekrar oynamakla gerçekleşiyor. Evvel her biyomu başka ayrı, iki kısmını oynayıp sonra kısım sonu canavarını paketleyerek bitiyorsunuz. Sonra birebir tıpkı şeyi, biyomların iki kısmının gerisine sonunda üçer düşman dalgası daha barındıran üçüncü birer kısım eklenmiş halleriyle tekrar yapıyorsunuz. En son da her biyomdan birer kısmı tek seferde geçip son büyük düşmanı haklıyor ve oyunun finaline varıyorsunuz. Roguelite oyunlar alıştığımız üzere genelde başından sonuna tek batında gitmemizi beklerken Hellboy’un bu çerçeve içinde biyomlarını kademeli zorlaşacak formda sıralaması aslında güzel bir tercih. Lakin bu tercihin bir manası olması için biyomların her birinin, temel konunun döndüğü arenaları birbirine bağlayan koridorlardan ibaret olmaması ve ortalarında oynanışı etkileyecek farklılıklar bulunması gerekiyor. Bu türlü bir durum kelam konusu değil; oyundaki her biyom yalnızca görselliğiyle birbirinden ayrışıyor.

Durum bu türlü olunca Web of Wyrd yalnızca çizgi romanın görselliğini çok yeterli imite etmesiyle kaş kaldırtan fakat azılı Hellboy fanları dışında hiç kimseye öneremeyeceğim, onlara da düzgün bir indirim alınca eksik kalmasın diye bakmalarını önerebileceğim bir üretim oluyor. Hellboy’un da bir vakitler uyduğu “film oyunu” modasının eserleri kadar makûs olmasa, elindekini güzel kullanmaya çalışsa da markanın bu kadar düşük bütçeli bir üretimle hak ettiği yere gelmesi mümkün olmadığından, beklediğimiz Hellboy oyunu bu değil.